Volgens de weersvoospelling wordt het vandaag niet al te best qua weer. Men heeft het over storm en regen. We merken er in de ochtend nog niet veel van en wandelen over het strand naar het plaatsje Cowes. Robert blijft op de camping, want hij heeft last van zijn voet. Bij de pier vragen we of we nog mee kunnen op de sealcruise van vanmiddag. Daar is nog meer dan genoeg plek, dus we boeken voor de cruise van 16.15. Er gaat ook een cruise om 14.00. Dan zou het weer beter zijn dan later op de dag, maar we willen de kinderen graag laten slapen en dan is 14.00 niet handig.

Op de terugweg naar de camping krijgt Vivian een piggy back van Danny. Dat vindt ze wel leuk, maar het is nog leuker om even later op zijn nek te zitten.

Terwijl de kinderen weer op bed liggen hebben we weer een potje Pandemic gespeeld. Lekker buiten. Op een gegeven moment begon het echter wat te druppelen, dus we moesten een actie opzetten om het bord en alle kaarten netjes naar binnen te verhuizen. Dit met succes dus we konden binnen verder spelen.

De mensen van de Seal Cruise belden nog met de vraag of we misschien toch met de tocht van 14.00 mee konden gaan. Aangezien Abbey en Vivian net op bed liggen, is dat niet handig. De mevrouw zou even met de kapitein overleggen wat te doen en zou dan misschien terugbellen. Wij wachten vol spanning of de cruise misschien geannuleerd wordt, maar horen niets meer. Voor de zekerheid toch maar even zelf bellen en gelukkig vertrekt onze cruise toch wel.

Als we rond 16.00 bij de boot zijn, snappen we wel dat men heeft geprobeerd ons te verplaatsen naar de eerdere tocht. Er zijn in totaal maar 15 mensen aan boord. We varen langs de kust van Phillip Island naar The Nobbies, waar ook Seal Rock ligt. Het is mooi om het eiland vanaf het water te kunnen bekijken. We weten trouwens niet wat men hier in Australie verstaat onder een storm, maar het water was zeer rustig, tijdens de hele tocht hebben we slechts af en toe een druppel gevoeld en bij de zeehondenrots (seal rock, klinkt toch beter) was het afgeladen met zeehonden die lagen te genieten van de zon. We hebben kunnen genieten van de zeehonden die rond de boot zwommen en gekke capriolen uithaalden.

De kids konden lekker klauteren en verstoppertje spelen tijdens het varen.

Op de terugweg werden de kinderen uitgenodigd op de brug van het schip om een stukje zelf aan het roer te varen. Ook Vivian en Abbey deden hieraan mee en kregen achteraf een diploma als junior kapitein. Ze waren er helemaal trots op. We zien naast de boot ook nog groepen pinguins in het water zwemmen die zich aan het verzamelen zijn om bij schemering weer aan wal te komen.

Na de cruise is het alweer tijd om iets te regelen voor het eten en het idee is om fish & chips op het strand te gaan eten. Echter, alle tentjes (maandagavond voor een feestdag) zijn overvol en de wachttijden zijn allemaal minimaal een uur, dus we besluiten noodles en curries te gaan halen. Dan is de wachttijd slechts 25 minuten. In plaats van op het strand (het druppelde inmiddels een beetje) hebben we deze op de camping in de camper opgegeten. Tot zover fish & chips op het strand haha.

We gaan deze ochtend naar Rhyll Inlet om mangrove te bekijken. We vertrekken in de camper, omdat we dan met z’n allen in 1 auto kunnen. Het is zonnig weer, dus het wordt een lekkere wandeling. Eerst een stuk wandelen over een pad en aangekomen bij de mangrove kunnen we onze weg vervolgen via een, jawel, boardwalk :).

Op de boardwalk komt Abbey helaas ten val en haalt haar handen open. Ze is er wel even verdrietig om.

Bij de mangrove is goed te zien hoe de wortels van de bomen boven de grond uitsteken, dit is nodig omdat de modder zo compact is dat er geen zuurstof in zit. Er leven heel veel krabbetjes in de modder. Zodra wij bewegen schuilen ze in kleine holletjes in de grond, maar als we even stil zitten om te kijken, zie je opeens van alles bewegen.

Op de terugweg wordt Robert nog gebeten door een bull ant en hij schreeuwt het uit van schrik. Dit tot groot genoegen van Peta die er smakelijk om kan lachen (dit schijnt de gebruikelijke australische reactie te zijn als iemand door een beest wordt gebeten, zo vertelt Peta). Aangezien bull ants hard en vaak kunnen bijten is het zaak deze zo snel mogelijk van je lichaam te krijgen, anders kan je maar zo meerdere keren gebeten worden. Gelukkig duurt de pijn maar ongeveer 10 minuten.

Na de mangrove wandeling vertrekken we naar de koala sanctuary. Hier kunnen we weer veel koala’s spotten en maken we een wandeling door het bos.

Vivian en Abbey samen leuk op de foto

En dan neemt Vivian een foto van Peta 🙂

Terug in het visitors centre is ook nog aan de muren veel informatie over koala’s en ander wildlife te vinden. Vivian is geintrigeerd door de dierengeluiden die je kunt horen door op knopjes te drukken. Ze wil namelijk graag dansen op die geluiden haha.

Na de sanctuary keren we terug naar de camping om de kinderen te laten slapen. Op een gegeven moment gaan we een potje Bohnanza spelen. Een ingewikkeld spel om zo maar even te spelen. Op het moment dat we net een beetje klaar zijn met het oefenrondje worden de kinderen wakker en laten we het spel voor wat het is. We gaan met zijn allen nog even naar het strand om met het zand te spelen en drizzlecastles te maken. Robert waagt het om een stukje te gaan zwemmen. De zee is nog fris, maar als je eenmaal door bent is het best te doen voor een paar minuten.

Na het eten is het tijd om richting de Penguin Parade te vertrekken. Dit is een plek op Phillip Island waar elke avond honderden pinguins aan land komen om de nacht door te brengen in hun nest in de duinen. We komen aan en constateren dat het er een drukte van jewelste is, te beginnen met de lange rij auto’s die het terrein op wil. Wij zijn met de camper en zien bij de ‘coaches entry’ meer campers, maar geen rij staan. Wij kiezen deze ingang. Dat scheelt weer wachten.

