‘s Ochtends bijtijds opstaan om alles klaar te maken zodat we de camper in kunnen leveren. Alle koffers snel volstoppen en nog even lekker douchen in ons eigen badkamertje. Vivian nog op het springkussen en we gaan op weg.
We moeten nog een keer tanken, en aangezien we de auto met 25% gevulde tank hebben meegekregen mogen we deze ook weer met 25% inleveren. Dus even inschatten hoeveel liter erin moet. Dit ging eigenlijk best goed, zo bleek achteraf. Bij het afrekenen ziet Robert nog een flesje cola met het geboortejaar van Peta erop, die we vanmiddag gaan zien, dus die neemt ie mee. Op de weg blijkt dat het enorm waait, we worden met de camper behoorlijk heen en weer geschud, erger dan anders. Wellicht is het effect wat versterkt doordat we ook nog eens 100 km/u rijden (ipv 80 of 60), geen idee, maar het was best heftig. Met name bij een wegversmalling door werkzaamheden was het goed opletten. We waren blij dat ook die laatste kilometers uiteindelijk goed zijn gegaan.
Bij Apollo camperverhuur worden we gelukkig al snel geholpen. Al eerder heeft Robert samen met Dianne een lijstje met problemen/tekortkomingen van de camper opgesteld, bedoeld als positieve feedback. Want als de gebruikers de gebreken niet melden, worden ze ook niet opgelost. De dame van Apollo schrikt best van de lange lijst. Het feit dat we ook nog eens de camper vuil hebben meegekregen (zelfs de chemische toilet blijkt niet leeg te zijn) maakt dat ze zich eigenlijk bijna schaamt voor deze gang van zaken. Ze krijgt de manager in Sydney echter niet te pakken, maar zal een emailtje sturen waar wij wellicht nog iets van gaan horen. Zo niet, ook prima, maar deze werkwijze bevalt ons een stuk beter dan die van het kantoor in Cairns.
Dianne stond buiten en had gelijk een grote taxi geregeld om ons naar het centrum te brengen. Rond middaguur waren we, netjes zoals afgesproken met Peta, bij het appartement midden in het centrum van Melbourne. Vivian was net 3 minuten voor aankomst in slaap was gevallen, nadat ze had geregeld om samen met mama in de gordels te zitten. Toen we uit waren gestapt en de taxi weer weg was, werd Vivian weer wakker. Erg kort slaapje, maar ze was bijzonder vrolijk en vroeg al lachend “Taxi nou?”. Uitgelegd dat ze in slaap was gevallen en dat de taxi al weg was. “In de gordels, hahaha!” Ja zeker dame, je zat in de gordels. Dat is nog es vrolijk wakker worden!
Gelukkig is het appartement al schoongemaakt en klaar voor ons. Tijdens het inchecken kwamen Peta en Abbey aanlopen. Vivian rende gelijk naar Abbey en gaf haar een enorme omhelzing met kusjes (de omhelzing met klopjes op Abbey d’r rug, haha). Een paar grote omhelzingen later waren Peta en Abbey zo vriendelijk ons ook even te helpen met het naar boven slepen van onze bagage. Bovengekomen zei Peta dat ze het er wel erg chique uit vond zien. Hopelijk heeft ze nu niet het idee dat we rijke kakkers zijn of zo. Het is inderdaad een fijn appartement met 2 aparte slaapkamers en een leuke inrichting.
Als de spullen boven staan en we een beetje zijn bijgepraat gaan we op pad om te lunchen. We halen wat bij de Hungry Jack’s (Australische Burger King, zelfde logo, zelfde whoppers, andere firmanaam) en gaan langs de straat op een bankje heerlijk smikkelen. De bankjes zijn voorzien van het onderschrift ‘Ladies only’ maar daar trekt Robert zich uiteindelijk niets van aan. Zoals er duiven in Amsterdam zijn, zo zijn er hier zeemeeuwen. Deze zijn echter zo brutaal, eentje vloog op Peta af en probeerde een hap van de hamburger te nemen terwijl Peta deze gewoon in haar hand had om op te eten. We maken ook nog wat fotootjes.
Het is heerlijk weer, dus we wandelen vervolgens langs Federation Square, het theater van Melbourne en de South Gate (de boulevard langs de Yarrarivier) naar het Melbourne Aquarium.Abbey en Vivian vermaken zich op de objecten die we onderweg tegenkomen.
Hier gaan we naar binnen en ondanks de verbouwingen om het aquarium zomerklaar te maken ziet het er weer geweldig uit, de grote haaien en roggen en de prachtige kwallen waren heel bijzonder, maar ook hadden ze hier Sea Dragons, waar Dianne helemaal weg van is. Wat een bijzondere schepsels. Hoewel ze niet al te vlug bewegen, is het toch ingewikkeld om er een mooie foto van te maken. Een ander bijzonder dier is de horseshoecrab.
Aan het eind gaan we nog even terug om nog naar de keeperstalk over de pinkwins te luisteren. Er blijkt net een ei uit te zijn gekomen, en we catchen een glimpse van de jongste bewoner. Schattig hoor!
Vivian en Abbey vermaken zich kostelijk en rennen heen en weer.
Na het aquarium krijgen we van Peta heerlijk Italiaans schepijs waar we langs de waterkant enorm van genieten alvorens we weer terug naar het appartement keren. In afwachting van het ijs zit Vivian braaf op het bankje in de vorm van een mond te wachten.
De ijsjes blijken zo groot, dat we eigenlijk geen trek meer hebben in avondeten. In het appartement drinken we nog de blikjes cola leeg die Peta speciaal voor ons heeft laten maken, zodat we ze samen op konden drinken als we in Australie zouden zijn.
Peta omcirkelt op de kaart nog wat bezienswaardigheden als suggestie voor ons om naartoe te gaan alvorens we (wederom) afscheid moeten nemen. We schenken Abbey nog de hier in Australie gekochte step waar Vivian nog eigenlijk ietsje te klein voor is en die nemen ze dan ook mee. Scheelt weer wat bagage en Abbey is er dolgelukkig mee.
Om er een echte fast food dag van te maken halen we nog iets bij de McDonald’s waarna we Vivian naar bed brengen.
Your IP Address is: