Het wordt een lange dag vandaag. Wel een beetje vreemd na zo’n lange vakantie, het idee dat we vanavond alweer weg gaan, op weg naar Nederland. We hebben een late check-out geregeld van 12:00 dus we doen het rustig aan in het appartement. We hebben pas om 19:00 de shuttlebus naar het vliegveld, dus we moeten nog wat uren buiten besteden. Nou hoeft dat geen probleem te zijn; Peta heeft voldoende ideeen aan de hand gedaan.

De bagage kunnen we achter de receptie bewaren en zo gaan we op pad. Onze eerste stop is de National Gallery van Victoria. Gisteren was dit museum dicht, maar nu kunnen we wel naar binnen. Vivian vermaakt zich enige tijd in de kidssection waar ze hierogliefen kan tekenen, piraat speelt en oude schatten ontdekt via de verrekijker. We ontdekken nog enkele andere afdelingen en wandelen vervolgens door naar het park en de shrine of remembrance. Dit gebouw is neergezet om alle gevallen soldaten uit de staat Victoria in de Eerste Wereldoorlog te herdenken, maar inmiddels is het een herdenkingsplek voor alle Australische soldaten.

— FOTO shrine —

Bovenop het gebouw is een geweldig 360 graden uitzicht van de stad te zien.

— FOTO’S vanaf shrine —

Als we voldoende gezien hebben gaat de tijd wel al hard en willen we naar de grote speeltuin die Peta ons heeft aangewezen. We lopen door het park, het weer is heerlijk zonnig, dus we kleuren misschien nog wel een beetje bij. Vivian is na een lange ochtend wel wat moe geworden en ze gaat heerlijk in de buggy slapen. Door het park lopen we langs verschillende mensen die hun talenten aan het oefenen. Zo lopen we langs een trombonist en langs een koorddanser, erg leuk.

Jeetje, de kaartjes zijn blijkbaar niet op schaal, het blijkt namelijk best even wandelen. Op zich wel goed, want Vivian slaapt net en als de wandeling langer duurt . . . slaapt Vivian ook wat langer. Hopelijk.

Bij de speeltuin slaapt Vivian nog steeds, dus we lopen maar even verder naar Federation Square. Daar willen we nog wat foto’s maken van het Flinders Street Station en van de oude tram die gratis een rondje door de stad maakt. Daar willen we later op de dag nog wel een rondje mee.

We gaan op zoek naar een Italiaan, want Vivian geeft aan zin te hebben in pasta. We zoeken met Google local en vinden er een paar. Als we van de een naar de ander lopen merken we dat we in een enorm dure wijk zijn, een soort PC Hooftstraat van Melbourne, met allemaal winkels van D&G, Paco Rabanne, Louis Vuiton en bijpassende merken. De italiaanse restaurants die we op internet hebben gevonden blijken allemaal ook bij dat prijsbeeld te passen. AUD 30 voor een portie pasta voor Vivian lijkt ons toch echt wat teveel.

We wandelen nog wat rond en zien een kleine pizzatent op een hoek waar we dan maar gaan eten. Niet zo gezellig als gehoopt, maar in ieder geval niet al te duur. We bestellen allebei een grote pizza, met het idee dat we wel trek hebben en voor Vivian een pasta. Als er uitgeserveerd wordt blijkt dat ze een van de twee pizza’s niet bij de bestelling had opgenomen. Dan zien we het formaat van de pizza en zijn er niet eens rouwig om, hij is namelijk wel erg groot. De pizza smaakt prima, dus goede prijs/kwaliteit. De pasta van Vivian is oke, niet veel meer dan dat. Ze is er echter wel al snel klaar mee.

We rijden nog een stukje mee met de oude tram en lopen voordat we teruggaan naar het appartement nog even bij de sugar station binnen (kijk Peta, we hebben een adres voor de schoolkrijtjes, die je lekker vindt! En ook andere drop uit Nederland, voor als je geinteresseerd bent). Bij elke snoepsoort wordt aangegeven uit welk land het snoepje komt. We zien ook vaak “produced locally” staan. Het valt weer op hoe belangrijk men dat hier blijkbaar vindt.

— FOTO’S SUGAR STATION —

Om 19:00 precies sjouwen we onze bagage naar buiten en de shuttle bus is precies op tijd. Later komen we erachter dat we wel erg blij mogen zijn dat we net naar buiten waren gegaan; bij de volgende hotels rijdt ie zomaar zonder navraag binnen te doen weg als blijkt dat zijn klanten niet op de stoeprand blijken te staan. Geen geduld. Goed voor de klanten die op tijd zijn, wel beetje slecht voor je imago als klanten de ervaring krijgen dat de bus niet eens is geweest (misschien zit men wel binnen in de foyer te wachten?)

Als we rond 20:00 op het vliegveld zijn hebben we nog maar 4.5 uur te doden tot we vertrekken. Dus zoeken we uit of de koffers netjes op gewicht zijn bij een incheckbalie die op dat moment niet wordt gebruikt. We zijn vooraf al door Yvonne gewaarchuwd dat handbagage geen 10 maar slechts 7 kilo mag wegen dus daar kunnen we mooi op anticiperen. Alles blijkt in orde, we hebben nog veel kilo’s over, hadden we toch nog meer kunnen shoppen.

Eerst maar zien waar we wat kunnen eten. Om 20:45 blijkt alles echter al behoorlijk gesloten te zijn. Of de hele tent is dicht, of de keuken is dicht voor warme maaltijden. Zelfs voor een kop koffie moest Robert een rondje wandelen naar een open tent die ook nog eens z’n koffiemachine nog aan had staan.

A;s de balies uiteindelijk open zijn, zijn we blij dat we ‘s middags al ingecheckt hebben, we hoeven alleen nog maar de bagage te droppen en die rij is slechts 7 mensen lang, tegen de enorme rij voor de standaard check-in. Alles gaat voorspoedig en netjes op tijd vertrekken we.

Kenonne, vannacht hebben we de slechtste nacht van de hele vakantie gehad. Vivian lag in haar eigen kinderbedje, maar op een of andere duistere reden vindt men hier dat een kindje prima op een kartonnen bodem kan slapen. We hebben getracht een soort matrasje van dekens te maken, maar blijkbaar kon dit de goedkeuring van Vivian niet wegdragen. Het was daarnaast ook bijzonder warm. De instructies op de muur insinueren de aanwezigheid van een airco, maar daar merken we niets van. Buiten is het al redelijk afgekoeld, maar binnen is het warm en in de slaapkamer kan het raam niet open. Vivian draait in bed en is regelmatig wakker.

Halverwege de nacht legt Dianne Vivian bij ons in bed en doet haar haar pyjama uit. We hopen dat ze wat lekkerder zal slapen. Gedurende de nacht klimt ze over Robert heen en net als Robert even zijn waakzaamheid verliest en wegdommelt gebeurt het twee keer dat Vivian van de boxspring valt met huilen tot gevolg. Gelukkig ligt er vloerbedekking en valt ze niet zo hard, maar toch is het niet prettig.

Gevolg, we zijn ‘s ochtends maar beperkt uitgerust en we wilden Vivian nou juist lekker uitgerust hebben voordat we op reis gaan. Nu maar kijken of we het voor de komende (laatste) nacht beter kunnen regelen.

Naast ons appartement zijn allemaal leuke kleine straatjes met terrasjes. Voor een ontbijtje gaan we dan ook naar een restaurantje op de hoek. Vivian krijgt lekker pannenkoekjes met aardbeitjes, chocoladesaus en maple syrup. Jammer dat ze de pannenkoekjes op elkaar hebben gestapeld met alle toppings er over heen. De chocoladesaus blijkt namelijk niet heel erg in de smaak te vallen en moet voor zover mogelijk overal vanaf gelikt worden.

Het is wat bewolkt en het waait een beetje. Het is daarom een beetje fris in de korte broek en t-shirt. We besluiten naar de National Gallery of Victoria te gaan. Peta heeft gezegd dat daar een leuke kids section is. Helaas zijn ze op dinsdag dicht en wandelen we terug naar Federation Square, waar de ACMI (Australian Centre of Moving Images) zit. Daar is ook een kids section en het is voor Vivian een grote speeltuin. Ze kijkt haar ogen uit en geniet van alles wat er te doen is.

Voor de lunch halen we wat vruchtenshakes en fruit en we gaan terug naar het appartement. Na de shakes gaat Vivian naar bed. We worden gebeld door de receptie met de vraag of het uitkomt dat de monteur voor de airco langskomt en die constateert tot onze opluchting dat deze inderdaad niet werkt. Twee uur later is de airco gerepareerd en krijgen we zowaar koude voeten.

Vivian slaapt na twee uur nog steeds (moet duidelijk wat gemiste slaap inhalen) en Dianne besluit even te gaan winkelen terwijl Robert bij Vivian blijft. De winkels zijn al helemaal in de kerstsfeer. Dat is wel vreemd om mee te maken in zomerkleding met een strakblauwe lucht en 23 graden. Dianne vindt nog een snoepwinkeltje met echt nederlandse dropjes, dus daar gaan er een paar van mee voor de terugvlucht.

Zelfs als Dianne een uur later terug komt slaapt Vivian nog en een half uur later maken we Vivian maar wakker. Het is toch echt tijd om te gaan eten.

Als ze weer wakker is, begint ze weer met haar verstopspelletje. Ze draait snel haar hand met iets daarin achter haar rug en roept dan: “Hij’s weg!” Erg vermakelijk om haar enthousiaste koppie daarbij te zien.

Via Internet hebben we een mexicaan opgesnord die slechts 450 meter lopen is van ons appartement. We hebben daar lekker gegeten en ook Vivian smikkelt lekker mee. Dit bevalt haar een stuk beter dan Indiaas.

Op de terugweg naar het appartement lopen we nog langs de etalages van het warenhuis Myer. In de 6 etalages wordt een verhaal over de kerstman verteld met allerlei bewegende elementen. Het ziet er sprookjesachtig uit en Vivian kijkt haar ogen uit.

‘s Ochtends bijtijds opstaan om alles klaar te maken zodat we de camper in kunnen leveren. Alle koffers snel volstoppen en nog even lekker douchen in ons eigen badkamertje. Vivian nog op het springkussen en we gaan op weg.

We moeten nog een keer tanken, en aangezien we de auto met 25% gevulde tank hebben meegekregen mogen we deze ook weer met 25% inleveren. Dus even inschatten hoeveel liter erin moet. Dit ging eigenlijk best goed, zo bleek achteraf. Bij het afrekenen ziet Robert nog een flesje cola met het geboortejaar van Peta erop, die we vanmiddag gaan zien, dus die neemt ie mee. Op de weg blijkt dat het enorm waait, we worden met de camper behoorlijk heen en weer geschud, erger dan anders. Wellicht is het effect wat versterkt doordat we ook nog eens 100 km/u rijden (ipv 80 of 60), geen idee, maar het was best heftig. Met name bij een wegversmalling door werkzaamheden was het goed opletten. We waren blij dat ook die laatste kilometers uiteindelijk goed zijn gegaan.

Bij Apollo camperverhuur worden we gelukkig al snel geholpen. Al eerder heeft Robert samen met Dianne een lijstje met problemen/tekortkomingen van de camper opgesteld, bedoeld als positieve feedback. Want als de gebruikers de gebreken niet melden, worden ze ook niet opgelost. De dame van Apollo schrikt best van de lange lijst. Het feit dat we ook nog eens de camper vuil hebben meegekregen (zelfs de chemische toilet blijkt niet leeg te zijn) maakt dat ze zich eigenlijk bijna schaamt voor deze gang van zaken. Ze krijgt de manager in Sydney echter niet te pakken, maar zal een emailtje sturen waar wij wellicht nog iets van gaan horen. Zo niet, ook prima, maar deze werkwijze bevalt ons een stuk beter dan die van het kantoor in Cairns.

Dianne stond buiten en had gelijk een grote taxi geregeld om ons naar het centrum te brengen. Rond middaguur waren we, netjes zoals afgesproken met Peta, bij het appartement midden in het centrum van Melbourne. Vivian was net 3 minuten voor aankomst in slaap was gevallen, nadat ze had geregeld om samen met mama in de gordels te zitten. Toen we uit waren gestapt en de taxi weer weg was, werd Vivian weer wakker. Erg kort slaapje, maar ze was bijzonder vrolijk en vroeg al lachend “Taxi nou?”. Uitgelegd dat ze in slaap was gevallen en dat de taxi al weg was. “In de gordels, hahaha!” Ja zeker dame, je zat in de gordels. Dat is nog es vrolijk wakker worden!

Gelukkig is het appartement al schoongemaakt en klaar voor ons. Tijdens het inchecken kwamen Peta en Abbey aanlopen. Vivian rende gelijk naar Abbey en gaf haar een enorme omhelzing met kusjes (de omhelzing met klopjes op Abbey d’r rug, haha). Een paar grote omhelzingen later waren Peta en Abbey zo vriendelijk ons ook even te helpen met het naar boven slepen van onze bagage. Bovengekomen zei Peta dat ze het er wel erg chique uit vond zien. Hopelijk heeft ze nu niet het idee dat we rijke kakkers zijn of zo. Het is inderdaad een fijn appartement met 2 aparte slaapkamers en een leuke inrichting.

Als de spullen boven staan en we een beetje zijn bijgepraat gaan we op pad om te lunchen. We halen wat bij de Hungry Jack’s (Australische Burger King, zelfde logo, zelfde whoppers, andere firmanaam) en gaan langs de straat op een bankje heerlijk smikkelen. De bankjes zijn voorzien van het onderschrift ‘Ladies only’ maar daar trekt Robert zich uiteindelijk niets van aan. Zoals er duiven in Amsterdam zijn, zo zijn er hier zeemeeuwen. Deze zijn echter zo brutaal, eentje vloog op Peta af en probeerde een hap van de hamburger te nemen terwijl Peta deze gewoon in haar hand had om op te eten. We maken ook nog wat fotootjes.

Het is heerlijk weer, dus we wandelen vervolgens langs Federation Square, het theater van Melbourne en de South Gate (de boulevard langs de Yarrarivier) naar het Melbourne Aquarium.Abbey en Vivian vermaken zich op de objecten die we onderweg tegenkomen.

Hier gaan we naar binnen en ondanks de verbouwingen om het aquarium zomerklaar te maken ziet het er weer geweldig uit, de grote haaien en roggen en de prachtige kwallen waren heel bijzonder, maar ook hadden ze hier Sea Dragons, waar Dianne helemaal weg van is. Wat een bijzondere schepsels. Hoewel ze niet al te vlug bewegen, is het toch ingewikkeld om er een mooie foto van te maken. Een ander bijzonder dier is de horseshoecrab.

Aan het eind gaan we nog even terug om nog naar de keeperstalk over de pinkwins te luisteren. Er blijkt net een ei uit te zijn gekomen, en we catchen een glimpse van de jongste bewoner. Schattig hoor!

Vivian en Abbey vermaken zich kostelijk en rennen heen en weer.

Na het aquarium krijgen we van Peta heerlijk Italiaans schepijs waar we langs de waterkant enorm van genieten alvorens we weer terug naar het appartement keren. In afwachting van het ijs zit Vivian braaf op het bankje in de vorm van een mond te wachten.

De ijsjes blijken zo groot, dat we eigenlijk geen trek meer hebben in avondeten. In het appartement drinken we nog de blikjes cola leeg die Peta speciaal voor ons heeft laten maken, zodat we ze samen op konden drinken als we in Australie zouden zijn.

Peta omcirkelt op de kaart nog wat bezienswaardigheden als suggestie voor ons om naartoe te gaan alvorens we (wederom) afscheid moeten nemen. We schenken Abbey nog de hier in Australie gekochte step waar Vivian nog eigenlijk ietsje te klein voor is en die nemen ze dan ook mee. Scheelt weer wat bagage en Abbey is er dolgelukkig mee.

Om er een echte fast food dag van te maken halen we nog iets bij de McDonald’s waarna we Vivian naar bed brengen.

Vandaag begint goed met een strakblauwe hemel. Het was gisteren lekker warm in het zonnetje, maar de nacht was nogal koud. Toch niet echt verwacht dat we in Australie zo veel behoefte zouden hebben aan twee dekbedden op elkaar.

We starten rustig op en Vivian gaat nog even op het springkussen springen. We besluiten dat we hier nog wel een nachtje willen blijven, en gelukkig is dat geen probleem.

Aangezien het een erg mooie dag is, vinden we het leuk om even te gaan zwemmen. Dus omkleden en naar het zwembad. Eerst nog even insmeren en Vivian doet ook dat weer graag zelf.

Het zwembad is niet zo groot, maar wel zo koud. Toch is het erg leuk om met elkaar in het bad gespeeld te hebben met de bal. Vivian vond het geweldig om de bal te gooien zodat papa of mama het ‘diepe’ in moest om deze weer op te halen :).

Als we terug bij de camper zijn voor een lunch staat de zon erg warm en hoog. Weinig schaduw dus. Vivian vindt het ook tijd dat de tuinkabouter die er staat wat te drinken moet hebben.

We hebben al eerder een steuntje van het zonnescherm stukgemaakt waardoor we deze eigenlijk niet meer hebben gebruikt (we zijn erachter gekomen dat het zonnescherm zonder de steuntjes door een zuchtje wind zo over het dak wordt geblazen).
Toch maar uitdraaien, want het is 1) enorm warm en 2) enorm windstil, dus we gokken het erop. En nu lekker lunchen, Vivian in bed leggen en daarna met de benen omhoog lekker relaxen met een boek.

Na Vivian d’r slaapje vertrekken we naar Geelong City centre. Eerst rijden we naar Rippleside Park, een leuk park met een enorme speeltuin. Het idee is dat we de camper daar neerzetten om vervolgens naar het centrum te lopen (ongeveer 500m). Met de camper door een stadscentrum is niet echt een aantrekkelijke activiteit. Vivian spot de speeltuin al direct bij het op de parkeerplaats draaien en is dolenthousiast. We hadden net bedacht dat we misschien toch de camper maar dichterbij het centrum zouden parkeren en het park te laten voor wat het is, maar als Vivian al zo enthousiast is kan je toch niet verder rijden zonder eerst naar de speeltuin te gaan?

Camper dus maar parkeren en met Vivian de speeltuin in. Wat een klimtoestellen, wat een glijbanen, heel leuk voor Vivian (eigenijk voor als ze een tikkie ouder is, maar ze vermaakt zich prima). Dan zien we ook een ijscoman staan en we gaan kijken of we een ijsje kunnen scoren. Het wordt een dubbele regenboogijs. ‘icecream or gelati’ wordt er nog gevraagd. Maar goed dat Robert ‘Gelati’ zei, want achteraf blijkt dat ‘icecream’ een naar bubblegum smakende meerkleurige ijssoort is, waar de ‘gelati’ variant een verzameling van heerlijk (fruitsmaak) schepijs is dat op elkaar wordt gedaan. Hier zitten we dan dus heerlijk van te genieten in de zon.

Dan is het eigenlijk zo warm dat we het bij de speeltuin wel genoeg vinden en stappen we weer in om naar het centrum te gaan. Hier vinden we vrij eenvoudig een parkeerterrein met vrije plaatsen en zoals inmiddels gebruikelijk probeert Robert een parkeerplaats te vinden waar de camper achteruit ingeparkeerd kan worden, waarbij de (ver uitstekende) achterkant het trottoir op kan. Op die manier steken we niet de weg op met de voorkant van de camper. Helaas zijn er veel plekken die of een boom, of een lantaarnpaal hebben. Enige optie is de camper midden op twee parkeerplaatsen te zetten. Het is zondag, er hoeft niet betaald te worden vandaag, dus we wagen het erop. Nu maar hopen dat meneer agent het ook geen probleem vindt (dejavu).

Even langs de kade wandelend spot Robert een watervliegtuig en laat dit aan Vivian zien. ‘Beetje gek,’ zo’n vliegtuig op het water. Vervolgens zijn we bij de carousel en kopen voor Vivian een kaartje. Robert vergezelt haar. Samen met nog een kindje met vader gaat de carousel draaien (hoe komen ze er van rond vraag je je af). Bij elke ronde staat Dianne weer klaar met het fototoestel. Volgens mij kan je aan het aantal foto’s zien hoeveel rondjes ze hebben gedraaid. Het blijkt echter lastiger dan verwacht, want eigenlijk is geen een foto echt goed gelukt.

Dan lopen we verder het centrumpje in. We hebben eigenlijk al het idee dat het niet echt een stad is die je vaker wilt bezoeken. Dan merken we ook nog dat het zo laat op een zondagmiddag niet echt bruisend meer is en besluiten dat het een mooi moment is om vroeg te gaan eten. We schakelen Google local in en vinden nog geen 200m verderop een Indiaas restaurant dat erg lekker eten blijkt te serveren.

