Tja, als je naar Sydney gaat, dan moet je natuurlijk naar het Sydney Opera House (toch Peta 🙂 ) en de Harbour Bridge. Dat staat dan ook op het programma deze ochtend, maar eerst even wat boodschappen halen bij de nabijgelegen Coles-supermarkt. Arme Vivian valt voor vertrek uit het appartement weer op haar knie en haalt haar eerder opgelopen schaafwond weer open, wat een triest kindje “bloed, snik, snik, pleister, snik, snik…..” Een pleister van Nijntje biedt even uitkomst.

Dan toch op pad, we nemen de bus naar Circular Quay. Vivian valt in de bus in slaap, dus die leggen we bij het uitstappen in de buggy. Zij staat dus prachtig op de foto met de Harbour Bridge, maar heel veel zal ze zich er niet van herinneren.

Wij genieten op een terrasje even van een lekker kopje koffie met uitzicht op de brug en het Opera House. Dit is toch echt vakantie.

We besluiten rond de Opera House te lopen en dan via de Royal Botanic Gardens richting de oudste wijk van Sydney, The Rocks, te wandelen. Bedenk wel dat “oudste” hier inhoudt eind 19e eeuw :-). Vroeger huisvestte de wijk zeelieden en pakhuizen, maar nu zijn het voornamelijk eettentjes, cafe’s en galeries. Alhoewel 1 van de getoonde aborginalschilderijen erg mooi is, prachtig in de vide van ons huis zou passen, en de shipping fee slechts AUD 95 is, besluiten we toch van de koop af te zien, aangezien we AUD 40.000 toch iets te prijzig vinden voor een souvenir. Dan maar een I Love Australia petje 🙂

We nemen vanaf Circular Quay de ferry terug naar Darling Harbour. We hebben dan een mooi uitzicht vanaf het water op de Opera House en de brug. Terug op vaste wal speelt Vivian nog een hele tijd in de speeltuin/waterpark. Hadden we al gezegd dat dit echt een leuk plekje is??

In het nabijgelegen winkelcentrum eten we lekker Indiaas en Thais en dan in het donker weer richting appartement. Vivian vindt het heel leuk om naar de treinen op de monorail te kijken en te zwaaien. Verder wil ze heel graag alles maken wat kapot is (bv lantaarnpalen). Met dank aan de filmpjes op de Ipad van Sandor en Danielle weet ze dat ze dan de hulp in kan roepen van “Oh Torgles” zoals Vivian het noemt 🙂

Morgen alweer de laatste dag in Sydney.

Volg je onze blog? Heb je de foto’s gemist?

We hebben aan veel posts nu wat fotootjes toegevoegd. Loop dus nogmaals door de posts om te zien wat we hebben toegevoegd.

Dank allen voor jullie leuke reacties, dat maakt het extra leuk om de verhaaltjes te schrijven

Vandaag stond in het teken van de vlucht naar Sydney. Om 6:30 stonden we al op en moesten voor 7:30 alles gereed hebben omdat we dan opgepikt werden door de shuttle.

Op het vliegveld moest de bagage ingecheckt worden en waar we in Amsterdam allemaal netjes op of iets onder de 20 kg per persoon zaten, zaten we nu ineens  in totaal 15 kilo hieroverheen. Blij dat Robert gisteren bij Jetstar al 10 kilo extra had geboekt, waardoor we nu slechts 5 kilo uit de bagage, in de handbagage moesten wegstoppen. Dit was een gedoe, maar uiteindelijk was het gelukt. Waar de extra kilo’s nou in zijn gaan zitten is vooralsnog een raadsel.

Bij security nog snel even een liter appelsap en een halve liter water weggewerkt, en wat yoghurtjes opgegeten, zodat 1) we geen vloeistoffen meer bij ons hebben en 2) onze magen gevuld zijn :-). Snel door de security, want we hebben niet zoveel tijd meer. Het ging vervolgens allemaal zo snel dat we niet meer de tijd hebben gehad om ons te vervelen of te shoppen.

In het vliegtuig zit voor ons een jongetje van Vivians leeftijd. Na weer even voorzeggen, blijft Vivian “I am Vivian” tegen het jongetje zeggen. Dit zinnetje hebben we haar in Nederland al geleerd en het komt zo te pas en te onpas weer eens voorbij als ze het woord “engels” hoort 🙂 Heel veel verder zijn we overigens nog niet met de engelse les. @Peta: we zijn wel druk aan het oefenen met “Happy Birthday” dus we zijn benieuwd of dat op je verjaardag gaat lukken.

Eenmaal aangekomen op het vliegveld gaan we met de taxi naar de wijk Glebe, om in te checken in het appartement. De rit was ongeveer 20 minuten (30 dollar) en het viel op hoe groot de stad is, in tegenstelling tot de ervaring die we hadden van Cairns. Maar het ziet er veelbelovend uit.