Vervolgens moeten we officieel de tickets halen, maar ook hier staat een lange rij mensen te wachten op hun kaartje. We proberen met de uitdraai van betalen binnen te komen. De medewerkers kijken elkaar even verwonderd aan maar laten ons door. Weer wat wachten bespaard. We lopen door en aangezien we het ‘Penguin Parade PLUS’ ticket geboekt hebben, mogen we op het platform zitten PAL naast het pad waar de pinguins komen te lopen. Ook bij deze controle komen we zonder de officiele tickets verder. Bij de boeking zit ook nog wat drinken inbegrepen, dus Danny en Robert gaan wat te drinken halen. Na een paar minuten in de rij gewacht te hebben doen we de bestelling. De medewerker begint te lachen en zegt ons niet te kunnen helpen, want de boekingbevestiging is slechts dat, een bevestiging. Ze heeft geen recht ons daarmee aan drankjes te helpen. We moeten naar de supervisor om autorisatie te halen. Dit duurt dus weer iets langer dan gehoopt, en grappig is dat toegangscontrole niet zo streng blijkt te zijn, maar drankuitgifte des te strenger is. Na de juiste autorisatie kunnen we de drankjes ophalen en terugkeren naar onze plekken.
Het is gelukkig een redelijk warme avond. We hadden al gehoord dat het lang wachten is en als de zon onder is, is de lucht behoorlijk fris. Dit laatste viel gelukkig aardig mee, waardoor het ook met de kinderen leuk blijft.

Zodra de schemer rond 19.45 inzet verschijnen de eerste pinguins in de branding. Het gaat om de kleinste soort pinguins die er is, zo wordt ons verteld. Ze zijn ongeveer 1 kilo. Het is nog niet heel donker en ze zijn nog wat weifelend om het strand op te komen. Het duister moet hen namelijk beschermen tegen roofvogels die bij daglicht jagen. Maar op een gegeven moment, als de meest dappere de gok wagen, komt de stroom op gang en er waggelen, botsen, struikelen en klauteren werkelijk honderden pinguins in groepjes over het strand de duinen in, waar ze zich met hun partner herenigen die daar op het nest heeft gepast. Erg vermakelijk om te zien. Jammer genoeg mag je er geen foto’s of videoopnamen van maken, dus jullie zullen er zelf heen moeten om het te zien. Het is zeker een aanrader! Na een tijdje besluiten we van het platform weg te gaan en via de boardwalk alvast weer een stukje terug te lopen richting het visitors centre. We blijven op verschillende plekken nog even staan om te kijken naar pinguins die op nog geen meter afstand langswaggelen. Die beestjes wandelen best een heel stuk het land op voordat ze bij hun nest zijn.

Het is al laat als we besluiten terug te gaan naar de camper en we worden lichtelijk opgejaagd door het personeel, dat het wel welletjes vindt blijkbaar. Op de parkeerplaats treffen we nog een groepje pinguins aan die door een medewerker begeleid/gevolgd wordt om overrijden te voorkomen. Terug op de camping is het de hoogste tijd om te gaan slapen, zeker voor de kinderen, maar ook de volwassenen zijn wel aan slaap toe.

Aangezien Abbey altijd rond 06.00 wakker is, hebben Peta en Danny ‘s ochtends veel tijd om in te pakken. We kunnen dan ook redelijk vroeg op pad richting Phillip Island. De rit duurt slechts 1 1/2 uur, dus we zijn er niet te laat en hebben de hele dag om samen op te trekken. Peta en Danny willen ons eerst meenemen naar Churchill Island, een eiland dat aan Phillip Island is verbonden met een brug.

Hier bevindt zich een ‘heritage farm’ waar we nog net op tijd zijn voor het koeien melken. Robert gaat met Vivian ook bij de koe zitten, maar Vivian vindt het nog wel spannend en heeft geen zin om zelf te proberen melk uit de uier de krijgen. Dit doet Robert dan maar.

Daarna lopen we door naar kooien met hierin cavia’s en kippen voordat we op een grasveld ‘daisy chains’ maken.

Ook zien we hier een oude koetswagen waar we allen in gaan zitten voor wederom leuke foto’s.

We lunchen in het op het terrein gelegen restaurant. Vivian speelt met de deur waar we vlak naast zitten. Abbey wil ook een keer de deur open en dicht doen, maar Vivian is niet echt bereid samen te spelen, waardoor Abbey niet aan de beurt komt. We moeten Vivian even boos toespreken, met een boos kind als gevolg. Wat een dametje is het dan. Stampvoeten, gezicht op onweer, alsof het allemaal heel erg is. Gelukkig is zo’n bui heel snel weer voorbij en deelt ze even later vrolijk een bord calamari met patatjes met Abbey.

Dan vervolgen we onze weg naar Woolamai beach voor een wandeling. De kids gaan naar bed en Dianne blijft bij hen terwijl Danny, Peta en Robert als eersten een wandeling gaan maken. Halverwege de wandeling zien we een rotspunt met hierop een object waarvan Peta roept dat het een zeehond is. Ze is er zo zeker van dat ze dit blijft herhalen. Als we dichterbij komen, is ze zo zeker van haar zaak dat ze zegt een steen op te eten als het geen zeehond is. Danny en Robert lachen amusant hierom. Als we bij de rotspunt aankomen blijkt het een struikje te zijn. We wachten nog steeds tot ze die rots gaat eten.

Foto van vermeende zeehond:

Als we terug zijn is het tijd voor Robert om bij Vivian te blijven en gaan Abbey en Dianne mee om dezelfde wandeling nog een keer te doen. Robert blijft met Vivian lekker rustig bij de camper, want Vivian is toch nog wel moe.

Als iedereen weer terug is is het tijd om naar de camping te rijden.

De campeerplaatsen zijn echt PAL achter het strandje, zo blijkt. Dat is wel leuk om het strand zo dichtbij te hebben. Het water is er ook rustig aangezien deze kant van het eiland niet aan de open zee ligt, maar aan de baai. Het eerste wild is ook al gespot; de camping wordt mede bewoond door vele konijntjes.