Vivian is, zoals we al eerder hebben gemerkt bij Indiase restaurants, niet echt gecharmeerd van de rijstgerechten (maar we blijven het proberen, zeggen ze niet dat je eten 10x moet proberen en dat kinderen het dan lusten?) en eet haar buikje vol met papadums en mangolassi. We hebben nog een zeer milde mango curry besteld maar ook daar hoefde Vivian niets van te hebben. Dan bij de camper nog maar een yoghurtje.

Terug op de camping gaat Vivian nog heel even op het springkussen alvorens ze naar bed gaat. Ze heeft moeite met het vatten van de slaap waardoor ze uiteindelijk pas laat slaapt.

Het is alweer zaterdag. De dagen gaan snel. Over twee dagen wordt de camper alweer ingeleverd en we bedenken wat we nog willen gaan doen deze paar dagen. Blijven om rustige dagen te hebben of toch alweer iets verder naar Melbourne rijden om maandag niet veel meer te hoeven rijden. We kiezen voorlopig voor het laatste, al zal Dianne eerst nog in Aireys Inlet gaan paardrijden. Ze heeft gisteren gebeld en hier is het gelukkig wel gelukt om te boeken voor een rit door het bos en over het strand.

Na een relaxte ochtend op de camping sponsoren we alle lokale middenstand door langs te gaan bij de general store, de bakker en het postkantoor (het restaurant hadden we gisteren al bezocht). Eindelijk gaan onze ansichtkaarten op de bus. Die zullen vermoedelijk pas aankomen als wij zelf al weer thuis zijn. We kopen wat ijsjes en willen die opeten bij de vuurtoren die iets verderop staat. Helaas leidt de weg die we nemen niet naar de vuurtoren en dus moeten we noodgewongen een ander mooi plekje bij een meertje zoeken. Wat een pech kan je hebben 🙂

Daarna rijden we door naar Blazing Saddles. De rit begint pas om 14.00, maar op internet zag het er uit als een leuk plekje om wat tijd door te brengen met ook een speeltuin en picknicktafels. Bij het aanmelden voor de rit komen we erachter dat ook Vivian voor een klein bedrag een rondje op een pony mag maken. Vivian wordt gelijk enthousiast en gaat een helm uitzoeken (stoer!).

Dan wordt er een pony in gereedheid gebracht, die grappig genoeg ‘Dora’ heet. Vivian mag erop en dan gaan we een rondje met haar op de pony lopen.

Het is een wandeling van in totaal 15 minuten om de manege heen, waarbij Vivian het na ongeveer 4 minuten al wel gezien had en besloot dat ze het toch wel wat spannend vond op de pony. De rest van de wandeling zat Vivian bij Robert op de arm en liep Dianne met een pony aan haar hand. Nooit gedacht dat wij ooit geld zouden betalen om een pony uit te laten 🙂

We gaan nog even een broodje eten en dan is het tijd voor Dianne om zich bij de groep te voegen voor haar rit. De groep bestaat uit de gids en vier mensen, een leuke kleine groep dus. Het eerste gedeelte van de rit gaat door bos en duinlandschap. Stap, draf, galop, alle gangen komen langs. Het is leuk om weer eens te paardrijden. Dianne moet echt eens uitzoeken of er in Nederland ook dit soort ritten worden aangeboden voor mensen zonder ruiterbewijs. Dan zijn we bij de zee aangekomen. De mensen op het strand vinden de voorbijsnellende paarden een bezienswaardigheid en maken foto’s. Het voelt ook bijzonder om op zo’n mooie plek met een paard over het strand te  galopperen. Helaas moeten we na een kwartiertje strand al weer terug. Ella, het paard van Dianne, loopt niet zo heel makkelijk meer en de gids probeert haar spieren een beetje te rekken. Het helpt niet enorm. De terugweg vordert langzaam. Dianne moet een paar keer afstappen zodat de gids naar het been van Ella kan kijken. Iedere keer weer vreest Dianne dat ze niet meer op het paard terug komt, want ze begint nu toch al wat spierpijn te voelen, maar het lukt gelukkig wel. De ervaring is dat de spierpijn de volgende dag erger is, dus dat is een leuk vooruitzicht 🙂 Op een gegeven moment gaat het toch wat beter met Ella en rond 16.45 staan we weer bij de manege.

Robert heeft direct na het vertrek van Dianne Vivian naar bed gebracht in de camper. Dianne is ongeveer 2.5 uur weg en die tijd heeft Robert goed gebruikt om de opgelopen achterstand van de blogverhalen in te gaan halen. We hebben namelijk door de leuke tijd bij Peta en haar familie een achterstand opgebouwd die nodig ingelopen moet worden. Dat en een verstoring op de server die dankzij Egon weer is opgelost heeft voor wat vertragingen in de posts opgeleverd.

Voor vertrek zien we nog een erg grappig klein vogeltje, nog kleiner dan een musje.

Als Dianne al lang en breed terug is wordt Vivian eindelijk eens wakker en kunnen we ons opmaken voor ons vervolg richting Geelong. Bij vertrek belt Dianne naar een camping in Geelong. VOL. Helaas, dan optie 2. Hier zijn ze ook al vol, maar ze zijn bereid ons op een ‘long term’ plaats te zetten. Op naar deze camping dan maar. Wat blijkt, in Geelong zijn weer wat evenementen, waardoor de campings dit weekend helemaal volgeboekt zitten. Daar houd je als toerist toch geen rekening mee :).

Wat wel leuk is aan deze plaats, zo merken we bij aankomst, is dat er een ‘en suite’ badkamertje met wastafel, douche en toilet bij de staanplaats zit. De eerste keer dat we met de camper op een camping onze eigen toilet hebben.

Met Vivian gaat Robert weer even het springkussen opzoeken terwijl Dianne zich bekommert om de voorbereidingen voor het eten. Na het eten is het alweer zo laat dat het gelijk bedtijd is.

Het eerste wat vandaag op het programma staat is een bezoek aan de Loch Ard Gorge. Het is zeer winderig en er valt zo af en toe opeens een plensbui uit de lucht, dus het is warm aankleden en op pad. We kunnen de camper vlak bij het eerste uitzichtpunt neerzetten. Wat een prachtige omgeving weer!

Zoals ook op de foto te zien is, is er een enorme regenbui op komst. We proberen in te schatten hoe snel de bui dichterbij komt en lopen nog een stukje verder. Als we het tweede punt bereikt hebben, is het toch wel al tijd om terug te keren. Gelukkig dat de camper zo dichtbij staat, want ongeveer 30 meter voordat we bij de camper zijn, breekt het los en we zijn echt nog maar net binnen voor de grootste hoosbui. Vivian vindt het enorm grappig dat we het laatste stukje naar de camper rennen. De bui duurt gelukkig maar een paar minuten en we rijden vervolgens naar een volgende parkeerplaats, waar de wandeling naar “Thunder cave” begint. We twijfelen of we aan de wandeling moeten beginnen, maar de lucht is helemaal opgeklaard, dus we besluiten de gok te wagen. Voor de zekerheid nemen we de paraplu mee, alhoewel je daar met deze wind niet al te veel aan hebt.