In het appartement wachtte Achok de eigenaar ons op om ons de sleutel te overhandigen. Het appartement is niet al te groot, maar het heeft alles wat we nodig hebben. We zitten op de 12e verdieping. Aangezien ons gebouw 1 van de weinige hoge gebouwen in deze buurt is, hebben we een mooi uitzicht over Sydney.

Vivian had in de taxi al even haar ogen dicht gedaan en had daarom in het appartement geen zin meer om te gaan slapen, dus zijn we maar gelijk gaan wandelen (15  a 20 minuten) naar Darling Harbour, een heel leuke buurt rondom de haven met veel terrasjes, restaurantjes, winkeltjes en een fantastische playground voor Vivian (waar ze de komende dagen veel tijd door zal brengen). Hier is ook het Sealife Sydney Aquarium. Daar hebben we ons anderhalf uur lang vermaakt en laten verrassen door de varieteit aan vissoorten, erg bijzonder. Met name de tunnel waar je onder het water doorloopt en boven je haaien en een hele grote rog ziet zwemmen is erg indrukwekkend.

Na Sealife zijn we langs de promenade gaan eten bij restaurant Pontoon, lekkere lamsspies voor de volwassenen en Vivian had een kipschnitzel van wel bijna 20 cm doorsnede. Dat was wel iets te veel voor de kleine dame.

Helaas vloog de dop van de BBQ saus van de fles toen Dianne er iets van op haar bord wilde doen. Met als gevolg dat niet alleen haar bord vol BBQ saus zat, maar ook haar witte broek, haar shirt, haar armen, haar zonnebril (nou ja, wat eigenlijk niet). Het restaurantpersoneel bracht een natte theedoek en daar is een groot deel van de vlekken al mee weggehaald. Een nachtje weken in een sopje heeft de rest van het werk gedaan, dus je ziet er nu niets meer van gelukkig.

Door de Darling Harbour met al zijn lichtjes liepen we terug naar het appartement. We voelden ons helemaal thuis in Sydney, wat een leuk begin van ons bezoek aan deze stad!

Vanochtend stonden we weer bijtijds op, zoals elke dag. Vandaag moeten we al onze koffers weer inpakken, inchecken in het appartement en de camper terugbrengen. We zijn al benieuwd hoe dit zal gaan. Maar eerst het inpakken.

Om iets over 10 gaan we op weg, netjes op tijd.  Nog geen half uurtje later zijn we bij een strandje net ten noorden van Cairns, Holloways Beach. Het waait behoorlijk, de schuimkoppen staan op het water en de golven roffelen op het strand. We gaan met blote benen en voeten even bij het water kijken. Vivian vindt het eerst een beetje spannend, maar al snel rent ze samen met mama door het aanspoelende water en trappelt er op los. Dan toch maar even zwemkleding aantrekken en nog even echt in de golven spelen. We bouwen nog een klein zandkasteel en vermaken ons prima.

Als we een beetje klaar zijn met het spelen op het strand gaan we onze lunch voorbereiden. We maken zoveel mogelijk op van alles wat we nog hebben, want morgen vliegen we naar Sydney en we hebben niet heel veel ruimte meer in de koffers qua kilo’s. Na de lunch is het tijd voor Vivian om te slapen terwijl wij ook een beetje uitrusten. Tijdens de slaap van Vivian bellen we even naar Jetstar om te vragen wat de mogelijkheden zijn om het kleine fietsje mee te nemen. We moeten hiervoor de fiets bijna uit elkaar halen en 10 kilo extra bagage boeken. Dit doen we, omdat dat niet heel veel kost. Het is namelijk wel een leuk fietsje voor Vivian.

Rond half vier zijn we uiteindelijk bij het appartement en als alle bagage uit de camper is keren Robert en Yvonne terug naar de camperverhuur.

We worden, na ongeveer 20 minuten, geholpen door dezelfde knul als de vorige keer. Hij neemt alle bevindingen van ons op en constateert dat de camper ingenomen kan worden. We hebben we een lijstje van gebreken doorgegeven; ze zullen onze feedback vast waarderen (ahum). Toen we bij de inspectie aangaven dat de koelkast bij elke bocht openvloog kwam er weer een quasi-intelligente blik.

Toen we weer binnen waren ging de discussie al snel over de compensatie van onze onbevredigende ervaringen met Apollo. We hebben de eerste dag bijna geheel gemist door schade aan een camper en het feit dat wij zelf naar de ‘Carglass’ moesten om de voorruit te laten repareren. We hadden hierover gebeld met head office en er was in onze boeking al een fleetcompensation opgenomen van een dag huur. Toen wij aangaven dat we deze compensatie slechts het formeel verwachte vonden, maar nog niet een compensatie voor de frustratie jegens Apollo vroegen we of de manager erbij kon komen.

