Vandaag zijn we op pad gegaan naar Jervis Bay. In totaal ongeveer 270 kilometer en zo’n 4 uur rijden.  Dit is het eerste wat langere stuk dat we rijden en het ging erg goed. Vivian slaapt een gedeelte van de tijd en kijkt verder wat filmpjes op de Ipad. Op de borden zien we voor het eerst Melbourne staan. Dat zou via de kortere route door het binnenland 801 kilometer zijn. Wij nemen echter de langere route via de kust en zullen dus nog rond de 1200 kilometer rijden voordat we in Melbourne aankomen.

Rond 12.00 zijn we al bij Kiama. Dianne heeft gelezen dat daar een blowhole is, en het lijkt ons een mooie plek om even de benen te strekken en te lunchen. Kiama blijkt prachtig gelegen aan een baai met steile kliffen. We parkeren de camper vlak bij het water, maken wat tosti’s en picknicken op het gras. Een klein stukje verderop zitten een aantal pelikanen. De weersvoorspellingen voor vandaag waren niet zo goed, maar hier in Kiama is het lekker weer, dus we hebben weer mazzel.


We wandelen naar de blowhole en dat blijkt ook mooi om te zien. Het is een gat in de rotsen, waar zeewater doorheen wordt geperst de lucht in. Het water kan wel 60 meter hoog komen bij harde wind, maar wij schatten dat het nu zo’n 15 meter hoog komt. Ook Vivian vindt dit erg leuk “daar komt ie weer!”.


We wandelen nog even over een klein marktje langs het water en stappen dan weer in de camper om verder naar Huskisson te rijden, een plaatsje aan Jervis Bay.

De eerste camping die we in Huskisson bekijken, bevalt ons niet echt. Het is een 4* camping, maar er blijken veel permanente caravanbewoners te staan (met caravans in vergane glorie) en in plaats van gras en natuur is het vooral veel beton en asfalt. De tweede camping, Huskisson Beach, ziet er al iets beter uit en biedt bovendien een speeltuin in onze eigen achtertuin. Tja, dat kunnen we niet weerstaan (met name omdat Vivian de speeltuin al gezien heeft en niet meer weg wil) en dus besluiten we hier een nachtje te blijven. Vlak voor sluitingstijd boeken we telefonisch nog een whalewatchingcruise voor morgen. Dan hebben we dat maar geregeld.

Het weer is hier op dit moment niet heel erg lekker. Het waait nogal waardoor het fris is en er zijn veel wolken waardoor alles er grijs uitziet. Jammer, want de camping ligt direct aan de baai en met mooi weer waren we even naar het strand gegaan. Nu gaan we boodschappen doen in het nabijgelegen Vincentia. We zijn op zoek naar een lekkere cheesecake en als Robert aan een medewerkster vraagt of er ook cheesecake wordt verkocht die niet is ingevroren, antwoordt de dame dat we de bevroren cheesecake dan een uurtje buiten de vriezer moeten zetten, tja, ze heeft nog gelijk ook, duh 🙂

‘s Avonds koelt het rap af en zitten we lekker binnen in de camper nog even te kletsen en verhaaltjes te schrijven. Het is een taak op zich, maar wel leuk om te doen. Zeker als je af en toe weer terugleest wat we allemaal al gedaan hebben. Als je zoveel meemaakt in een korte tijd, vergeet je sommige dingen een beetje.

Vanacht is Robert om half vijf wakker geworden en kon niet meer slapen. We hadden de luifel nog uithangen en er waren windstoten. Een kwartier later samen met Dianne toch maar even de luifel een stuk naar binnen gehaald om schade hieraan te voorkomen. Vervolgens toch nog even in slaap gevallen.

Vandaag hebben we een dagje bijgeboekt. De lokatie bevalt ons erg goed dus we blijven nog even. Op die manier kunnen we vandaag rustig de omgeving van ‘The Three Sisters’ verkennen.  Eerst ‘s ochtends even bellen met Apollo om de chemicals gecrediteerd te krijgen, wat geen probleem is. De magnetron blijkt onze eigen fout te zijn. In een kastje naast de magnetron zit blijkbaar de stekker van de magnetron in het stopcontact. De stekker is bij het inruimen van het kastje blijkbaar iets losgeraakt, waardoor de magnetron het niet meer deed. Dat is weer een eenvoudige storing verholpen :).

