Volgens de weersvoospelling wordt het vandaag niet al te best qua weer. Men heeft het over storm en regen. We merken er in de ochtend nog niet veel van en wandelen over het strand naar het plaatsje Cowes. Robert blijft op de camping, want hij heeft last van zijn voet. Bij de pier vragen we of we nog mee kunnen op de sealcruise van vanmiddag. Daar is nog meer dan genoeg plek, dus we boeken voor de cruise van 16.15. Er gaat ook een cruise om 14.00. Dan zou het weer beter zijn dan later op de dag, maar we willen de kinderen graag laten slapen en dan is 14.00 niet handig.

Op de terugweg naar de camping krijgt Vivian een piggy back van Danny. Dat vindt ze wel leuk, maar het is nog leuker om even later op zijn nek te zitten.

Terwijl de kinderen weer op bed liggen hebben we weer een potje Pandemic gespeeld. Lekker buiten. Op een gegeven moment begon het echter wat te druppelen, dus we moesten een actie opzetten om het bord en alle kaarten netjes naar binnen te verhuizen. Dit met succes dus we konden binnen verder spelen.

De mensen van de Seal Cruise belden nog met de vraag of we misschien toch met de tocht van 14.00 mee konden gaan. Aangezien Abbey en Vivian net op bed liggen, is dat niet handig. De mevrouw zou even met de kapitein overleggen wat te doen en zou dan misschien terugbellen. Wij wachten vol spanning of de cruise misschien geannuleerd wordt, maar horen niets meer. Voor de zekerheid toch maar even zelf bellen en gelukkig vertrekt onze cruise toch wel.

Als we rond 16.00 bij de boot zijn, snappen we wel dat men heeft geprobeerd ons te verplaatsen naar de eerdere tocht. Er zijn in totaal maar 15 mensen aan boord. We varen langs de kust van Phillip Island naar The Nobbies, waar ook Seal Rock ligt. Het is mooi om het eiland vanaf het water te kunnen bekijken. We weten trouwens niet wat men hier in Australie verstaat onder een storm, maar het water was zeer rustig, tijdens de hele tocht hebben we slechts af en toe een druppel gevoeld en bij de zeehondenrots (seal rock, klinkt toch beter) was het afgeladen met zeehonden die lagen te genieten van de zon. We hebben kunnen genieten van de zeehonden die rond de boot zwommen en gekke capriolen uithaalden.

De kids konden lekker klauteren en verstoppertje spelen tijdens het varen.

Op de terugweg werden de kinderen uitgenodigd op de brug van het schip om een stukje zelf aan het roer te varen. Ook Vivian en Abbey deden hieraan mee en kregen achteraf een diploma als junior kapitein. Ze waren er helemaal trots op. We zien naast de boot ook nog groepen pinguins in het water zwemmen die zich aan het verzamelen zijn om bij schemering weer aan wal te komen.

Na de cruise is het alweer tijd om iets te regelen voor het eten en het idee is om fish & chips op het strand te gaan eten. Echter, alle tentjes (maandagavond voor een feestdag) zijn overvol en de wachttijden zijn allemaal minimaal een uur, dus we besluiten noodles en curries te gaan halen. Dan is de wachttijd slechts 25 minuten. In plaats van op het strand (het druppelde inmiddels een beetje) hebben we deze op de camping in de camper opgegeten. Tot zover fish & chips op het strand haha.

We gaan deze ochtend naar Rhyll Inlet om mangrove te bekijken. We vertrekken in de camper, omdat we dan met z’n allen in 1 auto kunnen. Het is zonnig weer, dus het wordt een lekkere wandeling. Eerst een stuk wandelen over een pad en aangekomen bij de mangrove kunnen we onze weg vervolgen via een, jawel, boardwalk :).

Op de boardwalk komt Abbey helaas ten val en haalt haar handen open. Ze is er wel even verdrietig om.

Bij de mangrove is goed te zien hoe de wortels van de bomen boven de grond uitsteken, dit is nodig omdat de modder zo compact is dat er geen zuurstof in zit. Er leven heel veel krabbetjes in de modder. Zodra wij bewegen schuilen ze in kleine holletjes in de grond, maar als we even stil zitten om te kijken, zie je opeens van alles bewegen.

