Vanochtend staat een lange rit voor de boeg, naar Paynesville (voor Raymond Island), dus we vertrekken lekker bijtijds, om 8:10 zitten we al op de weg. De rit duurt 4 uur, en we hopen er vroeg in de middag te zijn, zodat we nog wat aan de middag hebben.

In Lakes Entrance (60 km voor bestemming) houden we pauze bij een McDonalds om daar koffie en een gebakje te nuttigen. Vivian heeft de gelegenheid om even te spelen op de speeltoestellen. Ze begon te mopperen over billen au, dus het is een goed moment hiervoor. Ze heeft het met 3 uur aan een stuk behoorlijk goed volgehouden trouwens. We zijn vanochtend de grens tussen New South Wales en Victoria gepasseerd, de derde en laatste staat op ons lijstje 🙂 .

Na ongeveer een uurtje rijden we weer verder en komen rond 13:30 aan bij de camping in Paynesville. Een erg lieve dame helpt ons met het vinden van een plaats. Ze vertelt dat ze eigenlijk maar de schoonmaakster is en het inboeken zelf is dan ook wat lastiger, maar we mogen al rondkijken op het terrein welke plek we willen. Ze geeft een kaart mee waarbij ze zegt dat ze niet zo goed is met kaarten en niet helemaal ziet waar op het terrein we nu zijn en waar de staanplaatsen dan ook zijn. Op zich is dat wel logisch, ze hield namelijk de plattegrond van het plaatsje voor zich, en niet die van het campingterrein.

We vinden een geschikte plaats pal naast de speeltuin met een springkussen erbij. Helemaal geweldig, want zodra Vivian de eerste blik van de speeltuin oppikt roept ze vol enthousiasme “SPEEEEEEEELTUIIIIIIIIINNNNN”. Helemaal goed dus.


Dianne en Yvonne gaan even samen winkelen in het levendige (ahum) dorpscentrum. Ze vragen naar de veerpont naar Raymond Island en naar de mogelijkheid om met een andere ferry naar Lakes National Park te gaan (het is niet mogelijk en dus gaan we niet naar het Lakes National Park, want met de camper omrijden kost een uur of 4, terwijl het slechts 5 kilometer is met de ferry). In de supermarkt vinden ze poeder om Chai Latte te maken. Dianne neemt dit iedere keer als we ergens wat gaan drinken, en aangezien het haar goed bevalt, wil ze kijken of de supermarktversie net zo lekker is. Wat ons opvalt in de supermarkten van Australie is dat ze op ontzettend veel artikelen, zeer groot, afdrukken dat het om een 100% Australisch product gaat.


Yvonne doet haar ansichtkaarten op de post (die van Robert en Dianne zijn wel gekocht, maar moeten nog geschreven worden, dus dat duurt nog wel even voordat iemand een kaart op de mat kan verwachten).

‘s Avonds gaan we lekker tortilla’s eten. Moet wel snel, want we hebben Njore ingeseind dat we om 19.30 wel graag zouden willen skypen. Nogmaals de bevestiging dat we goed hebben gedaan aan de aanschaf van een simkaartje, want met wifi zou het niet zomaar gelukt zijn en bovendien kan dit nu bij de camper ook nog.

Vivian vindt het erg leuk om weer met oma te kunnen spreken, maar ze is wel wat snel afgeleid. Het liedje “Olifantje in het bos” komt natuurlijk wel langs (hadden wel al gezegd dat we dat elke dag wel 100 keer langs horen komen?). Het liedje eindigt met dezelfde zin als het begint en dat is voor Vivian reden om gewoon verder te zingen, Njore had dat niet door en wilde al klappen, maar dat was duidelijk nog niet de bedoeling 🙂 Het is leuk om even wat te vernemen over het leven aan de andere kant van de wereld. Alles gaat goed, dus dat is fijn.

Vanochtend besloten een nachtje bij te boeken. Het is een leuke camping en een dagje zonder reizen is ook wel prettig. Bovendien kunnen we dan nog wat van de omgeving zien.

Om kwart over negen gaan we naar het ‘killer whale museum’. Hoofdzakelijk ter nagedachtenis aan ‘Old Tom,’ 1 van de orka’s die de mensen destijds (jaren 20 vorige eeuw) hielp bij de walvisvangst. Een unieke samenwerking tussen mens en orka. Een groep orka’s zorgde er voor dat een balijnwalvis de baai in werd gejaagd en Old Tom waarschuwde de mensen dan door op het water te slaan met zijn staart. De walvisjagers sprongen dan in hun boot om de balijnwalvis te doden. De orka’s kregen de tong en de lippen te eten als beloning en vertrokken dan weer richting open zee. Een bijzonder verhaal. Old Tom staat als skelet nog opgesteld, er zijn verhalen over de verschillende walvissoorten en er zijn vissersbootjes nagemaakt en tentoongesteld.

Leuk aanvullend detail aan dit museum is, aangezien het aan de baai is gevestigd, dat als er een walvis in de baai gezien wordt, de sirene dan afgaat zodat bezoekers hierop worden geattendeerd.