Dan op naar Scenic World met een Scenic Railway, Scenic Walkway, Scenic Cableway en Scenic Skyway. We beginnen met de Railway, een stukje treinrails dat met 52 graden helling wordt afgedaald (nee, geen 52%, 52 graden). Erg steil dus. We zaten in een soort kooi met stoeltjes die behoorlijk achterover helden. Het is maar kort, maar wel erg leuk om te doen.


(Foto: Vivian in de replica trein die is neergezet voor de show)

Bij de afdaling werd duidelijk dat we tussen een spleet van de bergen doorgingen en voor het vermaak kregen we bij vertrek het geluid van Indiana Jones te horen :). Beneden aangekomen vervolgden we onze weg over, jawel, een boardwalk. Niet zomaar een boardwalk, maar eentje waar ze een tapijt overheen hadden gelegd. Erg bijzonder. Hier hadden we de keuze om de korte (10), middellange (30) of de lange (50 minuten) route te nemen. We kozen voor de middellange LilliPillilink-route, dat is net een leuke wandeling met Vivian. We liepen tussen de bossen en zagen de ingang van de mijn die tot 1890 in gebruik is geweest. Het grappige is dat ze na sluiting de ‘rommel’ van de berg hebben gegooid (watertanks, gereedschappen et cetera). Langs de boardwalk werd je dan met bordjes geattendeerd, dat daar de watertank lag die ze gebruikten. Een aparte rondleiding tussen afvalstukken door.

Na de wandeling kwamen we bij de Cableway uit. Deze bracht ons, met een geweldig uitzicht over de vallei, weer terug naar boven. Bovenaan konden we via de souvenirshop weer door naar de Skyway. Dit is een horizontaal bewegende kabelbaan tussen twee bergen. De bodem is gedeeltelijk in glas uitgevoerd, zodat je onder je voeten de bomen ziet, als je erop staat. Halverwege de oversteek passeerden we een waterval, die vanaf de zijkant te zien was en onder de gondel doorliep. Heel grappig om zo te zien. Aan de andere kant van de gondel waren ‘The Three Sisters’ te zien, drie bergpunten die symbool staan voor 3 zussen van een aboriginalstam die door de “wijze man” tijdelijk in rotsen waren veranderd om te voorkomen dat ze door 3 mannen van een rivaliserende stam meegenomen zouden worden. Helaas ging de ” wijze man” dood voordat hij hen weer terug kon veranderen in vrouwen. Toen we via dezelfde skyway weer terug waren bij het beginpunt, wandelden we weer terug naar de camper.


We lunchen, leggen Vivian daarna te slapen en luieren zelf ook rondom de camper. De zon is erg warm, dus af en toe ook even de schaduw opzoeken is niet onverstandig.
Tijdens de lunch nam een windvlaag overigens onze luifel mee, die daardoor helemaal over de camper heen klapte. Gelukkig viel de wind even weg, zodat Yvonne en Robert de palen weer konden pakken. Er is voor zover wij kunnen zien geen schade aan luifel noch camper, maar we besluiten voor de zekerheid de luifel in te draaien en niet meer open te draaien zolang er ook maar een zuchtje wind is. Dat was even schrikken. We hebben wel de meest uitgebreide verzekering genomen, maar schade aan de luifel (of aan het dak, de voorruit of de banden) wordt daardoor niet gedekt. We zijn helemaal blij dat het zo goed is afgelopen. Op de camper staat dat schade aan de luifel kan oplopen tot wel AUD 1500.

Als Vivian weer wakker is, besluiten we om nog even naar het nabijgelegen dorpje Leura te rijden. Op de heenweg zijn we hier doorheen gereden en het had een leuke winkelstraat. We zijn er rond 16.30 en de winkeltjes blijken om 17.00 dicht te gaan. Gelukkig is het niet zo groot als we dachten en we hebben de hele winkelstraat in een half uurtje wel gehad. Nog even op een terrasje een kopje koffie drinken blijkt lastig, want ook alle koffietentjes sluiten om 17.00. Vlak bij de camper vinden we een restaurant dat nog open is, waar we buiten in de mooie tuin nog wat drinken.

‘s Avonds maken we kipsate, gebakken aardappeltjes en salade, heerlijk.

Vanochtend moesten we al weer uitchecken uit ons appartementje in Sydney. Robert heeft op een doorgaande straat een grote taxi aangehouden, zodat we met zijn allen, inclusief alle bagage naar Apollo konden gaan, het past maar net.

In het Apollo centre was het weer druk. Het heeft ons de rest van de ochtend geduurd om de camper op te halen en op weg te gaan. Hier ging alles een stuk soepeler en prettiger dan in Cairns, maar wederom niet zonder problemen. Zo kregen we aanvankelijk eerst een booster seat voor kinderen van 4 tot 6 jaar, terwijl Vivian daar nog echt te jong en te klein voor is. Bovendien was de camper niet schoongemaakt, was er geen welkomstpakketje en was de tank nog maar 25% gevuld. Maar na 2,5 uur waren we er wel klaar mee. We hadden geen zin om te wachten op de schoonmakers en het tanken en we  zijn op pad gegaan.

Via allerlei tolwegen zijn we richting de Blue Mountains gereden. Overal stond dat je, als je geen tolpas bezat, binnen 48 uur moest bellen om de tol met je creditcard te betalen. Voor ons een nieuwe werkwijze, dit elimineert wel lange rijen bij de tolpoortjes. Met ongeveer 21 dagen zullen we weten hoeveel we aan tol hebben gereden.

Toen we rond 16.00 in Katoomba aankwamen werd ons bij de camping (the Katoomba Falls Caravan Park) verteld dat het een week geleden nog had gesneeuwd! Woah, zelfs 5 cm. Er werd ons verteld dat het ‘s ochtends nog niet had gesneeuwd, en later in de middag alweer bijna alles weg. Een korte sneeuwpret dus. We zullen zien wat het weer gaat doen, in onze bagage geen skibroek of sneeuwschoenen, dus wat ons betreft mag het wel lekker warm blijven….

De temperatuur was zeer aangenaam bij aankomst, 25 graden ongeveer. ‘s nachts koelt het echter af tot ongeveer 14 graden, heerlijk om zonder airco te kunnen slapen.

Dianne en Yvonne gaan naar de Aldi en de Coles om boodschappen te doen. Aangezien we nu weer een camper hebben (voor 25 dagen dit keer) kunnen we weer lekker inslaan (2,4 literflessen frisdrank bijvoorbeeld). Boodschappen doen kost best veel tijd, dus het is fijn om voor meerdere dagen eten bij ons te hebben. Robert blijft met Vivian op de camping om samen naar de speeltuin te gaan. Na hier 10 minuten te zijn geweest, moest Vivian toch wel even poepen… En de verzorgingstas was in de camper mee naar de winkels…. tja.. dan maar op zoek naar iemand met kleine kinderen en dan maar hopen op luiers van de goede maat. Gelukkig kwamen niet al te veel later onze buren terug van boodchappen en jawel, het blijken ook Nederlanders te zijn. De luiers die ze hebben zijn van de goede maat, dus ik kan Vivian gelukkig ontdoen van haar volle broek.

Wel leuk overigens om dan van anderen de verhalen te horen; wanneer ze in Australie zijn geland, wat de route zal zijn en hoe lang ze zullen blijven. Een ander stel met twee kinderen bijvoorbeeld, woont in Singapore en is voor de herfstvakantie naar Australie gevlogen. Is maar 7 uur vliegen en 3 uur tijdverschil. Kijk, dat is te overbruggen.

Dianne is helaas bij de Aldi haar zonnebril verloren, dus daar moeten we morgen nog even naar terug om te vragen of ze een bril hebben gevonden.

Na het eten komen we erachter dat de mensen van Apollo geen tabletten voor het chemisch toilet hadden meegegeven. De tabletten die je ongebruikt inlevert aan het einde van de huurperiode krijg je gecrediteerd, dus hier willen we wel even melding van maken, afgezien of we er gebruik van zullen maken. Dat wordt morgen dus weer bellen. Bovendien merken we dat de magnetron het heeft begeven, kunnen we in hetzelfde telefoongesprek wel even door gaan geven, zucht.

Het is hier ‘s avonds een stuk frisser dan in het noorden van Australie, dus we zoeken de vesten en lange broeken op uit de koffers en nemen lekker een kop thee voordat we gaan slapen.

Wil je een berichtje ontvangen als we een nieuwe post plaatsen? Meld je dan rechts aan met je e-mail adres.

Wil je je weer afmelden? In de header staat ‘Afmelden emails’.