We eten de pompoensoep die Dianne gisteren heeft gemaakt.Gelukkig valt de soep goed in de smaak.

Nadat Peta Abbey naar school heeft gebracht, rijden we naar de ouders van Peta die een half uurtje verderop in Melbourne wonen. Haar moeder wandelt elke dag door een park en langs het water bij hen in de buurt en is inmiddels een goed vogelspotter en -kenner. Wij mogen vandaag met ze mee wandelen om mooie en bijzondere vogels te zien (Tawny Frogmouth, Butcher Bird, Powerful Owl – de laatste blijkt nogal zeldzaam te zijn, dus het is erg leuk deze op de foto te hebben). Denk nu trouwens niet net als Dianne aan een netjes aangelegd park met een mooi wandelpad langs een rivier, maar denk aan dwars door kniehoog gras, door de modder, …. Wij zouden het waarschijnlijk een groot natuurgebied noemen, maar dit is een park in een buitenwijk van Melbourne………

Het was nat die dag en onze schoenen zijn daar niet tegen opgewassen. Natte voeten is het gevolg. Halverwege de wandeling worden we geattendeerd dat verderop een kangaroe zit. Niet zoeen die je, net zoals bij Pebbly Beach, zou kunnen aaien. Deze zijn echt wild en je moet stil zijn, want zodra ie iets hoort gaat ie er vandoor. Dat is nog eens wildlife spotten.

Na de wandeling worden we uitgenodigd voor een lunch bij Peta d’r ouders. En ondanks dat het voor Peta 2x een half uur rijden is om Abbey op te halen doet ze dit zodat we wat tijd bij haar erg aardige ouders door kunnen brengen. Wat ze al niet voor ons over heeft! Terwijl Peta onderweg is, komen we er achter dat we de verschoningstas in de auto hebben laten liggen, en natuurlijk heeft Vivian een grote behoefte gedaan. Gelukkig heeft Lynn (oma van Abbey) nog een paar luiers liggen van toen Abbey kleiner was en zo kunnen we Vivian gelukkig nog verschonen. Ze krijgt een luier met een grote koala erop. Dat is nog eens typisch australisch! Een tweede (schone) luier krijgen we mee als souvenir :).

Als ook Abbey en Peta er zijn gaan we lekker lunchen. Lynn heeft googymite sandwiches, pasties en belegde broodjes gemaakt. Erg smakelijk en volgens Peta typisch australisch. De opa van Abbey is geweldig met Vivian. Het “Kapot-kapoet” spelletje wordt nog eens herhaald en blijft leuk.

De ouders van Peta zijn geinteresseerd in ons leven in Nederland, verbazen zich over een mooi filmpje van de oude binnenstad van Amersfoort en laten zich inlichten door Dianne over onze natuur in Nederland. Ze hebben voor volgend jaar een lange vakantie naar Engeland gepland en wij geven aan dat als ze dan toch zo dicht in de buurt zijn, ze absoluut bij ons langs mogen komen, zodat we ze een stukje van Nederland kunnen laten zien.

Robert had nog een vraag over een foto van een vogel die we eerder op Bingie Bingie point hadden gemaakt. Robert dacht dat het een white bellied eagle was (want die zou je op die plek kunnen zien), maar Geoff (vader Peta) gokte op een Nankeen Kestrel. Hij wilde het bij Lynn verifieren en hij bleek gelijk te hebben. Hij was heel blij haha :).

Ruim na de lunch keerden we terug naar Peta d’r huis. De kinderen zijn gaan slapen (Vivian wel althans.. . . :-), Abbey lag wakker te wachten tot ze weer uit de kamer mocht). Niet lang daarna kwam Barbara (een vriendin van Peta) ook langs, die wilde ons ook graag ontmoeten. Zij is Zwitsers en heeft een man uit Zweden en wonen in Australie. Hoe internationaal kan je het hebben.

Toen de kids weer op waren, zijn we gelijk vertrokken naar het winkelcentrum, want Peta wilde ons toch nog de ‘Dutch Isle’ in de supermarkt laten zien waar zij de Nederlandse lekkernijen vandaan haalt. Grappig hoor een schap vol met o.a. stroopwafels, ontbijtkoek, hagelslag, muntdrop en speculaas. De hagelslag kunnen we niet laten staan. Dianne doet inkopen voor haar versie van pompoensoep (met dank aan Danielle voor het doorgeven van de juiste hoeveelheden via facebook 🙂 ). Wij hebben zulke enthousiaste verhalen verteld dat Peta de soep wil proeven.

Voordat we weer naar huis gaan wil Peta ons nog even meenemen naar het park dat direct bij hen om de hoek ligt en waar ze het al vaker over heeft gehad. Een mooi parkje met speeltuin waar Abbey, Vivian en Peta gelijk leuk gaan spelen. Ietsje verder is ook nog een soort bos waar nog even verstoppertje gedaan wordt en Vivian zich niet laat foppen door Abbey en Peta. Het is leuk om alle plekken te zien waar Peta het tijdens het chatten vaak over heeft. Dan is het tijd om terug te gaan om te gaan eten.

Weer terug maakt Dianne pompoensoep voor morgen en eten we lekker zelfgemaakte pizza. Eigenlijk moeten Peta en Danny nog inpakken voor de trip naar Phillip Island waar we morgen heen gaan (of nee, eigenlijk had Peta vandaag overdag in moeten pakken, maar dat is er duidelijk niet van gekomen, wij hebben haar lekker bezig gehouden :-)), maar daar hebben ze nu geen zin meer in en dus spelen we nog maar een spelletje. We worden weer geintroduceerd in een voor ons nieuw spel, ‘pandemic’. Een aanrader! Het lukt ons zowaar om de wereld te redden haha.

‘s Ochtends bij het ontbijt vraagt Robert om een echte Australische Vegemite sandwich. Ruim een jaar geleden heeft Peta een tube Vegemite naar hem opgestuurd , maar Robert heeft er eigenlijk nog nooit gebruik van gemaakt. Peta maakt een geroosterde boterham en doet hier wat Vegemite op. Het is een zoutige substantie en wij Nederlanders vinden dit doorgaans niet het lekkerst. Robert is hier geen uitzondering op, helaas voor Peta. Maar ach, zij vond de zoute drop ook niets.