Na anderhalf uur in het museum rondgewandeld te hebben wandelen we even door de winkelstraat, doen wat boodshappen en gaan vervolgens met de camper ‘Snug Cove Haven’ in. Een kleine haven die van nature zo diep is dat het gebruikt wordt door grote cruiseschepen om hier aan te meren. In de haven lunchen we bij een barretje.

Terug op de camping is het alweer tijd voor Vivian om te gaan slapen en Robert blijft bij de camper. Dianne en Yvonne gaan naar het zwembad om van de zon te genieten. De wind is wel stevig, maar de zon is behoorlijk sterk waardoor het goed toeven is. De wind blijkt zo sterk te zijn dat de stoelen en spullen op de tafel worden weggeblazen. Het zwembadwater is behoorlijk fris. Het is lastig om door te komen, maar eenmaal gewend aan de kou is het lekker om even rond te zwemmen en af te koelen.

Als Vivian wakker is gaan we ons omkleden om naar de zee te gaan. Dat is maar 150 meter lopen, lekker in de buurt dus. De zee heeft behoorlijke golfslag en kent een behoorlijke stroming. Daar komen we achter als we met de voeten in de aanspelende golven staan. Vivian vindt het geweldig, maar ook wel weer een beetje spannend.

Niet veel later heeft Vivian het al wel weer een beetje gezien en als we weer op het zand staan waait er ook nog een vlaag zand langs ons heen, wat zeer doet bij Vivian aan d’r beentjes. We wikkelen haar snel in een handdoek, gaan afspoelen bij de douches en gaan dan weer naar het zwembad. Daar vermaakt Vivian zich ook geweldig, als wil ze ook niet helemaal doorkomen in het water, daar is het toch nog net te koud voor.

Vandaag was een heerlijke rustige dag en ‘s avonds gaan we lekker hamburgers eten.

Vanochtend zijn we om 08.15 wakker gemaakt door de campingopzichter. Gisteren hebben we hem niet gezien, dus hij zal z’n ronde wel vroeg hebben gepland om niemand te missen. We hebben verhalen gehoord van mensen die na sluiting van de receptie aankomen en voor opening weer vertrokken zijn, Kijk, zo kan het ook, maar wij betalen netjes :).

Het is tijd voor ons om in te pakken en te gaan, dus het is helemaal niet erg om op te staan. Rond 10:00 zijn we op weg. Eerste doel vandaag is Mogo, een dorpje niet ver van Pebbly Beach, waar volgens de Lonely Planet een aantal huisjes uit de 19e eeuw zijn nagebouwd. Aangezien onze vakantie tot nu toe nog niet overloopt van culturele bezienswaardigheden, willen we hier een stop maken om meer te weten te komen over hoe het leven hier vroeger (eind 19e eeuw) was. Voor we het weten rijden we Mogo in en bijna weer uit. We hebben wel een aantal oudere houten huisjes gezien langs de snelweg, bedoelde de Lonely Planet dit, of missen we iets? We parkeren voor de Mogo Trading Post. In alle huisjes die we zien, blijken winkeltjes te zitten. We struinen wat rond en genieten van een heerlijke koffie en Chai Latte, maar veel meer van de geschiedenis van dit stadje zijn we uiteindelijk niet te weten gekomen.

Onze 2e stop van vandaag maken we om 12.15 bij Bingie Bingie Point, een plek aan de kust met een mooie rotsformatie en weer een prachtig strand. Een leuke gelegenheid om de benen te strekken, dus wandelen we een stukje, er is niemand anders te zien; leuk hoor, zo’n mooie plek helemaal voor jezelf.

Niet veel later arriveren er echter een aantal busjes en auto’s en zijn we ineens NIET meer alleen…

Wat blijkt, dit is een groep Geologiestudenten uit Brisbane die onderzoek naar de rotsformaties willen doen. Tja, dat moet ook gebeuren, maar daar gaat je gevoel helemaal alleen op de wereld te zijn.

Het is nog even puzzelen waar we willen overnachten. Merimbula, Pambula, Narooma of Eden. Er is niet heel veel verschil tussen de plaatsjes en dus kiezen we voor Eden wat het verst rijden is. Dit scheelt weer wat kilometers op een volgende lange reisdag. Als we daar echter rond 17.30 aan willen komen, dan moeten we wel op pad en dus pakken we na de late lunch onze spullen snel in en vervolgen onze weg. Dianne rijdt de rest van de route, maar Robert moet nog wel eerst even de camper uitsteken 🙂 Achteruit rijden met zo’n bakbeest blijft lastig…

We zijn inderdaad rond 17.30 in Eden, dus dat is fijn. We hebben gekozen voor een Big4 camping. Dat zouden luxere campings moeten zijn, met wat meer voorzieningen. Er blijkt inderdaad een mooi zwembad te zijn en een leuke speeltuin voor Vivian met een groot springkussen. Hier is Vivian helemaal gek van, dus daar moet ze direct op.

Er staat hier nogal veel wind, waardoor het niet al te warm is. Snel een vest met lange mouwen aan en maar hopen dat het morgen mooi weer is.