Nou, dat hebben we geweten. Blijkbaar zijn ze in Australie totaal niet gediend van klanten die mondig zijn, want we kregen de wind behoorlijk van voren. Hij was niet genegen te luisteren hoe wij ons behandeld voelden, sprak super onbeleefd door ons heen zeggende dat hij niets meer voor ons kon doen en als we het er niet mee eens waren, dat we dan maar weer een mail naar head office moesten sturen. Op de opmerking van Yvonne dat we het gevoel kregen niet gehoord te worden gaf hij aan best te willen luisteren “if that makes you feel any better”, waarop we eigenlijk wel klaar waren met deze kwast. Overall ervaring van dit kantoor in Cairns: uiterst vijandig, niet klantgericht en onbeschoft. Wie weet gaan we hier een klacht over indienen, wie weet. “Apollo, way to go!”

Met de taxi terug naar het appartement dan maar weer. De taxichauffeur deed zijn beklag over de drukte en het feit dat we allemaal op dezelfde tijd beginnen en eindigen met werk en dat daarom de straten zo vol zijn. Op een of andere manier ging het vervolgens over de Siesta’s die ze in Spanje hebben en dat je dan zelf geen bordeel kunt bezoeken omdat ze Siesta houden (als in: “Hoe kwamen we ook weer op bordelen?!?”).

In het appartement hebben we de perikelen nog met Dianne gedeeld en hebben vervolgens pannenkoeken gegeten. Na het eten is Vivian naar bed gegaan, hebben wij onze tassen reisklaar gemaakt en zijn ook niet al te laat naar bed gegaan. Hier constateerden we dat we de fiets blijkbaar in de badkamer van de camper hadden laten staan. Dat is pas balen. Het is verder geen optie meer om de fiets alsnog te halen, dus we leggen ons er met wat gemopper bij neer dat ie weg is. Wel jammer van de 10 extra kilo die we geboekt en betaald hebben.

Deze morgen hebben we het rustig aan gedaan. We hebben heerlijk bij de camper wat gegeten en gespeeld. We hebben wat zitten lezen en Vivian wilde nog even fietsen. Ook vanmorgen is het weer oppassen geblazen voor de steekvliegen en we hebben er al flink wat doodgemaakt.

Het idee was dat Vivian bijtijds zou gaan slapen, zodat we ook weer bijtijds naar het dorpje konden gaan voor de trein. Nou, dat bijtijds slapen is wel gelukt, want al om 10:30 begon ze zelf al aan te geven dat ze moe was. Om 11:00 lag ze er dan ook al in.

Toen we haar om 13:00 wakker maakten moesten we ook al gelijk weer op pad, naar het treinstationnetje. Hier waren we netjes om 13:30. Wat ziet het stationnetje er leuk en verzorgd uit zeg!

Vivian was tijdens het rijden op een zeker moment een beetje verveeld, want er waren met name bosjes te zien vanuit de trein. De trein zou op de route door 15 tunnels rijden, in haar tocht van de berg af, en dat vond Vivian wel leuk om in de gaten te houden, na iedere tunnel hing ze weer uit het raam om te kijken of er weer een volgende tunnel aan kwam. Een paar mooie uitzichten (op de Barron Falls, op het regenwoud, op het laagland richting de zee) en indrukwekkende passages later waren we bij het station Freshwater, waar wij eruit moesten. Met een shuttle werden we naar de opstapplaats van de Skyrail, gebracht, een kabelbaan die ons weer, over het regenwoud, terugbrengt naar Kuranda, met een paar tussenstops.

De kabelbaan bleek nog veel indrukwekkender dan de treinrit, met veel meer vergezichten en uitkijkpunten tijdens de pauzes. We hadden de kabelbaan aan het einde van de werkdag, dus we konden verwachten dat het personeel ons wat zou opjagen bij de tussenstops. Daar waren we vooraf al voor gewaarschuwd. Inderdaad, ons werd bij de eerste stop te kennen gegeven dat we slechts tien minuutjes hadden om de omgeving te bekijken. Om het toch niet op de spits te drijven hebben we ons hier, min of meer, netjes aan gehouden (heel veel meer tijd was ook niet nodig) en gingen we weer op weg naar de tweede stop.

Bij de tweede en derde stop hadden we mooi uitzicht op de Barron River met haar watervallen. Toen we weer bij de kabelbaan terugkeerden bespeurden we bij de medewerkers van Skyrail een reactie van “ohjee, er zijn er nog een paar!” Ze waren ons inziens al bezig met alles afsluiten en uitzetten.