Vervolgens maakt Peta een sandwich met Vegemite en kaas en die is al een stuk lekkerder en zeker voor herhaling vatbaar!

Na het ontbijt gaan we naar de dierentuin van Melbourne. Wat is het fijn dat Peta erin geslaagd is een extra kinderzitje te regelen, zodat we met z’n allen in een auto op pad kunnen en we de camper kunnen laten staan. Toch niet zo fijn om met een grote camper door de stad te rijden. Op naar de dierentuin. Ondanks een klein beetje regen was het de moeite waard. De dierentuin is erg mooi aangelegd en met name de brullende leeuwen en de orang oetans maken indruk. Abbey en Vivian vinden het met name erg leuk om op alle beelden van dieren te gaan zitten. Ook is er een centrum voor junior geleerden (lees: kinderen) die zich te rol van dierenarts of dierenverzorger kunnen aanmeten. De kinderen kunnen zich dan in gepaste kleding hijsen (inclusief gereedschappen en apparatuur) en verschillende taken uitvoeren. Erg leerzaam.

Rond 14.00 zijn we weer bij Peta thuis en dan is het voor de kinderen echt tijd om te slapen. Robert en Peta halen nog even voor de volwassenen een voedzame lunch bij de Mac Donald’s. Dit is toch een must om dit een keer met Peta gedaan te hebben :). Robert wilde bij zijn burger een simpele bananenmilkshake bestellen, maar dat kennen ze hier blijkbaar niet, want hij werd een beetje vreemd aangekeken. Peta schoot te hulp door de medewerkers te vertellen dat hij niet uit Australie komt en daar moesten ze even om grinniken. Na de lunch is het tijd voor Peta en Robert om even met elkaar te chatten (zo’n gewoonte zit er al een paar jaar in, en wat maakt het uit dat je dan gewoon naast elkaar op de bank zit). Het wordt nog leuker als ook Danielle vanuit Nederland zich mengt in het gesprek. Een lachwekkend gesprek was het gevolg, met blijkbaar een verslavend effect: we vernemen tijdens de chat dat in Nederland iemand met Ipad en al onder de douche gaat om maar door te kunnen chatten. Wel apart om nu eens aan de Australische kant (10 uur verder) te zitten van een gesprek. We merken dat het fijn is om na 4 weken reizen eens wat langer ergens te verblijven, om gewoon even te zitten en te kletsen.

‘s Avonds gaan de kinderen samen in bad en spelen met glowsticks (erg leuk effect!). Als ze op bed liggen (Abbey ligt meestal netjes om 19:30 op bed, een uitdaging voor ons om in ons vakantieritme Vivian ook zo vroeg op bed te krijgen) spelen we een potje RoboRalley met Peta en Danny. Danny blijkt hier echt goed in te zijn, of hij heeft gewoon enorme mazzel met z’n kaartjes. Hij is al bij de eindstreep als wij nog nauwelijks op de helft zijn. Althans, dat lijkt zo, want hij waande zich al klaar terwijl hij nog een andere taak moest doen. Kans voor ons dus. Helaas werkt het niet zo en weet Danny zelfs zijn achterstand in te halen en alsnog als eerste te finishen. Good game!

Dan is het alweer tijd om te gaan slapen. Danny laat ons nog even een giftige spin zien die hij net in de gang heeft opgemerkt. Hij zorgt er voor dat de spin netjes in de tuin wordt gezet. We wilden net lekker gaan slapen, maar op de een of andere manier liggen we toch iets minder rustig 🙂 Dit ondanks dat Peta en Danny hebben gezegd dat het gif niet dodelijk en slechts enigszins pijnlijk is.

Peta was vandaag jarig. We zongen ‘s ochtends allemaal liedjes, zowel in het Engels als in het Nederlands. In het begin was Vivian nog een beetje bescheiden en verlegen, maar later (en zo bleek later, ook de rest van de week) kon ze prima happy birthday ten gehore brengen (een vereenvoudigde versie, dat dan weer wel).

Vervolgens gingen Dianne en Yvonne samen naar eem outlet store om wederom wat te winkelen. Peta nam Robert op sleeptouw en ging naar een park in de buurt waar haar vriendinnen op dat moment waren. Vivian zag de speeltuin en ging samen met Abbey van de glijbaan en op de schommel. Het bleek echter al snel dat het lastig voor Abbey was om met Vivian te spelen, want ze begreep vaak niet wat Vivian wilde en als ze wat wilde vragen aan Vivian begreep die het niet meer. Toch deed ze enorm haar best om samen met Vivian te spelen.

Niet veel later moesten ze weer naar huis, want Peta zou Dianne en Yvonne weer oppikken en afzetten bij het treinstation, want ze wilden naar de Federation Square, in het centrum van Melbourne. Vervolgens moest Abbey naar school en Vivian en Robert gingen mee. Toen later de school weer uit was gingen Robert en Peta Abbey weer ophalen en nog even thuis spelen in de tuin voordat het bezoek kwam. Abbey ging op haar trampoline springen en Vivian wilde er ook bij. Het eerste dat Vivian deed was even uitleggen wat ze eigenlijk wilde en dat was dat Abbey eraf zou gaan zodat ze zelf kon springen. Dit deed Abbey (nadat Robert het had vertaald) zonder mopperen. Robert zei dat ze niet per se hoefde te doen wat er werd gevraagd waarop ze zeer hoffelijk zei dat als het haar gast (Vivian) gelukkig maakte, ze dat voor haar over had. De schat!

Vivian had goed opgelet wat Abbey droeg naar school, want ze ging vervolgens zelf de schoenen van Abbey aantrekken en deed de rugzak om en kwam vertellen dat ze naar school toe moest. Het was leuk om te zien wat Vivian allemaal kopieerde van Abbey (namelijk alles). Abbey was duidelijk een voorbeeld voor Vivian! Erg leuk om te zien.