Vanochtend is Robert er bijtijds uitgegaan om te zien of er kangaroes op het strand zijn. Helaas zijn ze alle, behalve een moeder met kind, al de bossen in gegaan. Robert heeft van de moeder met kind wel leuke video en foto’s van kunnen maken. De foto’s van zijn camera kunnen we echter niet van de CF-geheugenkaart halen, dus daar zullen jullie nog even op moeten wachten. Even later gaat Robert nogmaals erop uit en ontdekt dat er wel 20 kangaroes op het strand zitten. Dat is wel bijzonder voor ons, dus Robert schiet er veel foto’s van.

We ontdekken dat we ons niet helemaal goed op het echte kamperen hebben voorbereid. We staan nu op een camping zonder stromend (leiding)water, maar er zit opgevangen regenwater in een grote watertank. Je ziet dat het water niet helemaal (helemaal niet) de vertrouwde kleur heeft (waarschijnlijk door een verroeste binnenkant), goed genoeg om te douchen of handen te wassen, maar zeker niet drinkbaar.  Bovendien zijn er geen warme douches. Er is slechts een koude beschikbaar. Nu kunnen we de douche in de camper gebruiken, maar deze watertank hebben we dus niet helemaal volgegooid. Ook heeft deze camping geen ‘powered campsites,’ ofwel, we moeten het zonder airco / laders / magnetron doen. Dit wisten we vantevoren, maar toch hebben we er niet aan gedacht om de accu van de fotocamera of Ipad op te laden. Haha, kampeerders van niks zijn we toch 🙂

We doen deze dag niet heel veel, maar genieten vooral van de prachtige omgeving, het lekkere weer en de rust. We spotten veel dieren: kangaroes, leguanen en veel vogels met de meest prachtige kleuren. Heerlijk zo’n dagje relaxen. Yvonne moet nog steeds de voorbereiding doen voor de cursus die ze na de vakantie gaat geven en pakt haar boeken erbij. Ach, werken op zo’n plek kan je toch niet vervelend noemen…

Vivian eet, zittend op een kleedje bij het strand en genietend van het uitzicht op de zee, een banaan. We zijn zo geboeid door het uitzicht dat we niet door hebben dat we worden “beslopen” door een kangaroe die het op Vivians banaan heeft voorzien. Kijk je even om, zit er op 20 centimeter afstand een kangaroe…ondanks dat ze niet heel groot zijn, is dat toch wel even schrikken. Dan zie je pas goed hoe scherp de nagels aan hun poten zijn… Dianne redt Vivian en de banaan en Yvonne maakt een mooie foto van de reddingsactie 🙂

Een leguaan/hagedis/varaan (?) van bijna 2 meter maakt ook indruk, zeker omdat hij, als Dianne volgens het beest iets te dicht bij komt, razendsnel in een soort aanvalshouding springt, ok,ok, we zijn al weg. We zien hem ook nog in een boom klimmen. We hadden gezien zijn grootte, niet verwacht dat hij dat zou kunnen. Een vogel is er niet blij mee dat de leguaan omhoog klimt en valt hem 2x vanuit een duikvlucht aan. Op de een of andere manier is de leguaan hiervan onder de indruk en hij laat zich weer naar de grond zakken. Hij scharrelt bijna de hele dag op het terrein rondom de camper rond en we houden hem goed in de gaten.

Na het slaapje van Vivian gaan we nog een stukje wandelen. Ook nu zitten er veel kangaroes op het strand en er worden weer de nodige foto’s van gemaakt. We zien een aantal kangaroes die een kleintje in de buidel hebben. Zo schattig! De kleine steekt af en toe zijn koppie uit de buidel, eet half op zijn kop hangend wat gras, en verdwijnt dan weer in de buidel.

Vanavond is er geen regen, dus wordt het kampvuur weer aangestoken en genieten we de rest van de avond van de warmte en gezelligheid van het vuur.

Vanochtend staat whale watching op het programma. Maar eerst wilt Vivian nog even spelen in de geweldige speeltuin waar we pal naast staan.

We rijden met de camper naar het centrum van Huskisson en parkeren dan dwars over vier parkeerplaatsen. Netjes in een parkeervak zou betekenen dat ie een end uitsteekt. Nu hopen dat meneer agent hier geen problemen mee heeft, wij verwachten van niet.

We melden ons bij de whale watch tour operator (een wwto of zo). We hadden van de campingeigenaar een voucher voor 20% korting gekregen dus die wilden we verzilveren. Bovendien hadden we gemerkt bij het boeken gisteravond, dat ze voor Vivian het kind tarief hadden doorgerekend, terwijl wij, naast de nieuwe, ook een oudere leaflet hadden, waarin nog stond dat kinderen tot 4 jaar gratis waren. Eens kijken of we daar iets mee kunnen. En jawel hoor, ook al is de leaflet ‘ancient’ zoals de medewerkster het zelf zegt, we krijgen het toch voor elkaar om Vivian gratis aan boord te krijgen. Scheelt weer AUD 25.