Toen we weer terug in Kuranda aankwamen was de souvenirwinkel, waar je doorheen moet om naar buiten te komen, al volledig verlaten en men stond al klaar om de sleutel om te draaien zodra we buiten zouden zijn. Wij hebben rustig nog even rondgekeken in de winkel 🙂

Via de supermarkt gingen we weer terug naar de camping. Vanavond waagden we ons aan de Indiase keuken op de camping. We kozen wat curries en Lassi’s en lieten het ons bijzonder goed smaken. Voor Vivian hadden we nog een restje pasta met rode saus, dus zij gaat ook slapen met een volle buik.

Vandaag zijn we naar het dorpje Kuranda gegaan om drie tuinen te bezoeken. Allereerst gingen we de vlindertuin in waar enorm veel mooie en ook grote vlinders vliegen. Vivian vond het interessant om te zien. Af en toe een beetje spannend als een vlinder dichtbij kwam. Robert en Dianne hadden een rood shirt aan en dat bleek de vlinders toch wel aan te trekken, lijkende op een bloem (ahum?). Nouja, de kleur dan (ooohh).

Vanuit de vlindertuin, alwaar Yvonne nog een scherpe spellingcontrole op het Nederlandstalige gidsblaadje had uitgevoerd en had ingeleverd ter verbetering, gingen we naar de vogeltuin. Hier vlogen en liepen een heleboel vogels rond, waaronder papegaaien, kakatoes,  zwarte zwanen, eenden en Cassowaries. De papegaaien zijn behoorlijk brutaal en zitten zonder probleem op je schouders om aan je ritssluitingen te knagen. We zien dit gebeuren bij andere toeristen en besluiten dat we de meest brutale papegaai willen ontwijken 🙂

Na de vogeltuin hebben we heerlijk geluncht  op de Kuranda Heritage Market. Naast ons tafeltje, op het dak van een iets lagergelegen gebouwtje zagen we een stuk of 5 redelijk grote hagedissen. Het is wel grappig om te merken dat ze in eerste instantie niet opvallen, maar als je langer kijkt, zie je er steeds meer zitten.

Toen we eigenlijk wel klaar waren met de lunch sprong een grote hagedis (halve meter, inclusief staart) van het naastgelegen dak naar de grond naast het terras. Dit vond Yvonne zo niet-grappig, dat ze het wel welletjes vond. We hebben afgerekend en zijn verder gegaan :-).

In de camper hebben we Vivian voor d’r middagslaapje in bed gelegd. We zijn vervolgens elkaar afwisselend even naar de winkeltjes van Kuranda gelopen. Daar verkochten ze met name veel spulletjes die je ook in Thailand/Indonesie kan kopen, maar die daar 1/6 van de prijs kosten. We hebben er dan ook geen al te grote shopping spree van gemaakt.Toen Vivian om 15:00 nog niet uit haarzelf wakker was geworden hebben we haar wakker gemaakt, want de derde tuin, de koalatuin, was maar tot 16:00 open en daar wilden we toch echt nog heen.

Bij de Koalatuin bleek dat de tuin weliswaar om 16:00 dicht ging, maar het ‘koala cuddling’ al om 15:30. Het was al 15:28, dus we waren stipt op tijd. Door de portofoon gaf de dame van de kassa nog even door dat wij eraan kwamen als laatste klanten. Dus wij gelijk doorstappen naar de koala’s, waar we met een koala op de arm op de foto mochten. Ook Vivian staat er, nog enigszins versuft van het slaapje, in haar onderbroek en met warrig haar, op haha. MAAR: we hebben een Koala in onze armen gehad en ze zijn heerlijk zacht!

Toen dat om 15.40 voorbij was hebben we nog kangaroes gevoerd en geaaid (heeft ook weer prachtige plaatjes opgeleverd) en ook nog foto’s van een wallaby met jong genomen (ja, ik gebruik beide namen omdat ik niet zeker ben of het nou kangaroes, wallaby’s of beide zijn).

Na de kangaroes nog even bij de ‘fresh water crocodiles’ gekeken en vervolgens zijn we weer teruggekeerd naar de camper (en dat was een half uurtje koalatuin . . . ). Terug naar de camping.

Terug op het campeerterrein hebben we iets eenvoudigs gegeten en hierbij werden we vereerd met het bezoek van een loopvogel. Later die avond hadden we ook nog eens een ‘springer’ gespot (kangaroe? wallaby? nog iets anders?). Tot onze ergernis zitten er ook veel steekvliegen in dit gebied. Het is een ware missie deze vliegen te spotten en elkaar te behoeden voor een aanval.

Al met al een dierrijke dag vandaag! De skyrail trip en scenic railway trip is inmiddels geboekt, dus morgen gaan we dat doen.

We werden wakker en konden vaststellen dat de camper niet gestript is geweest, er geen braakschade te bekennen is. Ergo, we zijn met rust gelaten. Zelfs de koplampen zijn niet gestolen, waar Yvonne even aan moest denken toen ze wakker werd.

We hebben nog even wat ontbeten en zijn gelijk weer op pad gegaan.