Groetjes vanuit Down Under…

UPDATE, helaas werkt de plugin niet zoals gehoopt :(. Ik heb de plugin weer uit moeten schakelen. Het was bijna te mooi om waar te zijn. Sorry

Wat voor Istanbul de grote bazar is, is Paddy’s market voor Sydney. Yvonne en Dianne moeten hier natuurlijk een kijkje nemen en dus gaat Robert met Vivian in de ochtend weer naar de speeltuin en gaan de dames souvenirs scoren. Na talloze kraampjes met Australië t-shirts, flesopeners gemaakt van kangaroepoten, Reloxhorloges 🙂 en pruiken geinventariseerd te hebben, weten we wat we waar voor welke prijs kunnen krijgen en slaan we onze slag 🙂 Nu onze bagage maar eens langslopen om te kijken wat we in Australie achter kunnen laten, zodat onze koffers niet te zwaar worden 🙂

Na anderhalf uur zijn we wel klaar met het shoppen en lopen we terug naar Robert en Vivian. Vivian heeft zich weer enorm vermaakt in de speeltuin. We halen koffie bij de Starbucks terwijl Vivian nog even verder speelt. Dan lekker lunchen met een Kebab Roll en smoothies. Na de lunch splitsen we ons weer op. Robert, Dianne en Vivian gaan naar Taronga Zoo, de “Zoo with a view”, terwijl Yvonne naar het Australian Museum gaat.

We stappen bij Pyrmont Bay op de boot en verbazen ons erover dat er geen loket is om een ticket te kopen. Iemand die ook staat te wachten vertelt ons dat we het ticket op de boot of bij de eindbestemming kunnen kopen (Circular Quay). Daar zullen we over moeten stappen op de boot die ons bij de dierentuin zal brengen. Op de boot vragen we aan een medewerker om een kaartje te kopen en we horen dat dat niet op de boot kan. Wachten dus maar. Aangezien we weten dat de boot naar de dierentuin twee keer per uur gaat en zien hoe laat het is, wordt het krap qua overstappen. Bij aankomst op de overstaphaven dus snel en ietwat onder stress een kaartje kopen (hoe werkt het? Hoeveel kost het? Kan het niet met credit card? Waarom pakt ie dit briefje nou niet!). We komen er achter dat de pier waar we op aangekomen zijn, dezelfde is als de pier waar de boot naar de dierentuin van vertrekt. He, maar dat is makkelijk, dan hoeven we dus ook niet door de poortjes.. Dus met reeds gekochte kaartjes terug de pier op en op de boot naar de dierentuin. Deze had net de loopplank weggereden en was klaar om te gaan. Toen wij echter kwamen aanrennen plaatsten ze toch de loopplank weer om ons er nog op te laten. Phew, het had ook geen minuut langer moeten duren.

Eenmaal angekomen gaan we de pier af en op naar de dierentuin. Vivian is inmiddels in slaap gevallen en wordt wakker nadat we de toegangskaartjes hebben gekocht en voordat we daadwerkelijk in de dierentuin zijn.

Helaas zijn we net te laat voor de zeehondenshow. Wel staat er nog een vogelshow op het programma en we zijn vastberaden deze te bezoeken. Via de reptielen, beren, koala’s en tahr begeven we ons naar de vogelshow. Deze is leuk opgezet met zowaar wat humor momenten. Vivian vindt het iets minder interessant; ze zit meer van het uitzicht te genieten en er komt bij het aankondigen van een ander soort vogel ineens “Vliegtuig!” of “Mama kijk, een boot!” uit. Na de show is er de gelegenheid iets voor een goed doel te doneren, dus laten we Vivian een muntstuk geven aan de papegaai die ze in ontvangst neemt. Dat vindt ze dan wel weer stoer om te doen.

De dierentuin is mooi opgezet, met veel groen en prachtige uitzichten over het water. We leren hier eindelijk wat het verschil is tussen een wallaby en een kangaroe.

We zoeken tevergeefs naar de Tasmaanse Duivels in hun hok en kijken met plezier naar de pinguins die achter het glas voorbij zwemmen en naar je hand toe zwemmen als je die op het glas legt, erg grappig. De dierentuin is op een heuvel gelegen. Dit zorgt inderdaad voor een mooie view, maar als je de buggy weer terug de heuvel op moet duwen, dan is het opeens wat minder praktisch. Gelukkig wisten we dankzij de tip van Peta al dat we daar rekening mee moesten houden, dus plannen we onze route zorgvuldig 🙂 Om 17.00 gaat de dierentuin dicht, dus dan begeven we ons naar de uitgang en richting de pier.