We moeten ons over 20 minuten melden bij de boot en gaan alvast die richting op om Vivian even in de naastgelegen speeltuin te laten spelen. Overal waar je komt, vind je wel een speeltuin. Erg handig als je met een kind reist. Dan gaan we aan boord. Er staat een erg harde wind, dus de boot een erg rustige tocht is het niet. Aan het begin van de tocht, als we op weg zijn naar de plaats waar we walvissen hopen te spotten, zit Yvonne achterin de boot en Robert, Dianne en Vivian, ee voorin. Achterin omdat het wat minder hobbelt (maar waar je wel nat wordt blijkt later), voorin omdat het beschut uit de wind zit. Vivian vermaakt zich prima en zegt dat ze het vindt lijken op een achtbaan. Kijk, dat is de attitude.

Op plaats bestemming (in de buurt van een collega whale watch boot) gaat de motor stil en is het opletten geblazen. Waar we de eerste staarten en waterfonteinen nog op behoorlijke afstand te zien krijgen, worden we later vereerd met enorme hoge sprongen vlak bij de boot. Er worden ongeveer 6 walvissen geteld (niet gegroepeerd overigens). Het zijn moeders met kids. Foto’s maken blijkt een lastige klus aangezien de boot op een achtbaankarretje lijkt en de walvissen ook niet rustig in de lucht blijven hangen tot de foto genomen is. Toch hebben we behoorlijk wat mooie foto’s kunnen maken!

Vivian had het inmiddels koud en was het schommelen op de hoge golven wel een beetje beu. De terugrit naar de kade was soepeler, met de wind mee en dus ook met de golven mee, maar Vivian vond het al niet grappig meer helaas. Maar lekker in de armen van mama met een jas over zich heen, vond ze het wel prima en viel ze zelfs in slaap, waardoor Dianne met Vivian op d’r arm van boord moest gaan. Zonder loopplank, maar aan haar ellebogen ondersteund een sprong (grote stap) maken naar de kade. We zijn naar de camper gelopen en hebben Vivian daar verschoond. Hierdoor werd ze weer wakker en dus zijn we, nadat Dianne nog even een nieuwe zonnebril had gekocht, gaan lunchen.

Bij de lunchzaak, “Food Supply” geheten, bestelden we lunchgerechten die meer de naam hoofdgerecht mogen dragen. Robert had een enorme burger met gegrilde aubergine, paprika en rode bieten. Samen met het bijbehorende broodje gesmolten kaas was het wel aan de maat. Dianne had een club sandwich die ook behoorlijk aan de maat was. Yvonne haalde bij de buren kibbeling met patat voor haar en Vivian. Dat was eveneens een behoorlijke hap. Maar alles smaakte heerlijk. Vivian gooide nog even een fruitshake om waardoor Dianne en Vivian helemaal smerig werden. Gelukkig had Dianne haar witte broek dit keer niet aan!

Vervolgens zijn we op pad gegaan naar Pebbly Beach.

Daar zouden namelijk kangaroes op het strand leven en dat wilden we natuurlijk wel zien! Vivian viel tijdens de rit in slaap, maar voor niet veel meer dan 25 minuten helaas. Toen ze wakker werd, was niets goed en was het drama. We moesten toch tanken, dus dan maar een tankstation zoeken. We vinden in Ulladula een Coles express tankstation waar we met een eerder verkregen kassabon 8 cent per liter korting krijgen Het inleveren van coupons voor korting op brandstof is hier heel gebruikelijk. Na de stop neemt Dianne de plaats van Yvonne achterin naast Vivian over en de rust is wedergekeerd.

Verder op de snelweg valt het ons op hoe vaak we rustplaatsen zien waar borden staan met hierop: “Rest, Revive, Survive” om de automobilisten aan te sporen maar vooral rust in te bouwen tijdens hun reis.

Rijdende langs een kronkelweg bergafwaarts door eindeloze bossen komen we bij het kampeerterrein aan Pebbly beach in het Murramarang National Park. Voor een t-splitsing gaat Robert even stilstaan om de receptie te zoeken en het valt ons op dat midden op de weg een kangaroe staat. Yes, de eerste is gespot. Eerst fotootjes maken en dan gaat Yvonne op zoek naar de campingbeheerder. We krijgen te horen dat het erg rustig is en dat we mogen staan waar we willen. De campingbeheerder rijdt rond en vindt ons vanzelf wel om het betalen van de plaats te regelen. De camperplaatsen zijn niets meer dan dat, camperplaatsen. Dat terwijl bij alle overige kampeerplaatsen bankjes en barbecues geplaatst zijn. Hier zetten we dan ook uiteindelijk de camper neer, want het idee van een kampvuurtje spreekt ons wel aan. De campingbeheerder komt al snel achter ons aan om ons de eerste nacht te laten betalen. Voor de tweede nacht hoeven we nog niet te betalen, dat komt morgen wel als we dan besluiten nog een nacht te blijven.

Deze hele camping heeft overigens geen stroomaansluitingen en geen leidingwater. In plaats daarvan is er een watertank dat hemelwater opvangt om zo voor stromend water te zorgen om een koude douche mee te nemen, je handen te wassen of de wc door te spoelen.

We zitten nog niet lang op onze plaats, of onze camper wordt even onderzocht door een aantal felgekleurde rainbowlorikeets. Erg mooi om ze zo in het wild te zien. Er zijn hier ook een heleboel andere vogels te zien, waaronder een soort  van kraai met paarse ogen. @Danielle: je cadeautje komt trouwens goed van pas bij het bekijken van al het wildlife hier.