Vandaag hebben we de camper maar eens getankt, we waren al ruim over de helft van de tank en in Australie weet je maar nooit hoe vaak je een tankstation tegenkomt. De diesel kost hier ongeveer AUD 1,60 per liter. Dat is dus een stuk goedkoper dan in Nederland, maar de camper rijdt helaas niet zo zuinig als onze auto thuis… Dianne heeft het eerste stuk gereden, maar na het tanken mocht ik het weer overnemen. Het was blijkbaar nog maar een paar minuutjes rijden tot de eerste waterval. Het parkeren bij de watervallen is via smalle straatjes en kleine parkeerplaatjes om te keren, dus ik begreep waarom Dianne weer wilde ruilen. De watervallen waren mooi en er waren verder nauwelijks toeristen.

Twee van de drie watervallen (Millaa Millaa Falls en Zillie Falls) waren prima te bereiken, maar voor de derde moesten we een heel stuk voor omrijden, omdat de brug, waar we overheen zouden moeten om daar te komen, afgezet was voor werkzaamheden. Een paar andere bezoekers besloten met hun auto’s toch over de brug te rijden, maar met een camper durfde ik het toch niet helemaal aan. We hebben het hierbij gelaten.

Na het bezoek aan de watervallen zijn we doorgereden naar een plattypus park. Deze bleek echter dicht te zijn op vrijdag. Heel jammer, omdat je daar de mogelijkheid gehad zou hebben om de plattypus (vogelbekdier) te zien en te voeren.

We reden daarom maar door naar het dichbijgelegen plaatsje (Malanda) om bij een speelplaats te pauzeren. Vivian kan daar lekker klimmen en glijden terwijl wij de lunch gaan voorbereiden. Bij de speelplaats waren openbare toiletten en picknicktafels, dus we hoefden niet alle spullen uit de camper te halen. Twee vrouwen die we hier tegenkwamen, verbaasden zich er over dat wij als toeristen in Malanda terecht waren gekomen. Dat is net zoiets als dat er iemand zijn camper neerzet bij ons in de straat, wat moet je daar nou als toerist? Na de lunch ging Vivian nog even spelen om vervolgens in het autostoeltje in slaap te vallen terwijl we verder gingen.

Onderweg kwamen we nog langs Mareeba, een kleine plaats met vliegveldje. Rond dat gebied, zo bleek later, leven heel veel kangaroes. We zagen er een langs de weg liggen, aangereden helaas.

Toen we vlakbij Kuranda waren werd Vivian weer wakker en had ze niet zo’n zin meer om in het stoeltje te zitten. Na ongeveer 10 minuutjes waren we op de camping, dus erg lang hoefde het niet meer te duren. We gingen inchecken bij Kuranda Rainforest Accommodation. Bij het uitpakken is Dianne al snel met Vivian naar het zwembad gegaan terwijl Robert en Yvonne naar het centrumpje gingen om wat boodschapjes te halen. We merkten dat de prijzen in de supermarkt blijkbaar nog hoger konden haha.

Toen we terug naar de camping gingen liepen een stuk of 10 jongeren langs de weg waarvan Yvonne al had opgemerkt dat zij backpackers waren. We stopten om te horen waar ze heen moesten. Ze moesten naar dezelfde camping als waar wij stonden, en zo gingen de 10 backpackers met ons mee. Ze bleken van verschillende nationaliteiten te zijn en het weekend hier te zijn voor vrijwilligerswerk. Ze zullen wel blij geweest zijn dat een camper ze oppikte, want 10 man, met bepakking, past niet zo makkelijk in een auto en ze moesten toch nog ongeveer anderhalve kilometer berg opwaarts naar de camping.

Op de camping gingen we weer gebruik maken van de plaatselijke barbecue. Dat blijkt totaal iets anders te zijn dan we in Nederland zijn gewend. Hier gaat een muntje in het apparaat en deze verhit vervolgens een vaste tijd een bakplaat. Op die bakplaat kan je dan je vlees bereiden. Toen alles gaar was moest de plaat uiteraard weer schoongemaakt worden voor de volgende gebruiker (de bbq stond in de gemeenschappelijke keuken). Gevolg: je vlees is eigenlijk alweer half koud voordat je eenmaal gaat eten. Maar de kipspiesjes smaakten weer heerljk.

Vandaag zijn we vertrokken uit Port Douglas om vervolgens, met nog een stop bij de Mossman Gorge, naar de Atherton Tablelands te gaan.