Thunder Cave blijkt een inham te zijn die eindigt in een grote grot. De wind zorgt er voor dat de golven soms hoog tegen de klif aan worden geblazen.

Gelukkig is het weer iets beter nu en we lopen nog een stukje verder.

Nadat we voldoende uitgewaaid zijn keren we terug naar de camper. Net binnen begint het wederom te regenen. We kunnen echt wel zeggen dat we mazzel met het weer hebben.

Het is tijd om op weg te gaan. We willen vandaag naar de Otway Fly Treetop boardwalk (jawel) en misschien nog een wandeling doen om de Triplet Falls te bekijken, om vervolgens in Aireys Inlet te eindigen. Snel op weg dus maar. Onderweg hebben we veel regen gezien, afgewisseld met zonnige momenten.

Bij het op de weg draaien zien we nog weer eens onderstaande herinnering. Zouden ze dit speciaal voor toeristen plaatsen, of moeten de Australiers zelf er ook af en toe aan herinnerd worden dat ze aan de verkeerde kant van de weg moeten rijden?? Je komt de bordjes op heel veel plekken tegen.

Eenmaal aangekomen bij de Otway Fly Treetop locatie is het erg wisselvallig weer en we besluiten om eerst maar eens te lunchen in de camper en daarna te bekijken of we de wandeling wel of niet gaan doen. Robert spreekt even met het meisje achter de kassa en zegt tegen haar dat we overwegen om de treetopwalk niet te doen aangezien het misschien gaat regenen. Het meisje kijkt hem aan en vindt dat geen goede reden: “It’s a RAINforest, it’s even better when it’s raining”. Na dit commentaar en het zien van wat blauwere lucht gaan we toch op pad. En maar goed ook, want wat een mooie wandeling door een regenwoud is dit zeg!. Mooie varens, HELE hoge bomen, met mos begroeide bomen en wat allemaal nog niet meer, adembenemend. En we hebben slechts een paar druppels regen gezien.

Vivian spot onderweg nog een paar dinosauriers.

Even verder begint de daadwerkelijke boardwalk die ons langzaam maar zeker verder en verder van de grond brengt met als hoogtepunt (letterlijk en figuurlijk) de toren die ons vanaf 47 meter hoogte laat genieten van de omgeving, oog in oog met de rainforest canopy. Je beleeft een bos wel op een heel andere manier dan als je gewoon op de grond tussen de bomen door zou lopen.

Na de wandeling is het eigenlijk te laat om nog naar watervallen te gaan dus we besluiten rechtstreeks naar Aireys Inlet te rijden. Onderweg, langs de kust, schijnt de zon met op zee nog buien, met een hele mooie regenboog tot gevolg.

Op de camping aangekomen is het tijd om even te spelen en te eten. Wij halen aan de overkant wat Thais en Indonesisch, terwijl Vivian weer lekker pasta smikkelt. Gelukkig krijgt ze daar nooit genoeg van 🙂

Vanmorgen werden we wakker met regen. We hebben deze vakantie al wel vaker regen gehad, maar meestal is het een buitje van 5 minuten en dan is het weer over. Deze bui houdt aan tot 9.00, maar dan klaart het gelukkig mooi op. We hebben toch maar besloten niet nog een nachtje te blijven. Dianne wilde hier graag paardrijden, maar dat blijkt niet te kunnen omdat er een schoolkamp is. Als we niet in de knel willen komen tussen de beschikbare tijd en de dingen die we nog willen zien, kunnen we dan beter verder gaan. Ook hebben we hier geen bereik met telefoon of internet en we willen graag bellen met Njore, want die is gisteren geopereerd aan haar ogen. We willen even horen hoe het is gegaan en of alles goed is.

Dus inpakken en verder gaan. De auto geeft nog steeds een waarschuwing over een storing, hopen dus maar dat het vermeende probleem niet verergert.

We gaan richting Cape Otway Lighthouse. Dit is de oudste nog werkende vuurtoren van Australie. De weg kronkelt tussen eucalyptusbomen door met veel koala’s hierin. We stoppen er niet eens meer voor. Jaja, koala’s in een boom, die hebben we nou wel gezien. We besluiten alleen nog te stoppen voor koala’s op de grond. Wat zijn we toch verwend door al het moois dat we deze vakantie hebben gezien, dat we dit al niet heel speciaal meer vinden. 

De vuurtoren is in 1848 gebouwd omdat er heel veel schepen kapotsloegen op de rotsen terwijl ze door het nauwe stuk water tussen de kaap en King Island probeerden te varen. De toren bevindt zich op een klif in een mooie omgeving met, naast de vuurtoren, o.a. woonverblijven en een radiobunker die in de tweede wereldoorlog is gebruikt. Het is mogelijk om boven in de vuurtoren van het uitzicht te genieten en dus klimmen we naar boven. Vivian vindt het prachtig en wil nog een keer terug als we weer beneden zijn. We lezen verhalen over de families die hier op dit afgelegen stukje land gewoond hebben en de vuurtoren hebben bemand. Het moet hier best eenzaam zijn geweest. Er wordt ook verteld over de aanleg van de eerste “submarine telegraphcable” van Australie in 1859 die het vaste land met Tasmanie verbond. Het is bijna niet voor te stellen hoe ze dat in die tijd voor elkaar hebben gekregen.

We nemen nog een drankje in het cafe, een gebouwtje waar vroeger de “assistant lightkeeper” woonde. Daar ligt een krant met het nieuws dat Obama opnieuw gekozen is als president. Dat, en de storm die over de oostkust van de VS is getrokken, is zo ongeveer het enige wat we hebben meegekregen van het wereldnieuws de afgelopen 5 weken. We denken niet dat we heel veel gemist hebben 🙂 We wandelen verder over het terrein langs kunstwerken en een display over de aboriginals die dit gebied bewoonden.

Dan terug naar de camper om onze weg te vervolgen richting The Twelve apostles. We zijn nog maar net op weg of we zien, jawel, een koala in de berm, met een jonkie op haar rug. Dat is wel iets om voor te stoppen. Dianne maakt weer een video-opname en dit keer ziet het er beter uit gelukkig. Oefening baart kunst 🙂

Na een bijzonder mooie rit langs de kust komen we uiteindelijk aan bij The Twelve Apostles. Dit zijn rotsen van kalkzandsteen die vlak voor het zandstrand van het Port Campbell National Park in de zee staan. Ze zijn ontstaan door voortdurende erosie van de kalksteen kliffen van het vasteland. De Zuidelijke Oceaan en de vaak harde wind zorgen er geleidelijk voor dat er grotten worden gevormd in in het kalksteen. De grotten werden uiteindelijk bogen en na het instorten van een boog blijft er een tot 45 meter hoog stuk rots achter in de zee.
We lezen een verhaal dat er in 1990 nog een boog is ingestort, die op dat moment nog toegankelijk was voor toeristen. Er zaten toen 2 mensen vast op de rots die bleef staan in de zee. Eng verhaal, wij bekijken de bordjes “unstable area, keep on the track” met een andere blik. Het uitzicht vanaf het wandelpad is al mooi genoeg 🙂

Vivian vindt het best leuk om de Apostels te bekijken, maar is nog meer onder de indruk van de helikopters die telkens overvliegen voor de rondvluchten :).