Dan gaan we nog even aan het strand kijken. Er waait een hele harde wind en er is geen kangaroe te zien, maar wat een prachtige omgeving is dit! Blauwe zee, mooie kliffen verderop, groene heuvels die langzaam overgaan in een zandstrand, gewoon even zitten en kijken.




We zien een heleboel blauwe objecten die aangespoeld zijn. Ze houden het midden tussen kwallen en stukjes kunststof. Uit voorzorg er maar niet aankomen. Later blijkt het om de giftige Blue Bottled Jellyfish te gaan. Zwemmen wordt een minder aantrekkelijke optie 🙂

We genieten enorm van deze omgeving, steken een kampvuur aan en gaan lekker eten. ‘s Avonds regent het een heel klein beetje en laten we ons mooie kampvuurtje voor wat het is om nog even in de camper te relaxen.

Vandaag zijn we op pad gegaan naar Jervis Bay. In totaal ongeveer 270 kilometer en zo’n 4 uur rijden.  Dit is het eerste wat langere stuk dat we rijden en het ging erg goed. Vivian slaapt een gedeelte van de tijd en kijkt verder wat filmpjes op de Ipad. Op de borden zien we voor het eerst Melbourne staan. Dat zou via de kortere route door het binnenland 801 kilometer zijn. Wij nemen echter de langere route via de kust en zullen dus nog rond de 1200 kilometer rijden voordat we in Melbourne aankomen.

Rond 12.00 zijn we al bij Kiama. Dianne heeft gelezen dat daar een blowhole is, en het lijkt ons een mooie plek om even de benen te strekken en te lunchen. Kiama blijkt prachtig gelegen aan een baai met steile kliffen. We parkeren de camper vlak bij het water, maken wat tosti’s en picknicken op het gras. Een klein stukje verderop zitten een aantal pelikanen. De weersvoorspellingen voor vandaag waren niet zo goed, maar hier in Kiama is het lekker weer, dus we hebben weer mazzel.


We wandelen naar de blowhole en dat blijkt ook mooi om te zien. Het is een gat in de rotsen, waar zeewater doorheen wordt geperst de lucht in. Het water kan wel 60 meter hoog komen bij harde wind, maar wij schatten dat het nu zo’n 15 meter hoog komt. Ook Vivian vindt dit erg leuk “daar komt ie weer!”.


We wandelen nog even over een klein marktje langs het water en stappen dan weer in de camper om verder naar Huskisson te rijden, een plaatsje aan Jervis Bay.

De eerste camping die we in Huskisson bekijken, bevalt ons niet echt. Het is een 4* camping, maar er blijken veel permanente caravanbewoners te staan (met caravans in vergane glorie) en in plaats van gras en natuur is het vooral veel beton en asfalt. De tweede camping, Huskisson Beach, ziet er al iets beter uit en biedt bovendien een speeltuin in onze eigen achtertuin. Tja, dat kunnen we niet weerstaan (met name omdat Vivian de speeltuin al gezien heeft en niet meer weg wil) en dus besluiten we hier een nachtje te blijven. Vlak voor sluitingstijd boeken we telefonisch nog een whalewatchingcruise voor morgen. Dan hebben we dat maar geregeld.

Het weer is hier op dit moment niet heel erg lekker. Het waait nogal waardoor het fris is en er zijn veel wolken waardoor alles er grijs uitziet. Jammer, want de camping ligt direct aan de baai en met mooi weer waren we even naar het strand gegaan. Nu gaan we boodschappen doen in het nabijgelegen Vincentia. We zijn op zoek naar een lekkere cheesecake en als Robert aan een medewerkster vraagt of er ook cheesecake wordt verkocht die niet is ingevroren, antwoordt de dame dat we de bevroren cheesecake dan een uurtje buiten de vriezer moeten zetten, tja, ze heeft nog gelijk ook, duh 🙂

‘s Avonds koelt het rap af en zitten we lekker binnen in de camper nog even te kletsen en verhaaltjes te schrijven. Het is een taak op zich, maar wel leuk om te doen. Zeker als je af en toe weer terugleest wat we allemaal al gedaan hebben. Als je zoveel meemaakt in een korte tijd, vergeet je sommige dingen een beetje.

Vanacht is Robert om half vijf wakker geworden en kon niet meer slapen. We hadden de luifel nog uithangen en er waren windstoten. Een kwartier later samen met Dianne toch maar even de luifel een stuk naar binnen gehaald om schade hieraan te voorkomen. Vervolgens toch nog even in slaap gevallen.

Vandaag hebben we een dagje bijgeboekt. De lokatie bevalt ons erg goed dus we blijven nog even. Op die manier kunnen we vandaag rustig de omgeving van ‘The Three Sisters’ verkennen.  Eerst ‘s ochtends even bellen met Apollo om de chemicals gecrediteerd te krijgen, wat geen probleem is. De magnetron blijkt onze eigen fout te zijn. In een kastje naast de magnetron zit blijkbaar de stekker van de magnetron in het stopcontact. De stekker is bij het inruimen van het kastje blijkbaar iets losgeraakt, waardoor de magnetron het niet meer deed. Dat is weer een eenvoudige storing verholpen :).