Vanaf 17.00 kwamen familie (vader, moeder en zus) en vrienden (Megan en Lincoln met 2 kids) van Peta op bezoek voor haar verjaardag. Danny maakte op de bbq lekkere hamburgers met ei en bacon. Het is al snel duidelijk dat Peta erg handig is met het maken van lekkernijen, want als we toetje gaan eten heeft ze genoeg gemaakt voor een heel weeshuis. Cheesecake, ‘slices’ in verschillende smaken, fudge, brownies, lemon cake en verschillende smaken schepijs (misschien vergeet ik er zo gauw een paar, sorry Peta). Peta belooft alle recepten op te schrijven en dat mee te geven, zodat we thuis kunnen proberen om het ook te maken.

Bovendien heeft Peta speciaal voor haar ‘Dutchies,’ zoals ze ons noemt, kangaroevlees ingekocht. Iets dat toch een beetje als bijzonder te boek staat, ook bij Australiers. We kunnen niet anders zeggen dan dat het lekker is, en echt anders is dan andere soorten vlees die we kennen. Dat kan natuurlijk ook nog komen door de marinade, maar het vlees lijkt wat zoeter van smaak te zijn.

Het barbecuen in Australie gaat toch wat anders dan wij gewend zijn. Zijn wij gewend om een bbq met kooltjes aan te steken en er een liefst lange bbq sessie van te maken, zo zijn de Australische barbecues op gas en in plaats van een gril wordt op een plaat gebakken. Heeft zo z’n voor- en nadelen. Danny bakte dus de burgers, het ei, de bacon en de stukjes kangaroe en klaar was het barbecuen.

Als we na het eten in de huiskamer zitten ontdekt Vivian dat er aan de kinderstoel iets kapot is. De vader van Peta probeert het nederlandse woord “kapot” uit te spreken, maar hij spreekt het uit als “kapoet” (Duits en ook Australisch, zo blijkt later). Vivian corrigeert hem vriendelijk (maar wel duidelijk) door op z’n arm te tikken, serieus te kijken en “nee, nee, kapot!” te zeggen. Als blijkt dat hij zijn uitspraak maar niet kan verbeteren (al dan niet bewust) blijft Vivian hem corrigeren. Het wordt een spelletje tussen die 2 dat de hele avond terug blijft komen.

De ouders van Peta zijn zo vriendelijk om aan te bieden om Yvonne naar het vliegveld te brengen in plaats van dat Robert dat doet. Maar goed ook blijkt later, want er zijn wegopbrekingen zonder een duidelijke omleidingsroute en dat had waarschijnlijk heel veel tijd gekost. Nu is Yvonne netjes op tijd op het vliegveld. Gek hoor, ze heeft 4 weken met ons mee gereisd en nu is ze er niet meer bij bij het vervolg. We zullen haar missen!

Yay, vandaag op naar Peta. We gaan om ongeveer 9:30 op pad en zijn rond 11:30 bij haar om de hoek. Wat een gek idee.

Nog even de camper netjes parkeren, Vivian verschonen en de laatste dingetjes pakken en we gaan naar haar voordeur. Robert herkent het al van Google streetmaps, dus het is al enigzins bekend :). De voordeur staat al open (ze was geinformeerd over onze verwachte aankomsttijd) en zodra we voor de deur staan komt ze om de hoek gesprongen om ons te begroeten. Jeetje, wat leuk, elkaar nu eens voor het eerst in HD te zien, en niet via een computerschermpje!

Direct bij binnenkomst krijgen we een rondleiding door het huis. Vervolgens krijgt Vivian van Abbey een hele zwik cadeautjes. Een boekje over een rups, een rugzak die ze, zo blijkt later, veel om wilt hebben. Een feeenjurkje. Glowsticks, een waterverf kleurboek. Erg lief dat ze dat voor Vivian hebben voorbereid. Voor Robert heeft ze ook iets. Het is eigenlijk een inside joke, maar ze heeft een halve ananas en een tros bananen, beide met een strik erom :).

Dan zijn wij aan de beurt met cadeautjes voor zowel Peta als Abbey. Peta is morgen jarig en we hebben de afgelopen paar weken een aantal cadeautjes met ons meegesjouwd. We vinden het leuk om ze gelijk al te geven in plaats van te wachten tot morgen. Ze krijgt een ‘I love Holland’ tas, theedoek en handdoek met molentjes erop, het boek ‘The Undutchables,’ kruidnootjes, stroopwafels en uiteraard drop van ons gekregen. Voor Abbey hebben we een Jip en Janneke-boek in het Engels. Alles viel helemaal in de smaak, op de zoute (salmiak) drop na. We hadden ook zoete drop gegeven gelukkig, want anders was het imago van de Nederlandse drop helemaal verpest geweest. Bij het proeven van de zoute drop verschijnt er een vieze blik op haar gezicht en spuugt ze de drop gelijk weer uit. Peta vindt het later wel erg leuk om familieleden en vrienden dezelfde dropjes te laten proeven. De reacties varieren van “Ik zou er niet zelf voor gekozen hebben” tot het uitspugen van een dropje in de gootsteen. Niemand vindt de salmiakdropballen lekker (we snappen er niets van), maar de schoolkrijtjes vallen, samen met de andere zoete dropjes, bij de meeste mensen wel in de smaak.

Peta heeft inkopen gedaan voor een heerlijke lunch (rolls met geroosterde kip, paprika, sla, tomaat) waar we allemaal enorm van genieten. Wat is het eigenlijk vreemd om aan tafel te zitten met iemand die je alleen maar via internet kent. Het huis had Robert al via Skype en videootjes gezien, maar om er nu dan ook echt te zijn is wel even gek. We voelen ons gelukkig erg welkom. Peta doet net alsof ze het erg leuk vindt om ons te zien 🙂 en het gesprek valt niet stil (later blijkt dat een gesprek nooit stil valt met Peta er bij 🙂 ). Ook Vivian vermaakt zich erg met al het speelgoed dat er ligt. Na 4 weken spelen met 1 bal, de dokterskoffer en 5 speelgoeddieren vindt ze het fantastisch om zich te verkleden, te verven, te puzzelen, te rijden met een speelgoedbuggy, te knutselen, trampoline te springen, tja wat deed ze eigenlijk niet in het eerste uur dat we er waren :-).