We rijden verder naar Port Campbell en bereiken daar het meest meest westelijk gelegen punt van onze reis. We checken in bij een camping voor een overnachting en zullen morgen weer terug gaan richting Melbourne.

Na het eten maken we een korte wandeling over het strand en door het dorp. Aangezien we niet zo veel avondeten hadden, halen we nog een pizza. Daarnaast bellen we met Njore en horen dat de operatie goed is verlopen. Dat is fijn om te horen.

‘s Ochtends bedenken we ons dat we nog moeten betalen voor de tolwegen waar we gisteren op hebben gereden. Het is handig dat je dit nog achteraf kunt regelen, maar dan moet je het natuurlijk niet vergeten. Er staat namelijk een AUD 100 boete op. Dat is niet misselijk.

We vertrekken vanuit Anglesea richting Cape Otway. Daar is van gezegd dat er veel wilde dieren te zien zijn en daar kijken we wel naar uit. Na Anglesea begint het mooie gedeelte van de Great Ocean Road. En inderdaad, de weg laat ons genieten van prachtige uitzichten. We zien afgelegen strandjes met grote golven aan onze linkerhand en mooie glooiende heuvels of bosjes of rotsen aan onze rechterhand. Soms rijd je vlak langs het water, om vervolgens weer via een bochtige weg omhoog te klimmen naar een mooi uitzicht van bovenaf. Het is wel raar om te bedenken dat we nu al bijna de hele vakantie langs allerlei mooie strandjes zijn gekomen, maar dat het eigenlijk bijna nergens mogelijk is om ook in de zee te zwemmen. Overal waar je komt staan bordjes die waarschuwen voor rip tides, strong currents, steep drop offs enz. En als de zee niet te wild is, dan zijn het wel kwallen of krokodillen waar je voor op moet passen (of de zee is gewoon nog te koud, dat kan ook). Maar dat maakt het gelukkig niet minder mooi om te zien, de mooie helderblauwe zee 🙂

We stoppen in Kennett River voor koffie. We zien allerlei toeristenbusjes stoppen en vragen ons af wat die hier komen doen (er staat hier namelijk alleen een cafeetje, 2 huizen en een camping). Nieuwsgierig geworden lopen we naar de plek toe waar iedereen staat en zien dan dat er veel koala’s in de bomen zitten. Ook vliegen hier heel veel mooie felgekleurde vogels rond, waaronder de Crimson Rosella. Even later zien we ook waarom. De tourguides hebben vogelvoer mee, en daar komen de vogels op af.

Na de koffie vervolgen we onze weg. We stoppen voor de lunch in Apollo Bay. Hier is een mooi park met natuurlijk een speeltuin en picknicktafels. We maken broodjes in de camper en eten die buiten op. Als toetje nemen we nog weer een heerlijke koek die Lynn gemaakt heeft.

Vivian heeft het enorm naar haar zin in de speeltuin.

(Hmm waarom zou het zijn dat Vivian, met haar brede lach, Peta doet denken aan Stitch, van Lilo and Stitch????)

Als we weer wegrijden in de camper zien we een lampje branden dat aangeeft dat er een storing is opgetreden in de motor. We stoppen direct zoals in de handleiding staat aangegeven en bellen Apollo (wat een toeval, storing met een Apollo camper in Apollo Bay). Ze zullen binnen 30 minuten een monteur sturen. Dat valt reuze mee. We hadden langere wachttijden verwacht in een land waar 100 kilometer verder, om de hoek lijkt op de kaart.

Zodra de monteur netjes na 20 minuten arriveert en Robert vertelt wat er is gebeurd en welk lampje is gaan branden is hij direct resoluut: “Dat wordt wegslepen, want ik kan het systeem niet uitlezen”. Dat is balen. Hij gaat toch nog even proberen de accu los te halen en opnieuw aan te sluiten, maar helaas zonder resultaat. Hij meldt dat hij niets meer kan doen omdat de camper te groot is voor hem om op sleeptouw te nemen, dus we moeten Apollo vragen wat zij willen doen, doorrijden, wegslepen of een vervangende camper regelen. Wegslepen is of 80 km verder of 80 km terug. Beide geen echt gunstige keuzes wat onze reisroute betreft. Apollo gaat nog met de technische afdeling bellen en we moeten even wachten.

We hadden het slechter kunnen treffen qua plek om pech te krijgen. Het weer is prima, we staan bij een geweldig grasveld waar Vivian lekker met de strandbal kan gaan spelen. Mochten we echt niet wegkomen, dan zijn er hotels in de buurt….

Langzamerhand glijdt tijdens het wachten de hoop weg dat we Cape Otway nog gaan halen. Als we later weer gaan bellen omdat we al bijna een uur zitten te wachten, krijgen we te horen dat we best verder kunnen rijden. Het kan gebeuren dat het verergert (ahum, moet ik me nu op m’n gemak voelen?), maar wegslepen uit Apollo Bay is niet minder erg dan wegslepen uit Cape Otway of Port Campbell, dus we hopen dat we het nog kunnen volhouden tot maandag. We vervolgen onze weg, met slechts twee uur vertraging. Behalve dat het storinglampje blijft branden, merken we overigens niets van enig probleem gelukkig. Vivian heeft intussen nog steeds niet geslapen.

Het is gelukkig nog maar een half uur rijden tot de camping in Cape Otway en als we er bijna zijn, moeten we een onverharde weg inslaan. Hier merken we gelijk een koala op die over de weg aan het wandelen is. Dat is voor het eerst dat we dat zien. Zoals gebruikelijk zijn we hier niet goed op voorbereid en zoeken dan ook haastig naar camera’s om dit vast te leggen. Gelukkig is een koala niet zo snel, dus we zijn in staat een video opname te maken van deze koala die even later de boom in klimt. Als we de video-opname later terugkijken, blijkt dat Dianne geen meesterwerk heeft afgeleverd. Aangezien ze heeft gefilmd tijdens het lopen en de camera nogal ingezoomd was, is het geen heel stabiele opname, de koala verdwijnt regelmatig uit beeld 🙂 Dan maar hopen op een nieuwe kans.

We arriveren op Bimbi Park Campground en het bevalt ons gelijk. Eindelijk weer een keer kamperen in een natuurlijke omgeving in plaats van op strak aangelegde (betonnen) staanplaatsen. We zien ook op sommige plaatsen vuurtonnen staan en zouden best zin hebben om vanavond weer een kampvuurtje aan te steken. Later blijkt dat we bij de receptie een vuurton hadden moeten regelen en die is al gesloten op het moment dat we er achter komen. Helaas, dan maar genieten van andermans vuur.