Dan op naar Scenic World met een Scenic Railway, Scenic Walkway, Scenic Cableway en Scenic Skyway. We beginnen met de Railway, een stukje treinrails dat met 52 graden helling wordt afgedaald (nee, geen 52%, 52 graden). Erg steil dus. We zaten in een soort kooi met stoeltjes die behoorlijk achterover helden. Het is maar kort, maar wel erg leuk om te doen.


(Foto: Vivian in de replica trein die is neergezet voor de show)

Bij de afdaling werd duidelijk dat we tussen een spleet van de bergen doorgingen en voor het vermaak kregen we bij vertrek het geluid van Indiana Jones te horen :). Beneden aangekomen vervolgden we onze weg over, jawel, een boardwalk. Niet zomaar een boardwalk, maar eentje waar ze een tapijt overheen hadden gelegd. Erg bijzonder. Hier hadden we de keuze om de korte (10), middellange (30) of de lange (50 minuten) route te nemen. We kozen voor de middellange LilliPillilink-route, dat is net een leuke wandeling met Vivian. We liepen tussen de bossen en zagen de ingang van de mijn die tot 1890 in gebruik is geweest. Het grappige is dat ze na sluiting de ‘rommel’ van de berg hebben gegooid (watertanks, gereedschappen et cetera). Langs de boardwalk werd je dan met bordjes geattendeerd, dat daar de watertank lag die ze gebruikten. Een aparte rondleiding tussen afvalstukken door.

Na de wandeling kwamen we bij de Cableway uit. Deze bracht ons, met een geweldig uitzicht over de vallei, weer terug naar boven. Bovenaan konden we via de souvenirshop weer door naar de Skyway. Dit is een horizontaal bewegende kabelbaan tussen twee bergen. De bodem is gedeeltelijk in glas uitgevoerd, zodat je onder je voeten de bomen ziet, als je erop staat. Halverwege de oversteek passeerden we een waterval, die vanaf de zijkant te zien was en onder de gondel doorliep. Heel grappig om zo te zien. Aan de andere kant van de gondel waren ‘The Three Sisters’ te zien, drie bergpunten die symbool staan voor 3 zussen van een aboriginalstam die door de “wijze man” tijdelijk in rotsen waren veranderd om te voorkomen dat ze door 3 mannen van een rivaliserende stam meegenomen zouden worden. Helaas ging de ” wijze man” dood voordat hij hen weer terug kon veranderen in vrouwen. Toen we via dezelfde skyway weer terug waren bij het beginpunt, wandelden we weer terug naar de camper.


We lunchen, leggen Vivian daarna te slapen en luieren zelf ook rondom de camper. De zon is erg warm, dus af en toe ook even de schaduw opzoeken is niet onverstandig.
Tijdens de lunch nam een windvlaag overigens onze luifel mee, die daardoor helemaal over de camper heen klapte. Gelukkig viel de wind even weg, zodat Yvonne en Robert de palen weer konden pakken. Er is voor zover wij kunnen zien geen schade aan luifel noch camper, maar we besluiten voor de zekerheid de luifel in te draaien en niet meer open te draaien zolang er ook maar een zuchtje wind is. Dat was even schrikken. We hebben wel de meest uitgebreide verzekering genomen, maar schade aan de luifel (of aan het dak, de voorruit of de banden) wordt daardoor niet gedekt. We zijn helemaal blij dat het zo goed is afgelopen. Op de camper staat dat schade aan de luifel kan oplopen tot wel AUD 1500.

Als Vivian weer wakker is, besluiten we om nog even naar het nabijgelegen dorpje Leura te rijden. Op de heenweg zijn we hier doorheen gereden en het had een leuke winkelstraat. We zijn er rond 16.30 en de winkeltjes blijken om 17.00 dicht te gaan. Gelukkig is het niet zo groot als we dachten en we hebben de hele winkelstraat in een half uurtje wel gehad. Nog even op een terrasje een kopje koffie drinken blijkt lastig, want ook alle koffietentjes sluiten om 17.00. Vlak bij de camper vinden we een restaurant dat nog open is, waar we buiten in de mooie tuin nog wat drinken.

‘s Avonds maken we kipsate, gebakken aardappeltjes en salade, heerlijk.

Vanochtend moesten we al weer uitchecken uit ons appartementje in Sydney. Robert heeft op een doorgaande straat een grote taxi aangehouden, zodat we met zijn allen, inclusief alle bagage naar Apollo konden gaan, het past maar net.

In het Apollo centre was het weer druk. Het heeft ons de rest van de ochtend geduurd om de camper op te halen en op weg te gaan. Hier ging alles een stuk soepeler en prettiger dan in Cairns, maar wederom niet zonder problemen. Zo kregen we aanvankelijk eerst een booster seat voor kinderen van 4 tot 6 jaar, terwijl Vivian daar nog echt te jong en te klein voor is. Bovendien was de camper niet schoongemaakt, was er geen welkomstpakketje en was de tank nog maar 25% gevuld. Maar na 2,5 uur waren we er wel klaar mee. We hadden geen zin om te wachten op de schoonmakers en het tanken en we  zijn op pad gegaan.