Na de lunch gaan Dianne en Yvonne samen met de bus naar het stadscentrum van Melbourne. Morgen is het Yvonnes laatste dag in Australie en ze moet natuurlijk het centrum nog even zien en nog even wat souvenirs shoppen. Eens even kijken dus of er leuk gewinkeld kan worden. Ondertussen blijft Robert bij Peta om te kletsen en bij de kinderen te blijven, die moeten slapen. Vivian mag in Abbey d’r bed slapen en met de verduisterende gordijnen slaapt Vivian erg goed.

Yvonne en Dianne merken dat het centrum van Melbourne best groot is. Aangezien de busrit heen ongeveer 30 minuten heeft geduurd en ze rond 17.30 weer terug willen zijn bij Peta, blijft er zo’n 1 1/2 uur over. Dat blijkt genoeg voor 1 blok winkels bekijken en 1 smoothie drinken. Ze krijgen het voor elkaar om nog meer spullen te kopen met kangaroes en koala’s er op. Bij terugkomst moet Peta hier wel om lachen. Zij zou nooit dit soort dingen kopen. Maar dit geldt ook voor ons als het gaat om bv. Delfts Blauw en daar wil Peta nou juist weer iets van kopen, moch ze ooit naar Nederland komen.

Als we ‘s avonds gegeten hebben (lamb roast met pompoen, erg lekker) gaan we gezellig op de bank zitten en wordt er vooral gekletst over wat wij opmerkelijk vinden aan Australie.
Peta heeft ons gevraagd een lijstje bij te houden en dat hebben we gedaan. Hieronder een aantal zaken:
– Highways die dwars door dorpen en steden gaan. Fietsers en voetgangers die ook buiten de bebouwde kom op de highway mogen. Brievenbussen langs de snelweg.
– Bij wegwerkzaamheden staan er mannetjes met stopborden in plaats van een stoplicht. Als je dan bedenkt dat het echt niet druk is op de meeste snelwegen, dan lijkt het ons niet de leukste baan in de wereld.
– Op veel producten staat aangegeven dat iets 100% australian is. Men vindt het erg belangrijk om eigen producten te kopen en volgens Peta zijn Australiers over het algemeen ook bereid om daar meer voor te betalen.
– Rotary en Lions zijn groot hier. Peta vertelt later dat dat met name op het platteland is.
– Er zijn heel veel public toilets en die toiletten zien er ook nog eens netjes uit.
– De winkelwagentjes hebben een veiligheidsgordel voor de kinderzitjes.
– Het is hier verplicht om met een helm op te fietsen.
– Op veel campings zjin de douches op smurfenhoogte gemonteerd wat van haren wassen een acrobatische toer maakt.
– Er zijn veel Australiers die nederlands spreken of die nederlandse roots hebben. We moeten dus opletten met wat we zeggen over andere mensen 🙂
– Er zijn heel veel speeltuinen in Australie. Elke stad heeft wel een park met een speeltuin, en vaak zijn er ook een bbq en picknicktafels. Ook een klein kraantje om even wat water te drinken vind je op veel plekken. Alles ziet er altijd erg netjes uit.
– De australische manier van bbq-en is anders dan die in NL. Ze bakken al het vlees tegelijk op een met gas of elektriciteit verwarmde plaat, leggen het gebakken vlees op een schaal en dan kan iedereen eten. Bij de openbare bbq’s moet je dan ook de plaat nog schoonmaken voordat je gaat eten, en dat doet iedereen dan ook netjes. We geloven niet dat het in Nederland zou werken.
– Er is heel weinig straatvuil.
– Men is erg bezig met het waterverbruik. In alle toiletgebouwen op campings vind je stickers met bv “a 4-minute shower also cleans your conscience”. Ook hebben alle wc’s een 1/2 flush knop.
– Er zijn weinig wifi-punten.
– Alle supermarkten zijn op zondag open
– We zijn een keer langs de snelweg een bord tegengekomen met de melding dat de eerstvolgende McDonald’s 50 kilometer verderop was. De afstanden zijn hier erg groot.
– In Sydney werd er ergens een “historische” opgraving gedaan. Het ging om iets uit 1960. 

Vandaag vertrekken we alvast een stukje richting Melbourne, zodat we morgen niet al te laat aankomen bij Peta. Yvonne en Dianne zouden wel willen paardrijden in Bunyip State Park, dus die kant gaan we op.

Maar eerst gaan we nog langs bij Squeaky Beach. Het zand op dat strand is heel bijzonder. Als je er over heen loopt, dan piept het zand. Het is opgebouwd uit quartz kristallen, waardoor dit effect wordt bereikt. Aan de waterkant kijken we even naar de grote golven en laten de golven over onze voeten stromen. Niet veel later willen we weer op pad gaan, om niet te laat op plaats van bestemming te komen.

Weg van Squeaky beach treffen we nog een paar emoes aan, dus die moeten ook nog even op de foto.

Onderweg plegen we een telefoontje naar de organisatie van het paardrijden, waar we horen dat ze geen plaatsen meer hebben voor de tocht van vandaag. Dan toch maar een plan B opzetten, we gaan weer de kust opzoeken. We komen rond lunchtijd in Inverloch aan waar we in de winkel wat te eten halen. Voor het eerst een stukje pie halen, dat hoort toch wel een beetje bij en vakantie in Australie. We eten de lunch in de camper voordat we op zoek gaan naar het strand.

Bij het strand is een speeltuin, en daar heeft Vivian wel zin in. We gaan vlakbij parkeren op een parkeerplaats waar we weer, zoals inmiddels gebruikelijk, twee parkeerplaatsen innemen.

