‘s Ochtends bedenken we ons dat we nog moeten betalen voor de tolwegen waar we gisteren op hebben gereden. Het is handig dat je dit nog achteraf kunt regelen, maar dan moet je het natuurlijk niet vergeten. Er staat namelijk een AUD 100 boete op. Dat is niet misselijk.

We vertrekken vanuit Anglesea richting Cape Otway. Daar is van gezegd dat er veel wilde dieren te zien zijn en daar kijken we wel naar uit. Na Anglesea begint het mooie gedeelte van de Great Ocean Road. En inderdaad, de weg laat ons genieten van prachtige uitzichten. We zien afgelegen strandjes met grote golven aan onze linkerhand en mooie glooiende heuvels of bosjes of rotsen aan onze rechterhand. Soms rijd je vlak langs het water, om vervolgens weer via een bochtige weg omhoog te klimmen naar een mooi uitzicht van bovenaf. Het is wel raar om te bedenken dat we nu al bijna de hele vakantie langs allerlei mooie strandjes zijn gekomen, maar dat het eigenlijk bijna nergens mogelijk is om ook in de zee te zwemmen. Overal waar je komt staan bordjes die waarschuwen voor rip tides, strong currents, steep drop offs enz. En als de zee niet te wild is, dan zijn het wel kwallen of krokodillen waar je voor op moet passen (of de zee is gewoon nog te koud, dat kan ook). Maar dat maakt het gelukkig niet minder mooi om te zien, de mooie helderblauwe zee 🙂

We stoppen in Kennett River voor koffie. We zien allerlei toeristenbusjes stoppen en vragen ons af wat die hier komen doen (er staat hier namelijk alleen een cafeetje, 2 huizen en een camping). Nieuwsgierig geworden lopen we naar de plek toe waar iedereen staat en zien dan dat er veel koala’s in de bomen zitten. Ook vliegen hier heel veel mooie felgekleurde vogels rond, waaronder de Crimson Rosella. Even later zien we ook waarom. De tourguides hebben vogelvoer mee, en daar komen de vogels op af.

Na de koffie vervolgen we onze weg. We stoppen voor de lunch in Apollo Bay. Hier is een mooi park met natuurlijk een speeltuin en picknicktafels. We maken broodjes in de camper en eten die buiten op. Als toetje nemen we nog weer een heerlijke koek die Lynn gemaakt heeft.

Vivian heeft het enorm naar haar zin in de speeltuin.

(Hmm waarom zou het zijn dat Vivian, met haar brede lach, Peta doet denken aan Stitch, van Lilo and Stitch????)

Als we weer wegrijden in de camper zien we een lampje branden dat aangeeft dat er een storing is opgetreden in de motor. We stoppen direct zoals in de handleiding staat aangegeven en bellen Apollo (wat een toeval, storing met een Apollo camper in Apollo Bay). Ze zullen binnen 30 minuten een monteur sturen. Dat valt reuze mee. We hadden langere wachttijden verwacht in een land waar 100 kilometer verder, om de hoek lijkt op de kaart.

Zodra de monteur netjes na 20 minuten arriveert en Robert vertelt wat er is gebeurd en welk lampje is gaan branden is hij direct resoluut: “Dat wordt wegslepen, want ik kan het systeem niet uitlezen”. Dat is balen. Hij gaat toch nog even proberen de accu los te halen en opnieuw aan te sluiten, maar helaas zonder resultaat. Hij meldt dat hij niets meer kan doen omdat de camper te groot is voor hem om op sleeptouw te nemen, dus we moeten Apollo vragen wat zij willen doen, doorrijden, wegslepen of een vervangende camper regelen. Wegslepen is of 80 km verder of 80 km terug. Beide geen echt gunstige keuzes wat onze reisroute betreft. Apollo gaat nog met de technische afdeling bellen en we moeten even wachten.

We hadden het slechter kunnen treffen qua plek om pech te krijgen. Het weer is prima, we staan bij een geweldig grasveld waar Vivian lekker met de strandbal kan gaan spelen. Mochten we echt niet wegkomen, dan zijn er hotels in de buurt….

Langzamerhand glijdt tijdens het wachten de hoop weg dat we Cape Otway nog gaan halen. Als we later weer gaan bellen omdat we al bijna een uur zitten te wachten, krijgen we te horen dat we best verder kunnen rijden. Het kan gebeuren dat het verergert (ahum, moet ik me nu op m’n gemak voelen?), maar wegslepen uit Apollo Bay is niet minder erg dan wegslepen uit Cape Otway of Port Campbell, dus we hopen dat we het nog kunnen volhouden tot maandag. We vervolgen onze weg, met slechts twee uur vertraging. Behalve dat het storinglampje blijft branden, merken we overigens niets van enig probleem gelukkig. Vivian heeft intussen nog steeds niet geslapen.

Het is gelukkig nog maar een half uur rijden tot de camping in Cape Otway en als we er bijna zijn, moeten we een onverharde weg inslaan. Hier merken we gelijk een koala op die over de weg aan het wandelen is. Dat is voor het eerst dat we dat zien. Zoals gebruikelijk zijn we hier niet goed op voorbereid en zoeken dan ook haastig naar camera’s om dit vast te leggen. Gelukkig is een koala niet zo snel, dus we zijn in staat een video opname te maken van deze koala die even later de boom in klimt. Als we de video-opname later terugkijken, blijkt dat Dianne geen meesterwerk heeft afgeleverd. Aangezien ze heeft gefilmd tijdens het lopen en de camera nogal ingezoomd was, is het geen heel stabiele opname, de koala verdwijnt regelmatig uit beeld 🙂 Dan maar hopen op een nieuwe kans.

We arriveren op Bimbi Park Campground en het bevalt ons gelijk. Eindelijk weer een keer kamperen in een natuurlijke omgeving in plaats van op strak aangelegde (betonnen) staanplaatsen. We zien ook op sommige plaatsen vuurtonnen staan en zouden best zin hebben om vanavond weer een kampvuurtje aan te steken. Later blijkt dat we bij de receptie een vuurton hadden moeten regelen en die is al gesloten op het moment dat we er achter komen. Helaas, dan maar genieten van andermans vuur.

Vivian is alweer gelijk verkocht aan de speeltuin en gaat daar lekker haar eigen gang. In de bomen rondom de speeltuin en de camper zijn veel koala’s te spotten, dus wij vermaken ons ook goed. Wat zijn het er veel op een paar meter afstand zeg!

Het zal een lokroep zijn, denken we, maar de koala’s brullen (later opgezocht: ze ‘Grunten’) af en toe alsof het Orang Oetans of beren zijn. Een erg indrukwekkend en toch wel angstaanjagend geluid voor zo’n schattig knuffelbeertje met lieve oogjes. Het blijkt de hele nacht door te gaan. Dianne wil dit graag op video opnemen, maar ze staat helaas iedere keer bij de verkeerde koala te wachten 🙂

We gaan weer lekker BBQ’en en nemen bij het eten een echte ‘share a coke with Dan’ cola. Proost, Danny!


Als het toetje van Vivian wordt opengemaakt zien we dit onder het dekseltje van haar yoghurtje. Wat moeten we hier nou van denken???

Na het eten gaat Vivian nog eventjes naar de speeltuin alvorens we haar niet al te laat naar bed brengen. Zonder slaap, en eigenlijk nog niet eens onhandelbaar uitgeput. We vinden het een prestatie voor de dame :).

Wij gaan nog even buiten zitten om wat kaartjes te schrijven en naar koala’s te luisteren. Dit ondanks dat het al behoorlijk fris begint te worden.