Op de terugweg wordt Robert nog gebeten door een bull ant en hij schreeuwt het uit van schrik. Dit tot groot genoegen van Peta die er smakelijk om kan lachen (dit schijnt de gebruikelijke australische reactie te zijn als iemand door een beest wordt gebeten, zo vertelt Peta). Aangezien bull ants hard en vaak kunnen bijten is het zaak deze zo snel mogelijk van je lichaam te krijgen, anders kan je maar zo meerdere keren gebeten worden. Gelukkig duurt de pijn maar ongeveer 10 minuten.

Na de mangrove wandeling vertrekken we naar de koala sanctuary. Hier kunnen we weer veel koala’s spotten en maken we een wandeling door het bos.

Vivian en Abbey samen leuk op de foto

En dan neemt Vivian een foto van Peta 🙂

Terug in het visitors centre is ook nog aan de muren veel informatie over koala’s en ander wildlife te vinden. Vivian is geintrigeerd door de dierengeluiden die je kunt horen door op knopjes te drukken. Ze wil namelijk graag dansen op die geluiden haha.

Na de sanctuary keren we terug naar de camping om de kinderen te laten slapen. Op een gegeven moment gaan we een potje Bohnanza spelen. Een ingewikkeld spel om zo maar even te spelen. Op het moment dat we net een beetje klaar zijn met het oefenrondje worden de kinderen wakker en laten we het spel voor wat het is. We gaan met zijn allen nog even naar het strand om met het zand te spelen en drizzlecastles te maken. Robert waagt het om een stukje te gaan zwemmen. De zee is nog fris, maar als je eenmaal door bent is het best te doen voor een paar minuten.

Na het eten is het tijd om richting de Penguin Parade te vertrekken. Dit is een plek op Phillip Island waar elke avond honderden pinguins aan land komen om de nacht door te brengen in hun nest in de duinen. We komen aan en constateren dat het er een drukte van jewelste is, te beginnen met de lange rij auto’s die het terrein op wil. Wij zijn met de camper en zien bij de ‘coaches entry’ meer campers, maar geen rij staan. Wij kiezen deze ingang. Dat scheelt weer wachten.

Vervolgens moeten we officieel de tickets halen, maar ook hier staat een lange rij mensen te wachten op hun kaartje. We proberen met de uitdraai van betalen binnen te komen. De medewerkers kijken elkaar even verwonderd aan maar laten ons door. Weer wat wachten bespaard. We lopen door en aangezien we het ‘Penguin Parade PLUS’ ticket geboekt hebben, mogen we op het platform zitten PAL naast het pad waar de pinguins komen te lopen. Ook bij deze controle komen we zonder de officiele tickets verder. Bij de boeking zit ook nog wat drinken inbegrepen, dus Danny en Robert gaan wat te drinken halen. Na een paar minuten in de rij gewacht te hebben doen we de bestelling. De medewerker begint te lachen en zegt ons niet te kunnen helpen, want de boekingbevestiging is slechts dat, een bevestiging. Ze heeft geen recht ons daarmee aan drankjes te helpen. We moeten naar de supervisor om autorisatie te halen. Dit duurt dus weer iets langer dan gehoopt, en grappig is dat toegangscontrole niet zo streng blijkt te zijn, maar drankuitgifte des te strenger is. Na de juiste autorisatie kunnen we de drankjes ophalen en terugkeren naar onze plekken.
Het is gelukkig een redelijk warme avond. We hadden al gehoord dat het lang wachten is en als de zon onder is, is de lucht behoorlijk fris. Dit laatste viel gelukkig aardig mee, waardoor het ook met de kinderen leuk blijft.

Zodra de schemer rond 19.45 inzet verschijnen de eerste pinguins in de branding. Het gaat om de kleinste soort pinguins die er is, zo wordt ons verteld. Ze zijn ongeveer 1 kilo. Het is nog niet heel donker en ze zijn nog wat weifelend om het strand op te komen. Het duister moet hen namelijk beschermen tegen roofvogels die bij daglicht jagen. Maar op een gegeven moment, als de meest dappere de gok wagen, komt de stroom op gang en er waggelen, botsen, struikelen en klauteren werkelijk honderden pinguins in groepjes over het strand de duinen in, waar ze zich met hun partner herenigen die daar op het nest heeft gepast. Erg vermakelijk om te zien. Jammer genoeg mag je er geen foto’s of videoopnamen van maken, dus jullie zullen er zelf heen moeten om het te zien. Het is zeker een aanrader! Na een tijdje besluiten we van het platform weg te gaan en via de boardwalk alvast weer een stukje terug te lopen richting het visitors centre. We blijven op verschillende plekken nog even staan om te kijken naar pinguins die op nog geen meter afstand langswaggelen. Die beestjes wandelen best een heel stuk het land op voordat ze bij hun nest zijn.