Via allerlei tolwegen zijn we richting de Blue Mountains gereden. Overal stond dat je, als je geen tolpas bezat, binnen 48 uur moest bellen om de tol met je creditcard te betalen. Voor ons een nieuwe werkwijze, dit elimineert wel lange rijen bij de tolpoortjes. Met ongeveer 21 dagen zullen we weten hoeveel we aan tol hebben gereden.

Toen we rond 16.00 in Katoomba aankwamen werd ons bij de camping (the Katoomba Falls Caravan Park) verteld dat het een week geleden nog had gesneeuwd! Woah, zelfs 5 cm. Er werd ons verteld dat het ‘s ochtends nog niet had gesneeuwd, en later in de middag alweer bijna alles weg. Een korte sneeuwpret dus. We zullen zien wat het weer gaat doen, in onze bagage geen skibroek of sneeuwschoenen, dus wat ons betreft mag het wel lekker warm blijven….

De temperatuur was zeer aangenaam bij aankomst, 25 graden ongeveer. ‘s nachts koelt het echter af tot ongeveer 14 graden, heerlijk om zonder airco te kunnen slapen.

Dianne en Yvonne gaan naar de Aldi en de Coles om boodschappen te doen. Aangezien we nu weer een camper hebben (voor 25 dagen dit keer) kunnen we weer lekker inslaan (2,4 literflessen frisdrank bijvoorbeeld). Boodschappen doen kost best veel tijd, dus het is fijn om voor meerdere dagen eten bij ons te hebben. Robert blijft met Vivian op de camping om samen naar de speeltuin te gaan. Na hier 10 minuten te zijn geweest, moest Vivian toch wel even poepen… En de verzorgingstas was in de camper mee naar de winkels…. tja.. dan maar op zoek naar iemand met kleine kinderen en dan maar hopen op luiers van de goede maat. Gelukkig kwamen niet al te veel later onze buren terug van boodchappen en jawel, het blijken ook Nederlanders te zijn. De luiers die ze hebben zijn van de goede maat, dus ik kan Vivian gelukkig ontdoen van haar volle broek.

Wel leuk overigens om dan van anderen de verhalen te horen; wanneer ze in Australie zijn geland, wat de route zal zijn en hoe lang ze zullen blijven. Een ander stel met twee kinderen bijvoorbeeld, woont in Singapore en is voor de herfstvakantie naar Australie gevlogen. Is maar 7 uur vliegen en 3 uur tijdverschil. Kijk, dat is te overbruggen.

Dianne is helaas bij de Aldi haar zonnebril verloren, dus daar moeten we morgen nog even naar terug om te vragen of ze een bril hebben gevonden.

Na het eten komen we erachter dat de mensen van Apollo geen tabletten voor het chemisch toilet hadden meegegeven. De tabletten die je ongebruikt inlevert aan het einde van de huurperiode krijg je gecrediteerd, dus hier willen we wel even melding van maken, afgezien of we er gebruik van zullen maken. Dat wordt morgen dus weer bellen. Bovendien merken we dat de magnetron het heeft begeven, kunnen we in hetzelfde telefoongesprek wel even door gaan geven, zucht.

Het is hier ‘s avonds een stuk frisser dan in het noorden van Australie, dus we zoeken de vesten en lange broeken op uit de koffers en nemen lekker een kop thee voordat we gaan slapen.

Wil je een berichtje ontvangen als we een nieuwe post plaatsen? Meld je dan rechts aan met je e-mail adres.

Wil je je weer afmelden? In de header staat ‘Afmelden emails’.

Groetjes vanuit Down Under…

UPDATE, helaas werkt de plugin niet zoals gehoopt :(. Ik heb de plugin weer uit moeten schakelen. Het was bijna te mooi om waar te zijn. Sorry

Wat voor Istanbul de grote bazar is, is Paddy’s market voor Sydney. Yvonne en Dianne moeten hier natuurlijk een kijkje nemen en dus gaat Robert met Vivian in de ochtend weer naar de speeltuin en gaan de dames souvenirs scoren. Na talloze kraampjes met Australië t-shirts, flesopeners gemaakt van kangaroepoten, Reloxhorloges 🙂 en pruiken geinventariseerd te hebben, weten we wat we waar voor welke prijs kunnen krijgen en slaan we onze slag 🙂 Nu onze bagage maar eens langslopen om te kijken wat we in Australie achter kunnen laten, zodat onze koffers niet te zwaar worden 🙂

Na anderhalf uur zijn we wel klaar met het shoppen en lopen we terug naar Robert en Vivian. Vivian heeft zich weer enorm vermaakt in de speeltuin. We halen koffie bij de Starbucks terwijl Vivian nog even verder speelt. Dan lekker lunchen met een Kebab Roll en smoothies. Na de lunch splitsen we ons weer op. Robert, Dianne en Vivian gaan naar Taronga Zoo, de “Zoo with a view”, terwijl Yvonne naar het Australian Museum gaat.