Vivian begint de gewoonte op te bouwen om ‘s ochtends behoorlijk tegendraads te zijn. Dan is niets goed en alles moet anders, als ze haar zin niet krijgt, dan kan ze uit nijd gaan slaan of trappen. Het zal wel weer een fase zijn (misschien ontbreekt de structuur van thuis en kan ze daar minder goed tegen), maar maakt het er even niet leuker op. Verder is ze op de dag wisselend heel gezellig (uit volle borst haar versies van liedjes zingen) of wederom even tegendraads. We kunnen ons wel voorstellen dat het ook niet leuk is om in een warme camper te moeten zitten, in een kinderstoel, zonder naar buiten te kunnen kijken terwijl de camper hobbelt en bobbelt. We gaan in ieder geval kijken of we haar iets hoger kunnen laten zitten, zodat ze wat meer uitzicht heeft.

Vanuit Port Douglas was het ongeveer een kwartiertje rijden naar het Mossman Gorge visitors Centre. Hier gingen we met de shuttlebus naar de Gorge, van waar we over een soort boardwalk (daar zijn ze hier gek op) door de jungle konden wandelen, op weg naar een grote hangbrug en een aantal uitkijkpunten over het watertje dat daar stroomt. Bij het eerste watertje spotte Dianne al gelijk een slang in het water.

Vervolgens hebben we de hangbrug gevonden.

Verder zijn we nog even verderop wezen pootje baden, waar anderen aan het zwemmen waren. Erg leuk maar ook koud, zo’n natuurlijk zwembad.

Rond lunchtijd hebben we de camper in het stadje Mossman langs de weg geparkeerd, vlak bij een hardware store, in de hoop dat we daar voor de AUD 100 budget stoelen en een tafel konden kopen. Dit bleek nogal krap te zijn, we zijn zelfs een paar AUD er overheen gegaan. Het is tijd voor Vivian om te gaan slapen, dus hadden wij tijd om de nieuwe aankopen uit te proberen en even te relaxen. Yvonne heeft ook nog het hoofdkantoor van Apollo gebeld om even ons ongenoegen te uiten over de gang van zaken rondom de huur van de camper. De vriendelijke man van de customers service die ze uiteindelijk aan de lijn kreeg, leek het niet meer dan logisch dat we een dag camperhuur gecompenseerd zouden krijgen. Zoals het een echte Nederlander betaamt, heeft Yvonne aangegeven dat dat inderdaad wel het minste was, wat Apollo kon doen, maar dat dat slechts compenseerde wat we ook echt gemist hadden. Dat maakt natuurlijk niet de geleden schade m.b.t. het missen van een vakantiedag goed…. De man zou deze opmerking noteren in “het systeem” en aangeven dat de manager van de vestiging in Cairns hier iets mee moet doen. Als we de camper weer in gaan leveren, dan moeten we met de manager hierover in gesprek gaan. We zullen zien wat hij verzonnen heeft…

Na het slaapje van Vivian hebben we alles weer ingepakt, vastgezet, uitgezet, ingeklapt (we hebben een checklist van wat er moet gebeuren voordat de camper weer kan rijden; van overduidelijke zaken als “zorg dat de luifel ingeklapt is voordat je gaat rijden” tot zaken die je, zoals we al hebben gemerkt, wat makkelijker vergeet “klap het trapje bij de zijdeur in voordat je gaat rijden”). Het is nu al 15.30 en we besluiten nog een uurtje te rijden richting het gebied met een aantal mooie watervallen die we morgen willen bekijken en dan op zoek te gaan naar een camping. Het gebied waar we doorheen rijden heet de Atherton Tablelands en bestaat uit grasland afgewisseld met  jungle. Best een gekke combi. De weg kronkelt hier soms via veel bochten een bergje op, en dan opeens rijden we weer op een recht stuk snelweg langs het gras. Snelweg is hier overigens een relatief begrip. Het betreft wegen die dwars door stadjes gaan en waar veel rotondes in zitten. Er zijn stukken bij waar je in Nederland vast niet harder dan 60 had mogen rijden, maar waar hier de maximumsnelheid 100 is. We hebben overigens al gemerkt dat we met de camper beter iets langzamer door de bochten kunnen gaan, want anders lijkt het achter in de camper net een achtbaan.

Uiteindelijk kwamen we op een caravan park in Mareeba terecht dat echt een ‘trailer trash’ uitstraling had. De receptie bestond uit een donkere woonkamer waar de zoon van de familie op de bank tv zat te kijken en toen hij ons zag riep hij z’n moeder. Die kwam, na vijf keer roepen, om de hoek, moest nog even d’r buste goed hangen en vertelde ons dat we uiteraard konden tukken voor AUD 25. En als we geen bonnetje hoefden, zelfs AUD 20. Hilarisch. De faciliteiten waren verder oke, dus we hebben lekker kunnen douchen, afwassen en slapen. Meer was er ook niet nodig voor 1 nachtje.

Het is Robert, na nog een aantal keer bellen met de customers service, gelukt om het internet aan de praat te krijgen, dus zoals jullie waarschijnlijk gemerkt hebben, kunnen we vanaf nu verhaaltjes posten.