Daar moeten we 15 minuten wachten op de boot. Gelukkig hebben we de boottickets van vanochtend nog, dus een overstap kan snel gemaakt worden. Eenmaal op de overstap aangekomen merken we dat weer 20 minuten moeten wachten. Tot overmaat van mazzel staan we wederom op de goede pier en hoeven we weer niet door de poortjes. We hebben dus een ritje uitgespaard. Bij aankomst in Darling Harbour, waar we eraf gaan, blijkt (een halte eerder dan waar we ‘s ochtends zijn opgestapt) dat er wel ticketautomaten staan, dus de tickets komen nu toch nog van pas.

Terug bij Yvonne gekomen horen we dat het museum niet echt interessant geweest zou zijn voor Vivian, dus we hebben er goed aan gedaan deze te skippen. Ondanks dat het museum op een reguliere schooldag zo’n 1500 schoolkinderen op bezoek krijgt, is het lastig te bevatten dat de mineralen- of skelettententoonstelling hen erg zou intersseren.Yvonne heeft echter wel een leuke middag gehad en heeft een tour van twee uur gedaan, waarbij ze veel kennis heeft opgedaan over Australie. Dankzij een enthousiaste vrijwilliger die een rondleiding verzorgt door het museum komt Yvonne veel te weten over de geschiedenis van Australie en de flora en fauna aldaar. Zo wordt bijvoorbeeld de overbrenging van veroordeelden uit Engeland naar Australie in de periode rond het einde van 18e eeuw toegelicht. Daarnaast is er aandacht voor de gold rush waarbij gigantische goudklompen uit de Australische bodem naar boven zijn gehaald. Tot op de dag van vandaag is Australie de nummer twee exporteur van goud in de wereld. Indrukwekkend. Even zo interessant is de tentoonstelling van ‘gevaarlijke’  Australische dieren. Alhoewel het aantal doden als gevolg van een slangen- of krokodillenbeet in Oz jaarlijks op een hand te tellen zijn, zijn de verhalen over de Brown snake (die ook rustig rondscharrelt in de suburbs van Sydney) en de zoutwatercrocs toch behoorlijk angstaanjagend.

We hebben gegeten in de food court waar we ook ‘s middags hebben gegeten.

Tja, als je naar Sydney gaat, dan moet je natuurlijk naar het Sydney Opera House (toch Peta 🙂 ) en de Harbour Bridge. Dat staat dan ook op het programma deze ochtend, maar eerst even wat boodschappen halen bij de nabijgelegen Coles-supermarkt. Arme Vivian valt voor vertrek uit het appartement weer op haar knie en haalt haar eerder opgelopen schaafwond weer open, wat een triest kindje “bloed, snik, snik, pleister, snik, snik…..” Een pleister van Nijntje biedt even uitkomst.

Dan toch op pad, we nemen de bus naar Circular Quay. Vivian valt in de bus in slaap, dus die leggen we bij het uitstappen in de buggy. Zij staat dus prachtig op de foto met de Harbour Bridge, maar heel veel zal ze zich er niet van herinneren.

Wij genieten op een terrasje even van een lekker kopje koffie met uitzicht op de brug en het Opera House. Dit is toch echt vakantie.

We besluiten rond de Opera House te lopen en dan via de Royal Botanic Gardens richting de oudste wijk van Sydney, The Rocks, te wandelen. Bedenk wel dat “oudste” hier inhoudt eind 19e eeuw :-). Vroeger huisvestte de wijk zeelieden en pakhuizen, maar nu zijn het voornamelijk eettentjes, cafe’s en galeries. Alhoewel 1 van de getoonde aborginalschilderijen erg mooi is, prachtig in de vide van ons huis zou passen, en de shipping fee slechts AUD 95 is, besluiten we toch van de koop af te zien, aangezien we AUD 40.000 toch iets te prijzig vinden voor een souvenir. Dan maar een I Love Australia petje 🙂

We nemen vanaf Circular Quay de ferry terug naar Darling Harbour. We hebben dan een mooi uitzicht vanaf het water op de Opera House en de brug. Terug op vaste wal speelt Vivian nog een hele tijd in de speeltuin/waterpark. Hadden we al gezegd dat dit echt een leuk plekje is??