Als we bijna weg willen gaan blijkt dat er op alle 4 de parkeerplaatsen naast de camper allemaal auto’s zijn komen te staan, waardoor we eigenlijk wel een beetje ingebouwd zijn. Dat wordt lastig uitparkeren, want voor en achter de camper is ook niet veel ruimte. Gelukkig komt 1 van de buren niet veel later terug om met de auto weg te gaan, dus wij stappen snel in om van de gelegenheid gebruik te maken ook te vertrekken. Soms is het best ingewikkeld met zo’n camper. We besluiten een stukje verderop bij het strand te parkeren, zodat we even kunnen zwemmen met Vivian in de zee. Het is eb en het water trekt zich nog terug. Het stukje zee tot de zandbank heeft water dat tot halverwege je onderbenen komt en lekker opgewarmd is. Jammer genoeg verdwijnt dit water snel. Zoals het echte Nederlanders betaamt, proberen we een stukje in te dammen zodat het niet verder wegloopt. Dat lukt enigszins, maar het heeft niet echt zoden aan de dijk gezet, want het water komt nog maar tot onze enkels. Dan maar lekker rennen door het water, want dat is ook leuk. Zwemmen in het hele koude water is echt geen optie wat ons betreft.

Na het zwemmen gaan we weer op pad. Ongeveer 40 minuten verder willen we stoppen voor vandaag en we komen uit op een camping, NET op Phillip Island. Dat zal Peta niet zo leuk vinden, omdat zij ons juist het eiland wil laten zien. Gelukkig is het om te overnachten, niet om het eiland te ontdekken, dus hopelijk wordt het ons vergeven. Als we richting onze staanplaats rijden, zien we dat het Nederlandse gezin van gisteren ook op deze camping terecht is gekomen. Dat is toevallig. Zij gaan vanvond naar de Penguin Parade, waar wij komende zondag met Peta en haar gezin heen zullen gaan. We hebben er zelf veel zin in en zijn benieuwd wat ze er van zullen vinden.

Op de camping is er, jawel je raadt het al, een springkussen en Vivian wil hier dan ook weer graag op springen. Ook wil ze nog even naar de speeltuin om te klimmen en van de glijbaan te gaan, vlak voordat het weer etenstijd is.
Ook op deze camping is wifi beschikbaar, maar helaas, wederom betaald, dus toch maar weer geen gebruik van maken, we hebben uiteindelijk nog de sim kaart. Gratis wifi is blijkbaar nog niet echt tot Australie doorgedrongen.

Na het avondeten gaat Vivian nog in het opblaasbadje dat we mee hebben genomen. Daar geniet ze zichtbaar van.

Morgen op naar Peta…

Vanochtend hebben we het lekker rustig aan gedaan. Aangezien we gisteren niet betaald hadden bij aankomst (de receptie was al gesloten) kregen we rond 8:00 iemand langs die ons wilde herinneren aan het feit dat we nog moesten betalen. Met dit betalen hebben we ook maar gelijk een tweede nacht geboekt. Rond 10:00 rijden we naar het beginpunt van een mooie wandeling, de Lilly Pilly Gully nature track. Een wandeling van ongeveer 2.5 uur. Na een half uur lopen gaan we wat koekjes eten op een rots en genieten we van het geweldige uitzicht.

Vivian vindt het vooral leuk om op de rotsen te klimmen en miertjes te zoeken. Ze vindt ook weer een “reisstok” die ze een groot gedeelte van de wandeling meeneemt. We zien een aantal bomen waarbij rood sap uit de bast komt. Vivian denkt dat het bloed is, en wil dat we er een pleister op plakken.

Een stuk verderop lopen we langs een soort landslide. Een bord vertelt ons dat een recente overstroming en storm hier voor heeft gezorgd. Het is een ravage, dat moet een grote storm zijn geweest. Na nog een uur wandelen komen we bij een plekje met een tafeltje waar we lekker gaan lunchen.

Teruggekomen bij de auto gaan we weer richting de camping. Vivian is moe en moet gaan slapen. Hoewel onze nieuwe staanplaats vrij had moeten zijn, staan er nog steeds mensen op. Bij navraag bij deze mensen waren ze inderdaad al van plan om in te pakken, maar dachten dat ze er de hele dag de tijd voor hadden. Dus moeten we maar even een paar plaatsen verder gaan staan. Dat is wel weer makkelijk van een camper, die verplaats je makkelijk. Een tent 2x opzetten doe je niet zo snel.

Yvonne blijft bij de camper om wat te lezen en uit te rusten. Robert en Dianne kijken even wat de General Store verkoopt en wandelen vervolgens naar Norman Beach. Hoewel het op de kaart heel dicht bij de camping leek te liggen, zien we op de borden dat het 1.5 km en 45 minuten lopen is. Gelukkig valt dat wel mee maar het duurt een half uur tot 3 kwartier om heen en weer te lopen. Hopelijk wordt Yvonne niet ongerust dat we wat langer wegblijven dan het uurtje dat weg zouden zijn. We zien op de terugweg veel konijntjes. Het gebied waar we doorheen lopen is dan ook duingebied, dus dat is niet heel verwonderlijk. Het gebied op de heenweg is wel bijzonder voor ons. De bomen die langs het pad staan en over hat pad heenhangen zijn bijna helemaal kaal en erg kronkelig (is dat een nederlands woord?  Na zoveel engels praten, weten we het soms niet meer 🙂 )


Als we terugkomen van de wandeling slaapt Vivian nog steeds. We pakken er wat chipjes bij, schrijven nog even verhaaltjes voor de blog en genieten van het zonnetje. Het valt ons op hoeveel meeuwen er rond onze camper zitten. Het is lente, dus ‘love is in the air’ en ook deze vogels ontkomen er niet aan. Dus een hoop herrie is het gevolg. Dit tot frustratie van Yvonne, die kansloze pogingen waagt ze weg te sturen of ze een ander oord voor te stellen :-).

Schuin tegenover onze camper staat een andere camper. Hier zit een gezin in en dit blijken ook Nederlanders te zijn. Ze hebben net zo’n grote camper als wij hebben, maar zij zijn dan ook met z’n vijven. Julie, Rein en Hidde zijn 7, 5 en 2 jaar oud. Leuk om weer zo’n verhaal te horen hoe een gezin er voor zorgt om een lange tijd op vakantie te gaan. Ook hebben zij een blog gestart (http://wijvijfopreis.blogspot.com), het is leuk om er eens doorheen te bladeren.