Vandaag heeft Yvonne  op Vivian gepast en hebben Dianne en Robert gedoken. Dit keer vertrokken we vanaf Port Douglas op de Silversonic, een Catamaran waar we met 90 man aan boord waren. De boottocht duurde anderhalf uur. Een half uur voor de eerste duik nam Robert de medicatie in. Nu was het afwachten of het wat zou doen. De boottocht was over een zeer rustige zee, het leek alsof we gewoon in een bus zaten, op een weg zonder (grote) hobbels.

Toen we ons klaarmaakten voor onze eerste duik werd ons verteld dat we zouden duiken rond een kegelvormige koraalformatie (pinnacle), Barracuda Pommie genaamd. We begonnen op 20 meter diepte om langzaam weer naar de oppervlakte te gaan. Hierbij hebben we veel mooie vissen gezien, barracuda’s, zeekomkommers, lionfish, een murene en papegaaivissen. De medicijnen werkten, Robert had geen moeite met klaren, of althans, veel minder dan anders. Een andere groep duikers heeft ook nog een zeeschildpad gezien, maar die hebben wij helaas gemist.

Terug aan boord hadden we even tijd om te relaxen, maar al snel moesten we ons weer klaar maken voor de volgende duik. Ook dit keer doken we rond een pinnacle, Nursery Pommie genaamd. Gelijk toen we tot 18 meter gedaald waren, zagen we verschillende white tip reefsharks. Kijk, dit wilden we graag zien! Er zwom ook een grote school Barracuda’s rond. Daarnaast maakten een Giant Clam, een kleine murene, wederom mooi koraal en veel scholen kleine gekleurde visjes deze duik erg de moeite waard.

Na een duik van (wederom) ongeveer 45 minuten kwamen we terug aan boord, waar we nog 10 minuten hadden om bij het lunchbuffet een bordje eten te halen. Snel halen dus, want duiken maakt erg hongerig. De boot vertrok na de lunch naar de derde en laatste stek, Helms Deep genaamd. Dit keer was het echter iets anders, we zouden van de nog varende boot springen. Je weet wel, zo’n vlieguigje vol parachutisten, die dan op het signaal een voor een snel achter elkaar uit het vliegtuig springen..? Nou dat deden wij dan dus met het in het water springen (met een duikuitrusting ipv parachute, voor de duidelijkheid). Vervolgens zouden we een driftduik maken waarbij we met de stroming mee langs mooi koraal zouden drijven. In deze laatste duik hebben we grote Grey Whaler sharks gezien, een Bumphead Parrotfish van wel ruim 1 meter, Buffalo parrotfish en wederom veel andere soorten vissen. Het is echt fantastisch om rustig met de stroom mee langs al het moois te drijven.

Eenmaal terug aan boord werd de uitrusting door het personeel vlot opgeborgen en konden wij rustig nog wat drinken, onze logboeken invullen en genieten van het mooie weer. Een paar dolfijnen zwommen nog even rond de boot op de terugreis, maar waren helaas waren ze al snel weer verdwenen. Toch leuk om ze gezien te hebben!

In Port Douglas heeft Robert nog een prepaid simkaart gekocht, zodat we kunnen internetten. Het activeren en opwaarderen van de kaart was echter een heel gedoe met als resultaat dat we twee dagen later nog geen internet hebben (ha, weten jullie gelijk dat dit verhaaltje niet op de dag zelf is geschreven 🙂  )

Terug op de camping konden we Yvonne en Vivian in eerste instantie niet vinden, maar een blik op het zwembad maakte duidelijk dat zij lekker in het water aan het spelen waren. Vivian vond het water echter erg koud, dus zij trok iedere keer een beetje gek gezicht als ze iets verder dan haar buik in het water kwam, erg grappig om te zien. We begrepen van Yvonne dat Vivian in de ochtend nergens zin in had gehad en nogal tegendraads was geweest, maar dat ze rond 10.30 een beter humeur kreeg en ze daarna een leuke dag hebben gehad (gefietst (hadden we al gezegd dat we van vriendelijke medecampingbewoners een fietsje hadden gekregen voor Vivian? Mensen zijn hier over het algemeen erg aardig!), speeltuin, gewinkeld, geslapen en zwembad). Yvonne was moe van het oppassen, Dianne en Robert van het duiken en Vivian van de afgelopen week vakantie, dus we hebben het (wederom) niet al te laat gemaakt.

Ook Vivian is nu helemaal aangepast aan het tijdverschil. Ze heeft lekker de hele nacht doorgeslapen, waardoor wij ook goed uitgerust zijn.

We zijn vandaag naar Daintree National park geweest, een gebied met tropisch regenwoud net ten noorden van Port Douglas. We hebben daar de alexandra lookout point bezocht dat een mooi uitzicht geeft over de baai waar Port Douglas ligt, over de monding van de Daintree River in de zee en over de jungle.