Vivian is alweer gelijk verkocht aan de speeltuin en gaat daar lekker haar eigen gang. In de bomen rondom de speeltuin en de camper zijn veel koala’s te spotten, dus wij vermaken ons ook goed. Wat zijn het er veel op een paar meter afstand zeg!

Het zal een lokroep zijn, denken we, maar de koala’s brullen (later opgezocht: ze ‘Grunten’) af en toe alsof het Orang Oetans of beren zijn. Een erg indrukwekkend en toch wel angstaanjagend geluid voor zo’n schattig knuffelbeertje met lieve oogjes. Het blijkt de hele nacht door te gaan. Dianne wil dit graag op video opnemen, maar ze staat helaas iedere keer bij de verkeerde koala te wachten 🙂

We gaan weer lekker BBQ’en en nemen bij het eten een echte ‘share a coke with Dan’ cola. Proost, Danny!


Als het toetje van Vivian wordt opengemaakt zien we dit onder het dekseltje van haar yoghurtje. Wat moeten we hier nou van denken???

Na het eten gaat Vivian nog eventjes naar de speeltuin alvorens we haar niet al te laat naar bed brengen. Zonder slaap, en eigenlijk nog niet eens onhandelbaar uitgeput. We vinden het een prestatie voor de dame :).

Wij gaan nog even buiten zitten om wat kaartjes te schrijven en naar koala’s te luisteren. Dit ondanks dat het al behoorlijk fris begint te worden.

Hello Dutchies, This is Peta here… and I am not Dutch, so I will write in English. If you don’t understand what I am typing, you can use google translate (although I’m not sure if there is an ‘Australian’ English option :)) . For some whacky reason, Robert and Dianne have allowed me to write a portion of their blog, so I have taken the opportunity with glee, and am wondering which secrets I should reveal first.

Firstly, for those readers who have no idea who I am, I’m an Aussie, from Melbourne. Back when the internet was ‘new’ and chatting to random strangers from other countries sounded fun, I met Robert over the internet. Fourteen years later, for the first time, I have been able to meet him, his gorgeous partner Dianne, Dianne’s sister Yvonne and his ‘cute as a button’ daughter, Vivian. As they walked in the door, I nearly gasped at these super tall, tanned skinned people. (personally, I think Dianne is a bit of a goddess, but don’t tell her I said that). I believe the first comment about Robert from my daughter Abbey was ‘Mummy, he’s the wrong colour… he’s meant to be white’… and from my dad ‘Pete, you didn’t tell me they were half aborigine!’. Clearly the sun up north has been great for the skin. I look as white as toothpaste standing next to them… and like a hobbit.

I am so incredibly envious of you all, being in contact with these fantastic people all the time. I can’t believe how easily they have fitted into my life for the last week, I have enjoyed every minute. 

ANYWAY…. Moving right along…..

They arrived safely, and surprisingly, were very clean and ‘un smelly’ (that is not a real adjective… just made it up). Their van is the size of my house, so I’m not sure why they elected to stay inside with us, but I’m super glad they did… because it means I got to see them from the moment I awoke to the moment I went to bed every day for the next four days :).

After the initial weirdness of seeing Robert in high definition (and moving around instead of bound to a computer screen), we were able to settle down to an enjoyable afternoon of playing with our daughters and getting to know each other in REAL LIFE.

Then came the evening, where the highlight of the night was ‘THE LIST’. At the start of the trip, I had asked Robert to start a list of things that they found unusual about Australia, or the Australian people. We sat in the lounge together, with Dianne, Yvonne and Robert going through the list, while my husband (Danny) and I laughed at all the silliness. I believe it started with something like “you guys bbq weirdly”… and continued onto things like how we are so proud of Australian owned products, how we sometimes have outside toilets, and how bikes are allowed on our highways. None of those things seem weird to me. HA HA. Dianne in particular, seems to find ‘boardwalks’ amusing, which I find very funny. I’m not sure why she finds it unusual, but she laughs every time she sees one, and gets just a little excited.

Wednesday was my birthday, and they came with heaps of presents for me, which was so lovely. They bought me kruidnootjes, stroopwafels (my favourite thing to eat from Holland), tea towels, a book about dutch people….. and then came the salt licorice. I have NO IDEA what possessed them to bring me salty, dutch licorice for my birthday… and I am also having trouble figuring out why any of you would ever like the stuff. It became a bit of a joke. In return, I made them eat kangaroo for dinner. 

On Thursday, Robert ate vegemite toast with me, informing me that with cheese, it tastes a lot better (in other words, if you can mask the flavour, it’s good. HA HA). We all went to the Melbourne zoo, where we saw the usual animals, before we came home, put the girls to bed, and snuck off to mcdonald’s for lunch. I mean… Dianne stayed with the girls, we didn’t all leave them by themselves while they slept. But Robert and I brought back the stash for us to eat. I loved the moment in McDonald’s where Robert asked for a banana milkshake (in his wonderful dutch accent)… the three teenagers who were serving us (goodness knows why we needed that many people paying attention to us), all stopped what they were doing and looked a bit puzzled. I said “Don’t mind him, he’s from the Netherlands… he doesn’t understand that there is no such thing as a banana milkshake”. HA HA. Then it was Robert’s turn to look a bit puzzled. Made me laugh. Clearly banana milkshakes are an ‘essential item’ in the Netherlands. I’ll make a mental note of that.

The afternoon was spent in front of the fire place (coz it was COLD in Melbourne). I think the highlight of my day was sitting on the couch next to Rob, both of us with our netbooks, chatting to each other in msn, when Danielle Rutten came online. Some of you will know her I assume, and boy did the conversation become funny. Robert and I were laughing so much that we were crying, Danielle was trying to take a shower and chat to us on her ipad at the same time, and Dianne sat on the opposite couch laughing at the fact that the whole situation was just totally ridiculous. 🙂

Danielle also asked us when we were going to see the ‘Pinkwins’ (penguins)… which is a joke that has carried on throughout the week. (don’t worry Danielle, I know you can ACTUALLY spell it… maybe).

Once Danny was home, we all played board games for the evening, and ate more kangaroo. I hope the dutchies don’t get too keen on it coz there’ll be no kangaroos left in Australia if they eat it ALL the time.

On Friday, we had to go and visit my parents. After meeting Rob, Dianne, Yvonne and Vivian at my birthday, they were desperate to see them again. Dad likes asking stupid questions like “are your toilets the same in the Netherlands???”HA HA. We went on a walk at the local park that my mum and I do regualarly together, and mum and dad took great pride in showing off all their knowledge about the birds of the area. Rob and Dianne were very lucky to get a good view of a family of ‘Powerful Owls’ which are rare in Australia. Most bird watchers even in my own country would never have seen one.