Het is al laat als we besluiten terug te gaan naar de camper en we worden lichtelijk opgejaagd door het personeel, dat het wel welletjes vindt blijkbaar. Op de parkeerplaats treffen we nog een groepje pinguins aan die door een medewerker begeleid/gevolgd wordt om overrijden te voorkomen. Terug op de camping is het de hoogste tijd om te gaan slapen, zeker voor de kinderen, maar ook de volwassenen zijn wel aan slaap toe.

Aangezien Abbey altijd rond 06.00 wakker is, hebben Peta en Danny ‘s ochtends veel tijd om in te pakken. We kunnen dan ook redelijk vroeg op pad richting Phillip Island. De rit duurt slechts 1 1/2 uur, dus we zijn er niet te laat en hebben de hele dag om samen op te trekken. Peta en Danny willen ons eerst meenemen naar Churchill Island, een eiland dat aan Phillip Island is verbonden met een brug.

Hier bevindt zich een ‘heritage farm’ waar we nog net op tijd zijn voor het koeien melken. Robert gaat met Vivian ook bij de koe zitten, maar Vivian vindt het nog wel spannend en heeft geen zin om zelf te proberen melk uit de uier de krijgen. Dit doet Robert dan maar.

Daarna lopen we door naar kooien met hierin cavia’s en kippen voordat we op een grasveld ‘daisy chains’ maken.

Ook zien we hier een oude koetswagen waar we allen in gaan zitten voor wederom leuke foto’s.

We lunchen in het op het terrein gelegen restaurant. Vivian speelt met de deur waar we vlak naast zitten. Abbey wil ook een keer de deur open en dicht doen, maar Vivian is niet echt bereid samen te spelen, waardoor Abbey niet aan de beurt komt. We moeten Vivian even boos toespreken, met een boos kind als gevolg. Wat een dametje is het dan. Stampvoeten, gezicht op onweer, alsof het allemaal heel erg is. Gelukkig is zo’n bui heel snel weer voorbij en deelt ze even later vrolijk een bord calamari met patatjes met Abbey.

Dan vervolgen we onze weg naar Woolamai beach voor een wandeling. De kids gaan naar bed en Dianne blijft bij hen terwijl Danny, Peta en Robert als eersten een wandeling gaan maken. Halverwege de wandeling zien we een rotspunt met hierop een object waarvan Peta roept dat het een zeehond is. Ze is er zo zeker van dat ze dit blijft herhalen. Als we dichterbij komen, is ze zo zeker van haar zaak dat ze zegt een steen op te eten als het geen zeehond is. Danny en Robert lachen amusant hierom. Als we bij de rotspunt aankomen blijkt het een struikje te zijn. We wachten nog steeds tot ze die rots gaat eten.

Foto van vermeende zeehond:

Als we terug zijn is het tijd voor Robert om bij Vivian te blijven en gaan Abbey en Dianne mee om dezelfde wandeling nog een keer te doen. Robert blijft met Vivian lekker rustig bij de camper, want Vivian is toch nog wel moe.

Als iedereen weer terug is is het tijd om naar de camping te rijden.

De campeerplaatsen zijn echt PAL achter het strandje, zo blijkt. Dat is wel leuk om het strand zo dichtbij te hebben. Het water is er ook rustig aangezien deze kant van het eiland niet aan de open zee ligt, maar aan de baai. Het eerste wild is ook al gespot; de camping wordt mede bewoond door vele konijntjes.

We eten de pompoensoep die Dianne gisteren heeft gemaakt.Gelukkig valt de soep goed in de smaak.

Nadat Peta Abbey naar school heeft gebracht, rijden we naar de ouders van Peta die een half uurtje verderop in Melbourne wonen. Haar moeder wandelt elke dag door een park en langs het water bij hen in de buurt en is inmiddels een goed vogelspotter en -kenner. Wij mogen vandaag met ze mee wandelen om mooie en bijzondere vogels te zien (Tawny Frogmouth, Butcher Bird, Powerful Owl – de laatste blijkt nogal zeldzaam te zijn, dus het is erg leuk deze op de foto te hebben). Denk nu trouwens niet net als Dianne aan een netjes aangelegd park met een mooi wandelpad langs een rivier, maar denk aan dwars door kniehoog gras, door de modder, …. Wij zouden het waarschijnlijk een groot natuurgebied noemen, maar dit is een park in een buitenwijk van Melbourne………

Het was nat die dag en onze schoenen zijn daar niet tegen opgewassen. Natte voeten is het gevolg. Halverwege de wandeling worden we geattendeerd dat verderop een kangaroe zit. Niet zoeen die je, net zoals bij Pebbly Beach, zou kunnen aaien. Deze zijn echt wild en je moet stil zijn, want zodra ie iets hoort gaat ie er vandoor. Dat is nog eens wildlife spotten.