Daarna zijn we doorgereden naar het Daintree Discovery Centre. Aangezien een simpele sandwich met kaas daar AUD 7,50 kost, hebben we besloten om bij de camper te picknicken. Wat is het toch handig om alles bij de hand te hebben!
In het Discovery Centre is een boardwalk door de jungle aangelegd. Het leuke is dat dit pad niet over de bodem loopt, maar ergens op een meter of 5 boven de grond zweeft, waardoor je de jungle op een hele andere manier kan bekijken.

Ook is er een toren van 23 meter hoog gemaakt die bestaat uit drie tussenverdiepingen. Op elke verdieping zijn teksten te lezen en met de audiogids fragmenten met uitleg te horen die te maken hebben met die verdieping en dus hoogte in de jungle. Zo ging de bovenste verdieping over de toplaag van de jungle, waar de meeste kleuren te verwachten zijn doordat hier de meeste zonlicht komt.

Weer beneden gekomen gaan we nog even bij de reptielen (in gevangenschap) kijken. Vivian is tijdens deze hele rit oppervrolijk, spelend met de audiogids alsof het een telefoon is, maar ook uit volle borst kinderliedjes zingend. Bij het bereiken van de uitgang kregen we nog de opmerking van een medewerker hoe een gelukkig meisje zij wel niet is: “Isn’t she a happy little something.’ Haar liedjes waren blijkbaar goed te horen bij het informatiecentrum, iedereen heeft mee mogen genieten.

Later die middag hebben we een Crocodile tour gedaan over de rivier op zoek naar krokodillen.

We hebben een ijsvogel, een slang, drie kikkers (waarvan een op de boot zelf) en twee in het water rustende krokodillen gezien (dus: 4 ogen en 4 neusgaten zo ongeveer).

Niet echt veel gezien dus. Dat kwam volgens de gids doordat het hoog water was. Als we om 11:00 ‘s ochtends waren gekomen, dan was het laagwater geweest, en hadden we een grote kans gehad om de krokodillen op de stukken zand langs de rivier te zien. Nu waren de krokodillen die we hebben gezien helaas bijna helemaal verstopt onder water. De gids vertelde dat een volwassen krokodil wel 2 tot 3 uur onder water kan blijven. Als ze de boot horen en onder water duiken, heeft het dus geen zin om te wachten. Een jongere krokodil kan niet zo lag onder blijven, dus de kans dat je die tegen komt is veel groter. We mochten overigens wel de dag erna terug komen voor een tweede poging, maar we wisten eigenlijk al dat dat niet ging gebeuren, omdat duiken op het programma stond.

Vandaag is Vivian volgens ons overigens begonnen aan haar ‘waarom’ fase. Het begint op te vallen hoe vaak ze ‘waarom?’ vraagt (is echt niet te missen hoor, dat is namelijk na elke zin die je zegt). En nog op een erg schattige toon ook nog. We zijn benieuwd hoe lang het voor ons nog ‘leuk’ te noemen is, haha. Voorlopig is ze in ieder geval tevreden zolang je maar een paar keer antwoord geeft en dan uiteindelijk zegt “daarom” of “tja, dat weet mama/papa ook niet”.

Toen we terug op de camping waren, gingen Dianne en Robert nog even naar het centrum van Port Douglas om nog wat boodschappen te doen. In het dorpje liepen we even de plaatselijke apotheek binnen om te vragen naar het middel Actifed dat Robert eerder is geadviseerd door de divemaster bij de eerste duikdag. De medewerkster van de apotheek kon ons prima helpen aan ‘sinus congestant relief tablets,’ iets dat volgens haar erg populair is onder duikers. Robert heeft gelijk veel meer zin om te gaan duiken morgen dan eerder op vandaag.

Toen we vervolgens naar de supermarkt wandelden kwam een smsje binnen van Yvonne dat Vivian helemaal overstuur wakker was geworden en of (een van) ons gelijk terug kon komen. Dat heeft Robert gedaan en toen hij in de camper aankwam was ze net tot rust gekomen onder het genot van een filmpje op de iPad. Dianne en Robert waren namelijk weggegaan toen Vivian nog in slaap was en ze zal ‘in paniek’ wakker zijn geworden omdat we er niet waren. Omdat de rust al weer was weder gekeerd zijn we lekker gaan eten (pannenkoeken). Helaas is de camper niet uitgerust met een goede koekenpan met anti-aanbaklaag. De normale pannenkoeken waren eigenlijk nog best goed gelukt, maar zodra we aan de bacon/kaas pannenkoek begonnen, ging het niet helemaal goed. Wat uiteindelijk op het bord lag, was best goed te eten, maar mag denk ik de naam pannenkoek niet meer krijgen…. 

We gaan niet al te laat slapen, want morgen gaan we weer duiken!