We stappen bij Pyrmont Bay op de boot en verbazen ons erover dat er geen loket is om een ticket te kopen. Iemand die ook staat te wachten vertelt ons dat we het ticket op de boot of bij de eindbestemming kunnen kopen (Circular Quay). Daar zullen we over moeten stappen op de boot die ons bij de dierentuin zal brengen. Op de boot vragen we aan een medewerker om een kaartje te kopen en we horen dat dat niet op de boot kan. Wachten dus maar. Aangezien we weten dat de boot naar de dierentuin twee keer per uur gaat en zien hoe laat het is, wordt het krap qua overstappen. Bij aankomst op de overstaphaven dus snel en ietwat onder stress een kaartje kopen (hoe werkt het? Hoeveel kost het? Kan het niet met credit card? Waarom pakt ie dit briefje nou niet!). We komen er achter dat de pier waar we op aangekomen zijn, dezelfde is als de pier waar de boot naar de dierentuin van vertrekt. He, maar dat is makkelijk, dan hoeven we dus ook niet door de poortjes.. Dus met reeds gekochte kaartjes terug de pier op en op de boot naar de dierentuin. Deze had net de loopplank weggereden en was klaar om te gaan. Toen wij echter kwamen aanrennen plaatsten ze toch de loopplank weer om ons er nog op te laten. Phew, het had ook geen minuut langer moeten duren.

Eenmaal angekomen gaan we de pier af en op naar de dierentuin. Vivian is inmiddels in slaap gevallen en wordt wakker nadat we de toegangskaartjes hebben gekocht en voordat we daadwerkelijk in de dierentuin zijn.

Helaas zijn we net te laat voor de zeehondenshow. Wel staat er nog een vogelshow op het programma en we zijn vastberaden deze te bezoeken. Via de reptielen, beren, koala’s en tahr begeven we ons naar de vogelshow. Deze is leuk opgezet met zowaar wat humor momenten. Vivian vindt het iets minder interessant; ze zit meer van het uitzicht te genieten en er komt bij het aankondigen van een ander soort vogel ineens “Vliegtuig!” of “Mama kijk, een boot!” uit. Na de show is er de gelegenheid iets voor een goed doel te doneren, dus laten we Vivian een muntstuk geven aan de papegaai die ze in ontvangst neemt. Dat vindt ze dan wel weer stoer om te doen.

De dierentuin is mooi opgezet, met veel groen en prachtige uitzichten over het water. We leren hier eindelijk wat het verschil is tussen een wallaby en een kangaroe.

We zoeken tevergeefs naar de Tasmaanse Duivels in hun hok en kijken met plezier naar de pinguins die achter het glas voorbij zwemmen en naar je hand toe zwemmen als je die op het glas legt, erg grappig. De dierentuin is op een heuvel gelegen. Dit zorgt inderdaad voor een mooie view, maar als je de buggy weer terug de heuvel op moet duwen, dan is het opeens wat minder praktisch. Gelukkig wisten we dankzij de tip van Peta al dat we daar rekening mee moesten houden, dus plannen we onze route zorgvuldig 🙂 Om 17.00 gaat de dierentuin dicht, dus dan begeven we ons naar de uitgang en richting de pier.

Daar moeten we 15 minuten wachten op de boot. Gelukkig hebben we de boottickets van vanochtend nog, dus een overstap kan snel gemaakt worden. Eenmaal op de overstap aangekomen merken we dat weer 20 minuten moeten wachten. Tot overmaat van mazzel staan we wederom op de goede pier en hoeven we weer niet door de poortjes. We hebben dus een ritje uitgespaard. Bij aankomst in Darling Harbour, waar we eraf gaan, blijkt (een halte eerder dan waar we ‘s ochtends zijn opgestapt) dat er wel ticketautomaten staan, dus de tickets komen nu toch nog van pas.

Terug bij Yvonne gekomen horen we dat het museum niet echt interessant geweest zou zijn voor Vivian, dus we hebben er goed aan gedaan deze te skippen. Ondanks dat het museum op een reguliere schooldag zo’n 1500 schoolkinderen op bezoek krijgt, is het lastig te bevatten dat de mineralen- of skelettententoonstelling hen erg zou intersseren.Yvonne heeft echter wel een leuke middag gehad en heeft een tour van twee uur gedaan, waarbij ze veel kennis heeft opgedaan over Australie. Dankzij een enthousiaste vrijwilliger die een rondleiding verzorgt door het museum komt Yvonne veel te weten over de geschiedenis van Australie en de flora en fauna aldaar. Zo wordt bijvoorbeeld de overbrenging van veroordeelden uit Engeland naar Australie in de periode rond het einde van 18e eeuw toegelicht. Daarnaast is er aandacht voor de gold rush waarbij gigantische goudklompen uit de Australische bodem naar boven zijn gehaald. Tot op de dag van vandaag is Australie de nummer twee exporteur van goud in de wereld. Indrukwekkend. Even zo interessant is de tentoonstelling van ‘gevaarlijke’  Australische dieren. Alhoewel het aantal doden als gevolg van een slangen- of krokodillenbeet in Oz jaarlijks op een hand te tellen zijn, zijn de verhalen over de Brown snake (die ook rustig rondscharrelt in de suburbs van Sydney) en de zoutwatercrocs toch behoorlijk angstaanjagend.

We hebben gegeten in de food court waar we ook ‘s middags hebben gegeten.