In het nabijgelegen winkelcentrum eten we lekker Indiaas en Thais en dan in het donker weer richting appartement. Vivian vindt het heel leuk om naar de treinen op de monorail te kijken en te zwaaien. Verder wil ze heel graag alles maken wat kapot is (bv lantaarnpalen). Met dank aan de filmpjes op de Ipad van Sandor en Danielle weet ze dat ze dan de hulp in kan roepen van “Oh Torgles” zoals Vivian het noemt 🙂

Morgen alweer de laatste dag in Sydney.

Volg je onze blog? Heb je de foto’s gemist?

We hebben aan veel posts nu wat fotootjes toegevoegd. Loop dus nogmaals door de posts om te zien wat we hebben toegevoegd.

Dank allen voor jullie leuke reacties, dat maakt het extra leuk om de verhaaltjes te schrijven

Vandaag stond in het teken van de vlucht naar Sydney. Om 6:30 stonden we al op en moesten voor 7:30 alles gereed hebben omdat we dan opgepikt werden door de shuttle.

Op het vliegveld moest de bagage ingecheckt worden en waar we in Amsterdam allemaal netjes op of iets onder de 20 kg per persoon zaten, zaten we nu ineens  in totaal 15 kilo hieroverheen. Blij dat Robert gisteren bij Jetstar al 10 kilo extra had geboekt, waardoor we nu slechts 5 kilo uit de bagage, in de handbagage moesten wegstoppen. Dit was een gedoe, maar uiteindelijk was het gelukt. Waar de extra kilo’s nou in zijn gaan zitten is vooralsnog een raadsel.

Bij security nog snel even een liter appelsap en een halve liter water weggewerkt, en wat yoghurtjes opgegeten, zodat 1) we geen vloeistoffen meer bij ons hebben en 2) onze magen gevuld zijn :-). Snel door de security, want we hebben niet zoveel tijd meer. Het ging vervolgens allemaal zo snel dat we niet meer de tijd hebben gehad om ons te vervelen of te shoppen.

In het vliegtuig zit voor ons een jongetje van Vivians leeftijd. Na weer even voorzeggen, blijft Vivian “I am Vivian” tegen het jongetje zeggen. Dit zinnetje hebben we haar in Nederland al geleerd en het komt zo te pas en te onpas weer eens voorbij als ze het woord “engels” hoort 🙂 Heel veel verder zijn we overigens nog niet met de engelse les. @Peta: we zijn wel druk aan het oefenen met “Happy Birthday” dus we zijn benieuwd of dat op je verjaardag gaat lukken.

Eenmaal aangekomen op het vliegveld gaan we met de taxi naar de wijk Glebe, om in te checken in het appartement. De rit was ongeveer 20 minuten (30 dollar) en het viel op hoe groot de stad is, in tegenstelling tot de ervaring die we hadden van Cairns. Maar het ziet er veelbelovend uit.

In het appartement wachtte Achok de eigenaar ons op om ons de sleutel te overhandigen. Het appartement is niet al te groot, maar het heeft alles wat we nodig hebben. We zitten op de 12e verdieping. Aangezien ons gebouw 1 van de weinige hoge gebouwen in deze buurt is, hebben we een mooi uitzicht over Sydney.

Vivian had in de taxi al even haar ogen dicht gedaan en had daarom in het appartement geen zin meer om te gaan slapen, dus zijn we maar gelijk gaan wandelen (15  a 20 minuten) naar Darling Harbour, een heel leuke buurt rondom de haven met veel terrasjes, restaurantjes, winkeltjes en een fantastische playground voor Vivian (waar ze de komende dagen veel tijd door zal brengen). Hier is ook het Sealife Sydney Aquarium. Daar hebben we ons anderhalf uur lang vermaakt en laten verrassen door de varieteit aan vissoorten, erg bijzonder. Met name de tunnel waar je onder het water doorloopt en boven je haaien en een hele grote rog ziet zwemmen is erg indrukwekkend.

Na Sealife zijn we langs de promenade gaan eten bij restaurant Pontoon, lekkere lamsspies voor de volwassenen en Vivian had een kipschnitzel van wel bijna 20 cm doorsnede. Dat was wel iets te veel voor de kleine dame.

