Vanmorgen werden we wakker met regen. We hebben deze vakantie al wel vaker regen gehad, maar meestal is het een buitje van 5 minuten en dan is het weer over. Deze bui houdt aan tot 9.00, maar dan klaart het gelukkig mooi op. We hebben toch maar besloten niet nog een nachtje te blijven. Dianne wilde hier graag paardrijden, maar dat blijkt niet te kunnen omdat er een schoolkamp is. Als we niet in de knel willen komen tussen de beschikbare tijd en de dingen die we nog willen zien, kunnen we dan beter verder gaan. Ook hebben we hier geen bereik met telefoon of internet en we willen graag bellen met Njore, want die is gisteren geopereerd aan haar ogen. We willen even horen hoe het is gegaan en of alles goed is.

Dus inpakken en verder gaan. De auto geeft nog steeds een waarschuwing over een storing, hopen dus maar dat het vermeende probleem niet verergert.

We gaan richting Cape Otway Lighthouse. Dit is de oudste nog werkende vuurtoren van Australie. De weg kronkelt tussen eucalyptusbomen door met veel koala’s hierin. We stoppen er niet eens meer voor. Jaja, koala’s in een boom, die hebben we nou wel gezien. We besluiten alleen nog te stoppen voor koala’s op de grond. Wat zijn we toch verwend door al het moois dat we deze vakantie hebben gezien, dat we dit al niet heel speciaal meer vinden. 

De vuurtoren is in 1848 gebouwd omdat er heel veel schepen kapotsloegen op de rotsen terwijl ze door het nauwe stuk water tussen de kaap en King Island probeerden te varen. De toren bevindt zich op een klif in een mooie omgeving met, naast de vuurtoren, o.a. woonverblijven en een radiobunker die in de tweede wereldoorlog is gebruikt. Het is mogelijk om boven in de vuurtoren van het uitzicht te genieten en dus klimmen we naar boven. Vivian vindt het prachtig en wil nog een keer terug als we weer beneden zijn. We lezen verhalen over de families die hier op dit afgelegen stukje land gewoond hebben en de vuurtoren hebben bemand. Het moet hier best eenzaam zijn geweest. Er wordt ook verteld over de aanleg van de eerste “submarine telegraphcable” van Australie in 1859 die het vaste land met Tasmanie verbond. Het is bijna niet voor te stellen hoe ze dat in die tijd voor elkaar hebben gekregen.

We nemen nog een drankje in het cafe, een gebouwtje waar vroeger de “assistant lightkeeper” woonde. Daar ligt een krant met het nieuws dat Obama opnieuw gekozen is als president. Dat, en de storm die over de oostkust van de VS is getrokken, is zo ongeveer het enige wat we hebben meegekregen van het wereldnieuws de afgelopen 5 weken. We denken niet dat we heel veel gemist hebben 🙂 We wandelen verder over het terrein langs kunstwerken en een display over de aboriginals die dit gebied bewoonden.

Dan terug naar de camper om onze weg te vervolgen richting The Twelve apostles. We zijn nog maar net op weg of we zien, jawel, een koala in de berm, met een jonkie op haar rug. Dat is wel iets om voor te stoppen. Dianne maakt weer een video-opname en dit keer ziet het er beter uit gelukkig. Oefening baart kunst 🙂

Na een bijzonder mooie rit langs de kust komen we uiteindelijk aan bij The Twelve Apostles. Dit zijn rotsen van kalkzandsteen die vlak voor het zandstrand van het Port Campbell National Park in de zee staan. Ze zijn ontstaan door voortdurende erosie van de kalksteen kliffen van het vasteland. De Zuidelijke Oceaan en de vaak harde wind zorgen er geleidelijk voor dat er grotten worden gevormd in in het kalksteen. De grotten werden uiteindelijk bogen en na het instorten van een boog blijft er een tot 45 meter hoog stuk rots achter in de zee.
We lezen een verhaal dat er in 1990 nog een boog is ingestort, die op dat moment nog toegankelijk was voor toeristen. Er zaten toen 2 mensen vast op de rots die bleef staan in de zee. Eng verhaal, wij bekijken de bordjes “unstable area, keep on the track” met een andere blik. Het uitzicht vanaf het wandelpad is al mooi genoeg 🙂

Vivian vindt het best leuk om de Apostels te bekijken, maar is nog meer onder de indruk van de helikopters die telkens overvliegen voor de rondvluchten :).

We rijden verder naar Port Campbell en bereiken daar het meest meest westelijk gelegen punt van onze reis. We checken in bij een camping voor een overnachting en zullen morgen weer terug gaan richting Melbourne.

Na het eten maken we een korte wandeling over het strand en door het dorp. Aangezien we niet zo veel avondeten hadden, halen we nog een pizza. Daarnaast bellen we met Njore en horen dat de operatie goed is verlopen. Dat is fijn om te horen.