Na de wandeling worden we uitgenodigd voor een lunch bij Peta d’r ouders. En ondanks dat het voor Peta 2x een half uur rijden is om Abbey op te halen doet ze dit zodat we wat tijd bij haar erg aardige ouders door kunnen brengen. Wat ze al niet voor ons over heeft! Terwijl Peta onderweg is, komen we er achter dat we de verschoningstas in de auto hebben laten liggen, en natuurlijk heeft Vivian een grote behoefte gedaan. Gelukkig heeft Lynn (oma van Abbey) nog een paar luiers liggen van toen Abbey kleiner was en zo kunnen we Vivian gelukkig nog verschonen. Ze krijgt een luier met een grote koala erop. Dat is nog eens typisch australisch! Een tweede (schone) luier krijgen we mee als souvenir :).

Als ook Abbey en Peta er zijn gaan we lekker lunchen. Lynn heeft googymite sandwiches, pasties en belegde broodjes gemaakt. Erg smakelijk en volgens Peta typisch australisch. De opa van Abbey is geweldig met Vivian. Het “Kapot-kapoet” spelletje wordt nog eens herhaald en blijft leuk.

De ouders van Peta zijn geinteresseerd in ons leven in Nederland, verbazen zich over een mooi filmpje van de oude binnenstad van Amersfoort en laten zich inlichten door Dianne over onze natuur in Nederland. Ze hebben voor volgend jaar een lange vakantie naar Engeland gepland en wij geven aan dat als ze dan toch zo dicht in de buurt zijn, ze absoluut bij ons langs mogen komen, zodat we ze een stukje van Nederland kunnen laten zien.

Robert had nog een vraag over een foto van een vogel die we eerder op Bingie Bingie point hadden gemaakt. Robert dacht dat het een white bellied eagle was (want die zou je op die plek kunnen zien), maar Geoff (vader Peta) gokte op een Nankeen Kestrel. Hij wilde het bij Lynn verifieren en hij bleek gelijk te hebben. Hij was heel blij haha :).

Ruim na de lunch keerden we terug naar Peta d’r huis. De kinderen zijn gaan slapen (Vivian wel althans.. . . :-), Abbey lag wakker te wachten tot ze weer uit de kamer mocht). Niet lang daarna kwam Barbara (een vriendin van Peta) ook langs, die wilde ons ook graag ontmoeten. Zij is Zwitsers en heeft een man uit Zweden en wonen in Australie. Hoe internationaal kan je het hebben.

Toen de kids weer op waren, zijn we gelijk vertrokken naar het winkelcentrum, want Peta wilde ons toch nog de ‘Dutch Isle’ in de supermarkt laten zien waar zij de Nederlandse lekkernijen vandaan haalt. Grappig hoor een schap vol met o.a. stroopwafels, ontbijtkoek, hagelslag, muntdrop en speculaas. De hagelslag kunnen we niet laten staan. Dianne doet inkopen voor haar versie van pompoensoep (met dank aan Danielle voor het doorgeven van de juiste hoeveelheden via facebook 🙂 ). Wij hebben zulke enthousiaste verhalen verteld dat Peta de soep wil proeven.

Voordat we weer naar huis gaan wil Peta ons nog even meenemen naar het park dat direct bij hen om de hoek ligt en waar ze het al vaker over heeft gehad. Een mooi parkje met speeltuin waar Abbey, Vivian en Peta gelijk leuk gaan spelen. Ietsje verder is ook nog een soort bos waar nog even verstoppertje gedaan wordt en Vivian zich niet laat foppen door Abbey en Peta. Het is leuk om alle plekken te zien waar Peta het tijdens het chatten vaak over heeft. Dan is het tijd om terug te gaan om te gaan eten.

Weer terug maakt Dianne pompoensoep voor morgen en eten we lekker zelfgemaakte pizza. Eigenlijk moeten Peta en Danny nog inpakken voor de trip naar Phillip Island waar we morgen heen gaan (of nee, eigenlijk had Peta vandaag overdag in moeten pakken, maar dat is er duidelijk niet van gekomen, wij hebben haar lekker bezig gehouden :-)), maar daar hebben ze nu geen zin meer in en dus spelen we nog maar een spelletje. We worden weer geintroduceerd in een voor ons nieuw spel, ‘pandemic’. Een aanrader! Het lukt ons zowaar om de wereld te redden haha.