Helaas vloog de dop van de BBQ saus van de fles toen Dianne er iets van op haar bord wilde doen. Met als gevolg dat niet alleen haar bord vol BBQ saus zat, maar ook haar witte broek, haar shirt, haar armen, haar zonnebril (nou ja, wat eigenlijk niet). Het restaurantpersoneel bracht een natte theedoek en daar is een groot deel van de vlekken al mee weggehaald. Een nachtje weken in een sopje heeft de rest van het werk gedaan, dus je ziet er nu niets meer van gelukkig.

Door de Darling Harbour met al zijn lichtjes liepen we terug naar het appartement. We voelden ons helemaal thuis in Sydney, wat een leuk begin van ons bezoek aan deze stad!

Vanochtend stonden we weer bijtijds op, zoals elke dag. Vandaag moeten we al onze koffers weer inpakken, inchecken in het appartement en de camper terugbrengen. We zijn al benieuwd hoe dit zal gaan. Maar eerst het inpakken.

Om iets over 10 gaan we op weg, netjes op tijd.  Nog geen half uurtje later zijn we bij een strandje net ten noorden van Cairns, Holloways Beach. Het waait behoorlijk, de schuimkoppen staan op het water en de golven roffelen op het strand. We gaan met blote benen en voeten even bij het water kijken. Vivian vindt het eerst een beetje spannend, maar al snel rent ze samen met mama door het aanspoelende water en trappelt er op los. Dan toch maar even zwemkleding aantrekken en nog even echt in de golven spelen. We bouwen nog een klein zandkasteel en vermaken ons prima.

Als we een beetje klaar zijn met het spelen op het strand gaan we onze lunch voorbereiden. We maken zoveel mogelijk op van alles wat we nog hebben, want morgen vliegen we naar Sydney en we hebben niet heel veel ruimte meer in de koffers qua kilo’s. Na de lunch is het tijd voor Vivian om te slapen terwijl wij ook een beetje uitrusten. Tijdens de slaap van Vivian bellen we even naar Jetstar om te vragen wat de mogelijkheden zijn om het kleine fietsje mee te nemen. We moeten hiervoor de fiets bijna uit elkaar halen en 10 kilo extra bagage boeken. Dit doen we, omdat dat niet heel veel kost. Het is namelijk wel een leuk fietsje voor Vivian.

Rond half vier zijn we uiteindelijk bij het appartement en als alle bagage uit de camper is keren Robert en Yvonne terug naar de camperverhuur.

We worden, na ongeveer 20 minuten, geholpen door dezelfde knul als de vorige keer. Hij neemt alle bevindingen van ons op en constateert dat de camper ingenomen kan worden. We hebben we een lijstje van gebreken doorgegeven; ze zullen onze feedback vast waarderen (ahum). Toen we bij de inspectie aangaven dat de koelkast bij elke bocht openvloog kwam er weer een quasi-intelligente blik.

Toen we weer binnen waren ging de discussie al snel over de compensatie van onze onbevredigende ervaringen met Apollo. We hebben de eerste dag bijna geheel gemist door schade aan een camper en het feit dat wij zelf naar de ‘Carglass’ moesten om de voorruit te laten repareren. We hadden hierover gebeld met head office en er was in onze boeking al een fleetcompensation opgenomen van een dag huur. Toen wij aangaven dat we deze compensatie slechts het formeel verwachte vonden, maar nog niet een compensatie voor de frustratie jegens Apollo vroegen we of de manager erbij kon komen.

Nou, dat hebben we geweten. Blijkbaar zijn ze in Australie totaal niet gediend van klanten die mondig zijn, want we kregen de wind behoorlijk van voren. Hij was niet genegen te luisteren hoe wij ons behandeld voelden, sprak super onbeleefd door ons heen zeggende dat hij niets meer voor ons kon doen en als we het er niet mee eens waren, dat we dan maar weer een mail naar head office moesten sturen. Op de opmerking van Yvonne dat we het gevoel kregen niet gehoord te worden gaf hij aan best te willen luisteren “if that makes you feel any better”, waarop we eigenlijk wel klaar waren met deze kwast. Overall ervaring van dit kantoor in Cairns: uiterst vijandig, niet klantgericht en onbeschoft. Wie weet gaan we hier een klacht over indienen, wie weet. “Apollo, way to go!”