We continued on with an afternoon of frivolity… eating with my parents, hanging out at my house… half heartedly packing our things for the weekend away, and most importantly, visiting the DUTCH ISLE at the supermarket.
Now, I say ‘dutch isle’… but you must understand that actually it is more of a dutch ‘shelf’. I have often hung around there with Abbey, stocking up our trolley with stroopwafels, speculaas, appelstroop or koffiewafels (all introduced to me by Robert). Sometimes if we are lucky, we find a Dutch person there as well, and I always try to practice a few Dutch words on them… like my very favourite phrase “alle gekheid op een stokje”…. Which, let’s face it, really doesn’t come in handy very often (except when I’m talking to Robert). HA HA. So Dianne and Robert showed me all the things that they eat back at home, and told me what some of the products were (that I had not been game enough to try). It was great.

All this led to our weekend away. We are currently at Phillip Island, a lovely little island with tonnes of activities to do and beautiful places to see. On Saturday we went to an old farm, saw animals, made daisy chains, ate lunch (which Dianne and Robert kindly bought for us), and wandered through the gardens.


Then we took a walk along the coastal cliffs of a place called ‘cape woolami’ (which I have probably spelt incorrectly… maybe I should ask Dianne… she is far better at spelling in English than I am).

Danny, Robert and I went on the walk first, while the girls slept. In the distance was a huge rock structure, popping out of the water… some might call it a ‘pinnacle’ I guess. On the top of the rock, I saw what looked awfully much like a seal! I told the boys that I’d seen it, and they laughed very hard, telling me that there was no way in hell that a seal could get to the top of the pinnacle. As we got closer… I was even MORE certain that it was a seal (and kept saying so). They continued to laugh. Finally… I said “If it’s NOT a seal, I will eat a rock”. Goodness knows what possessed me to say that. I think it comes from the whole ‘speak first, think later’ thing. 
It turned out that it was not, in fact, a seal. Bugger.

…

Today was a day of walking on boardwalks through the mangroves, wandering about the koala conservation park and now, having a lazy afternoon in the sun.

Right now, Dianne is sitting here at the table opposite me, laughing with Robert because the sun is moving across the sky in the wrong direction. She chose her afternoon ‘rest spot’ thinking that she would have a few hours before the sun started shining on her. It’s apparently moving the wrong way, so she is already struggling with being too hot :). I am trying to figure out if they are just totally trying to fool me, or if this is actually the case. I mean, clearly the sun moves from east to west… but if you look at It from the opposite direction… does it perhaps look like left to right??? Hmmmm.

To be continued…

Last night, we went and saw the ‘pinkwins’ (penguins)… and had such an enjoyable night together. I laughed so loudly when Vivian called out (in her adorable dutch) “Look Penguins, I have popcorn in my mouth!!!”. As we sat huddled together in the wind, we saw lots and lots of penguins, waddling up the beach to their nests. I can’t quite figure out where they all go to, it’s intriguing. Penguins are the clumsiest little birds. No wonder they have to come up to the beach at night time instead of during the day, they bump into one another, falling down sand dunes, rolling about on the ground… crazy little things.

You will all be thrilled to know that Rob and Dianne have picked up such phrases as ‘no worries’, ‘I’m going to deck you’, ‘tea time’ and ‘I’m looking for my thong’. Vivian, on the other hand, has figured out how to say ‘sticky, sticky fingers’, ‘one, two, three,….., FIVE’, ‘goodnight Peta’ and can sing happy birthday in English. Very impressive. 

I have decided that I don’t want Rob, Dianne and Viv to leave, and have tried a few things to get them to stay here with me. Firstly, I tried to buy the house two doors down from my place for them to live in, then I tried to sabotage their air flight tickets home, then I tried stealing their passports, then I handcuffed myself to Vivian so they would have to take me. Unfortunately, none of these things had the desired effect and so I have to send them on their way… back to you lucky friends.

Alle gekheid op een stokje, I love these people, I hope so very much to keep them as my friends for the rest of my life, and I have every intention of coming over to the Netherlands to get another dose of ‘my dutchies’, as soon as my life allows it. 🙂

Vandaag is het moment gekomen afscheid te nemen van de familie McDonald. We hebben een geweldige week samen gehad. @Peta, Danny, Abbey: Super bedankt dat we een aantal dagen in jullie huis mochten logeren, bedankt voor alle goede zorgen, de gezelligheid en de Phillip Island trip! We hebben het erg naar ons zin gehad!

We nemen enigszins verdrietig afscheid. Toch een raar idee dat we hen misschien nooit meer zullen zien (nou ja, we gaan zeker nog met Peta en Abbey afspreken op de maandag dat we de camper in moeten leveren in Melbourne, dus dan doen we het echte afscheid pas).

We vertrekken richting de Great Ocean Road. Peta heeft voor kilo’s aan lekkernijen gezorgd die we meenemen. Voorlopig zullen we nog veel aan haar denken :).

We besluiten via de snelweg te gaan en niet de veerpont te nemen. Een stukje tolweg is het gevolg. We rijden het geheel in een stuk door, waardoor we lekker bijtijds in Anglesea aankomen. Vivian houdt zich erg goed en Dianne wordt er al heel handig in om tijdens het rijden te wisselen tussen voorin zitten en even achter bij Vivian zitten om haar te helpen met wat ze op dat moment weer wil hebben.

Aangezien Vivian deze vakantie nog maar nauwelijks heeft gezwommen omdat het water in de zee en in de zwembaden veel te koud is, hebben we een camping uitgezocht met een verwarmd zwembad. Op de camping aangekomen blijkt echter dat het zwembad het afgelopen weekend defect is geraakt. Pas morgenochtend zal deze weer functioneren. Reden voor ons om een camping verderop te gaan kijken. Gelukkig is dit slechts drie minuten rijden. Toch maar eerst even bellen of er plek is en of het verwarmde zwembad werkt. Gelukkig is dit het geval.

Nadat we de camper op z’n plaats gezet hebben op de tweede camping is het tijd om iets te eten en daarna moet Vivian gaan slapen.

Dianne loopt dan even naar het dorpje om wat boodschappen te doen. Veel winkeltjes zijn al dicht omdat het Melbourne Cup Day is. Heel veel mensen zijn blijkbaar in de ban van deze belangrijke paardenrace en rondom Melbourne ligt alles dan plat. Wij hebben mazzel dat we in een toeristisch plaatsje zijn, want dat is de reden dat de supermarkt toch open is gebleven. Dit is trouwens de eerste supermarkt in Australie die we tegen komen die geen kleine plastic tasjes bij de kassa heeft. Aangezien we weer vuilniszakjes nodig hadden, had Dianne de grote boodschappentas dit keer in de camper gelaten, maar dat is nu wel een beetje onhandig. Dan maar een boodschappentas kopen. We vonden het overigens al wel opmerkelijk dat in een zo milieubewust land er nog steeds zo veel plastic tasjes worden meegegeven. Goed dat ze er in dit plaatsje bewuster mee omgaan.

Na Vivians slaapje stellen we voor om naar het zwembad te gaan, maar dan wil Vivian liever naar het springkussen en de speeltuin. Gevolg: we zijn het hele zwembad niet in geweest 🙂

We eten lekker pasta en Vivian laat het zich goed smaken.