‘s Ochtends bij het ontbijt vraagt Robert om een echte Australische Vegemite sandwich. Ruim een jaar geleden heeft Peta een tube Vegemite naar hem opgestuurd , maar Robert heeft er eigenlijk nog nooit gebruik van gemaakt. Peta maakt een geroosterde boterham en doet hier wat Vegemite op. Het is een zoutige substantie en wij Nederlanders vinden dit doorgaans niet het lekkerst. Robert is hier geen uitzondering op, helaas voor Peta. Maar ach, zij vond de zoute drop ook niets.

Vervolgens maakt Peta een sandwich met Vegemite en kaas en die is al een stuk lekkerder en zeker voor herhaling vatbaar!

Na het ontbijt gaan we naar de dierentuin van Melbourne. Wat is het fijn dat Peta erin geslaagd is een extra kinderzitje te regelen, zodat we met z’n allen in een auto op pad kunnen en we de camper kunnen laten staan. Toch niet zo fijn om met een grote camper door de stad te rijden. Op naar de dierentuin. Ondanks een klein beetje regen was het de moeite waard. De dierentuin is erg mooi aangelegd en met name de brullende leeuwen en de orang oetans maken indruk. Abbey en Vivian vinden het met name erg leuk om op alle beelden van dieren te gaan zitten. Ook is er een centrum voor junior geleerden (lees: kinderen) die zich te rol van dierenarts of dierenverzorger kunnen aanmeten. De kinderen kunnen zich dan in gepaste kleding hijsen (inclusief gereedschappen en apparatuur) en verschillende taken uitvoeren. Erg leerzaam.

Rond 14.00 zijn we weer bij Peta thuis en dan is het voor de kinderen echt tijd om te slapen. Robert en Peta halen nog even voor de volwassenen een voedzame lunch bij de Mac Donald’s. Dit is toch een must om dit een keer met Peta gedaan te hebben :). Robert wilde bij zijn burger een simpele bananenmilkshake bestellen, maar dat kennen ze hier blijkbaar niet, want hij werd een beetje vreemd aangekeken. Peta schoot te hulp door de medewerkers te vertellen dat hij niet uit Australie komt en daar moesten ze even om grinniken. Na de lunch is het tijd voor Peta en Robert om even met elkaar te chatten (zo’n gewoonte zit er al een paar jaar in, en wat maakt het uit dat je dan gewoon naast elkaar op de bank zit). Het wordt nog leuker als ook Danielle vanuit Nederland zich mengt in het gesprek. Een lachwekkend gesprek was het gevolg, met blijkbaar een verslavend effect: we vernemen tijdens de chat dat in Nederland iemand met Ipad en al onder de douche gaat om maar door te kunnen chatten. Wel apart om nu eens aan de Australische kant (10 uur verder) te zitten van een gesprek. We merken dat het fijn is om na 4 weken reizen eens wat langer ergens te verblijven, om gewoon even te zitten en te kletsen.

‘s Avonds gaan de kinderen samen in bad en spelen met glowsticks (erg leuk effect!). Als ze op bed liggen (Abbey ligt meestal netjes om 19:30 op bed, een uitdaging voor ons om in ons vakantieritme Vivian ook zo vroeg op bed te krijgen) spelen we een potje RoboRalley met Peta en Danny. Danny blijkt hier echt goed in te zijn, of hij heeft gewoon enorme mazzel met z’n kaartjes. Hij is al bij de eindstreep als wij nog nauwelijks op de helft zijn. Althans, dat lijkt zo, want hij waande zich al klaar terwijl hij nog een andere taak moest doen. Kans voor ons dus. Helaas werkt het niet zo en weet Danny zelfs zijn achterstand in te halen en alsnog als eerste te finishen. Good game!

Dan is het alweer tijd om te gaan slapen. Danny laat ons nog even een giftige spin zien die hij net in de gang heeft opgemerkt. Hij zorgt er voor dat de spin netjes in de tuin wordt gezet. We wilden net lekker gaan slapen, maar op de een of andere manier liggen we toch iets minder rustig 🙂 Dit ondanks dat Peta en Danny hebben gezegd dat het gif niet dodelijk en slechts enigszins pijnlijk is.