Met de taxi terug naar het appartement dan maar weer. De taxichauffeur deed zijn beklag over de drukte en het feit dat we allemaal op dezelfde tijd beginnen en eindigen met werk en dat daarom de straten zo vol zijn. Op een of andere manier ging het vervolgens over de Siesta’s die ze in Spanje hebben en dat je dan zelf geen bordeel kunt bezoeken omdat ze Siesta houden (als in: “Hoe kwamen we ook weer op bordelen?!?”).

In het appartement hebben we de perikelen nog met Dianne gedeeld en hebben vervolgens pannenkoeken gegeten. Na het eten is Vivian naar bed gegaan, hebben wij onze tassen reisklaar gemaakt en zijn ook niet al te laat naar bed gegaan. Hier constateerden we dat we de fiets blijkbaar in de badkamer van de camper hadden laten staan. Dat is pas balen. Het is verder geen optie meer om de fiets alsnog te halen, dus we leggen ons er met wat gemopper bij neer dat ie weg is. Wel jammer van de 10 extra kilo die we geboekt en betaald hebben.

Deze morgen hebben we het rustig aan gedaan. We hebben heerlijk bij de camper wat gegeten en gespeeld. We hebben wat zitten lezen en Vivian wilde nog even fietsen. Ook vanmorgen is het weer oppassen geblazen voor de steekvliegen en we hebben er al flink wat doodgemaakt.

Het idee was dat Vivian bijtijds zou gaan slapen, zodat we ook weer bijtijds naar het dorpje konden gaan voor de trein. Nou, dat bijtijds slapen is wel gelukt, want al om 10:30 begon ze zelf al aan te geven dat ze moe was. Om 11:00 lag ze er dan ook al in.

Toen we haar om 13:00 wakker maakten moesten we ook al gelijk weer op pad, naar het treinstationnetje. Hier waren we netjes om 13:30. Wat ziet het stationnetje er leuk en verzorgd uit zeg!

Vivian was tijdens het rijden op een zeker moment een beetje verveeld, want er waren met name bosjes te zien vanuit de trein. De trein zou op de route door 15 tunnels rijden, in haar tocht van de berg af, en dat vond Vivian wel leuk om in de gaten te houden, na iedere tunnel hing ze weer uit het raam om te kijken of er weer een volgende tunnel aan kwam. Een paar mooie uitzichten (op de Barron Falls, op het regenwoud, op het laagland richting de zee) en indrukwekkende passages later waren we bij het station Freshwater, waar wij eruit moesten. Met een shuttle werden we naar de opstapplaats van de Skyrail, gebracht, een kabelbaan die ons weer, over het regenwoud, terugbrengt naar Kuranda, met een paar tussenstops.

De kabelbaan bleek nog veel indrukwekkender dan de treinrit, met veel meer vergezichten en uitkijkpunten tijdens de pauzes. We hadden de kabelbaan aan het einde van de werkdag, dus we konden verwachten dat het personeel ons wat zou opjagen bij de tussenstops. Daar waren we vooraf al voor gewaarschuwd. Inderdaad, ons werd bij de eerste stop te kennen gegeven dat we slechts tien minuutjes hadden om de omgeving te bekijken. Om het toch niet op de spits te drijven hebben we ons hier, min of meer, netjes aan gehouden (heel veel meer tijd was ook niet nodig) en gingen we weer op weg naar de tweede stop.

Bij de tweede en derde stop hadden we mooi uitzicht op de Barron River met haar watervallen. Toen we weer bij de kabelbaan terugkeerden bespeurden we bij de medewerkers van Skyrail een reactie van “ohjee, er zijn er nog een paar!” Ze waren ons inziens al bezig met alles afsluiten en uitzetten.

Toen we weer terug in Kuranda aankwamen was de souvenirwinkel, waar je doorheen moet om naar buiten te komen, al volledig verlaten en men stond al klaar om de sleutel om te draaien zodra we buiten zouden zijn. Wij hebben rustig nog even rondgekeken in de winkel 🙂

Via de supermarkt gingen we weer terug naar de camping. Vanavond waagden we ons aan de Indiase keuken op de camping. We kozen wat curries en Lassi’s en lieten het ons bijzonder goed smaken. Voor Vivian hadden we nog een restje pasta met rode saus, dus zij gaat ook slapen met een volle buik.