Terwijl we ervaringen en reisplannen aan het uitwisselen zijn worden we er door Geert (de vader) op gewezen dat de meeuwen onze chipjes hebben gevonden. De tafel staat vol met meeuwen die het er van nemen. Gelukkig waren er niet al te veel chipjes meer over, maarja, er staat in de reglementen dat je de wilde dieren niet mag voeren en dat ze dood kunnen gaan aan verwerkt voedsel, dus jagen we ze weg. Vivian schrikt een beetje van de meeuwen en is bang dat ze ook haar rozijntjes gaan stelen, maar die staan gelukkig veilig in haar speeltentje
De kinderen spelen gezellig met elkaar.

‘s Avonds wagen we ons er aan om weer pannenkoeken te bakken, maar de pan blijkt niet echt bereid te zijn mooie pannenkoeken af te leveren. De een na de ander is een hoopje deeg die je moet platdrukken om er wat zoets op te doen. We laten de mogelijke kaaspannenkoeken maar achterwege, dat zal niet veel beter worden :).

Na het eten kan Vivian nog even buiten spelen voor het bedtijd is. Maar nog voordat Vivian in bed ligt staat Julie voor de deur om ons te attenderen dat er een Wombat rondloopt. Dus wij snel de camper uit met de camera’s om dit vast te leggen. Even later vinden we zelfs nog een brushtail possum die we ook nog hebben kunnen vastleggen.

Vanochtend zijn we weer bijtijds opgestaan om te vertrekken. Eerst naar Raymond Island, het eiland dat bekend staat om de koala’s die er in de jaren 50 voor het behoud van de soort uitgezet zijn. Het wordt dus een ochtendje van koala’s spotten. Eerst met de camper naar de ferry. De camper parkeren we op een nabij gelegen parkeerplaats om te voet op de ferry te gaan. Voor voetgangers is het namelijk gratis en het eiland is bovendien niet zo groot om het met de auto te hoeven doen. Vivian is er al klaar voor . . .

Na een boottochtje van nog geen 5 minuten lopen we het eiland op en worden we al snel aangesproken door iemand die meldt dat we de eerste koala al zijn gepasseerd. Wij dus even een paar meter terug om dit te zien en jawel hoor, in de boom naast de ferry zit er al 1. Een kort gesprekje over koala’s volgde waarin hij ons uitlegde dat je aan keutels op de grond kunt zien dat er vermoedelijk een koala in de boom zal zitten. Verder dat koala’s ongeveer 20 uur per dag slapen en niet zo snel weg gaan.

We nemen nog een foto van de plattegrond die we even verderop zagen en we kunnen gaan wandelen.

Vivian is inmiddels enorm getraind op het identificeren van speeltuinen en laat er naast de plattegrond nou ook een speeltuin zijn.. We moesten Vivian wel even overtuigen dat we eerst naar koala’s zouden kijken alvorens we naar de speeltuin zouden gaan. Een paar straten verder vonden we het wel komisch worden, het idee dat de bewoners daar de hele dag bezoekers langs zien komen met het hoofd in de nek, bomen afspeurend naar koala’s. Het duurde echter niet lang voordat we de eerste koala zelf lokaliseerden. De gebruikelijke serie foto’s wordt gemaakt en we spotten al snel nummer 2, 3 en 4. In totaal hebben we toch wel ruim 10 koala’s weten te vinden, erg leuk en wat zijn die dieren schattig om te zien. Ze lijken vooral geintrigeerd door de stem van Vivian, want bijna alle kijken op met geinteresseerd gezichtje als Vivian haar mond open doet.

Hieronder een foto van de meest opmerkelijke koala’s die we hebben gespot.

Terug met de ferry op het vaste land gaan we even koffie drinken bij een koffiehuisje waar op de gevel ‘espresso taste of Europe’ staat. Dat moet dus wel goed zijn. Het Europese lijkt volgens ons te zitten in de koekjes die je bij je koffie krijgt, want dat hebben we hier verder nog niet gezien. De koffie smaakt prima.

Rond het middaguur vertrekken we om ruim vier uur te rijden naar Wilsons Promontory. Dit is een nationaal park waar het meest zuidelijke puntje van de staat Victoria in ligt. Het schijnt er prachtig te zijn met veel mooie wandelpaden. Het wordt weer een lange rit voor Vivian, maar alles verloopt voorspoedig. In Foster nog even een pittstop voor laatste inkopen, tanken en natuurlijk even spelen in een speeltuin en dan verder om de resterende 60 kilometer te rijden.

Bij de ingang van het park worden we gewaarschuwd voorzichtig te rijden in verband met mogelijk wild op en langs de wegen. Al snel merken we dat die waarschuwingen niet voor niets zijn; 2 dode wombats, een dode kangaroe en een dood hert hebben we kunnen identificeren. Verder hebben we ook een levende wombat gespot, dus omkeren met de camper (op een verantwoorde plaats) en terug naar de wombat. Dianne heeft nog net een foto kunnen maken voordat hij er vandoor ging. Een foto van de achterkant van een wombat is niet zo interessant, dus hier een foto van een wombat die we eerder hebben gezien in de dierentuin van Kuranda.

Robert ziet later nog 2 emoe’s, en er springt een wallaby terug de bosjes in als we passeren. Qua wildlife spotten zitten we hier wel goed. Ook de omgeving is erg mooi, we kijken er nu al naar uit om hier te wandelen.

Op de camping zijn er geen powered sites meer beschikbaar, maar nog wel meer dan genoeg unpowered sites. We zoeken een plekje en besluiten binnen te eten, want het is hier erg koud (zo’n 15 graden, je kan wel merken dat we op onze reis niet dichter bij Antarctica komen dan hier 🙂 ) en het miezert heel even. Gelukkig hebben we veel winterkleding mee, NOT…. brrr :-s. Van een ander Nederlands stel horen we dat ze al (veel) vaker in deze omgeving zijn geweest maar het nog nooit zo koud hebben gehad.

‘s Avonds nog even naar het thuisfront bellen, want d’r is d’r een jarig 🙂 Als we na het tandenpoetsen teruglopen naar de camper, zien we een wombat die rustig van het gras aan het eten is. Woehoe, nog meer wildlife.

Morgen maar eens kijken of het iets beter weer is. De voorspellingen zijn niet heel goed, maar er zou in ieder geval geen nattigheid uit de lucht moeten vallen.