Vanochtend staat een lange rit voor de boeg, naar Paynesville (voor Raymond Island), dus we vertrekken lekker bijtijds, om 8:10 zitten we al op de weg. De rit duurt 4 uur, en we hopen er vroeg in de middag te zijn, zodat we nog wat aan de middag hebben.

In Lakes Entrance (60 km voor bestemming) houden we pauze bij een McDonalds om daar koffie en een gebakje te nuttigen. Vivian heeft de gelegenheid om even te spelen op de speeltoestellen. Ze begon te mopperen over billen au, dus het is een goed moment hiervoor. Ze heeft het met 3 uur aan een stuk behoorlijk goed volgehouden trouwens. We zijn vanochtend de grens tussen New South Wales en Victoria gepasseerd, de derde en laatste staat op ons lijstje 🙂 .

Na ongeveer een uurtje rijden we weer verder en komen rond 13:30 aan bij de camping in Paynesville. Een erg lieve dame helpt ons met het vinden van een plaats. Ze vertelt dat ze eigenlijk maar de schoonmaakster is en het inboeken zelf is dan ook wat lastiger, maar we mogen al rondkijken op het terrein welke plek we willen. Ze geeft een kaart mee waarbij ze zegt dat ze niet zo goed is met kaarten en niet helemaal ziet waar op het terrein we nu zijn en waar de staanplaatsen dan ook zijn. Op zich is dat wel logisch, ze hield namelijk de plattegrond van het plaatsje voor zich, en niet die van het campingterrein.

We vinden een geschikte plaats pal naast de speeltuin met een springkussen erbij. Helemaal geweldig, want zodra Vivian de eerste blik van de speeltuin oppikt roept ze vol enthousiasme “SPEEEEEEEELTUIIIIIIIIINNNNN”. Helemaal goed dus.


Dianne en Yvonne gaan even samen winkelen in het levendige (ahum) dorpscentrum. Ze vragen naar de veerpont naar Raymond Island en naar de mogelijkheid om met een andere ferry naar Lakes National Park te gaan (het is niet mogelijk en dus gaan we niet naar het Lakes National Park, want met de camper omrijden kost een uur of 4, terwijl het slechts 5 kilometer is met de ferry). In de supermarkt vinden ze poeder om Chai Latte te maken. Dianne neemt dit iedere keer als we ergens wat gaan drinken, en aangezien het haar goed bevalt, wil ze kijken of de supermarktversie net zo lekker is. Wat ons opvalt in de supermarkten van Australie is dat ze op ontzettend veel artikelen, zeer groot, afdrukken dat het om een 100% Australisch product gaat.


Yvonne doet haar ansichtkaarten op de post (die van Robert en Dianne zijn wel gekocht, maar moeten nog geschreven worden, dus dat duurt nog wel even voordat iemand een kaart op de mat kan verwachten).

‘s Avonds gaan we lekker tortilla’s eten. Moet wel snel, want we hebben Njore ingeseind dat we om 19.30 wel graag zouden willen skypen. Nogmaals de bevestiging dat we goed hebben gedaan aan de aanschaf van een simkaartje, want met wifi zou het niet zomaar gelukt zijn en bovendien kan dit nu bij de camper ook nog.

Vivian vindt het erg leuk om weer met oma te kunnen spreken, maar ze is wel wat snel afgeleid. Het liedje “Olifantje in het bos” komt natuurlijk wel langs (hadden wel al gezegd dat we dat elke dag wel 100 keer langs horen komen?). Het liedje eindigt met dezelfde zin als het begint en dat is voor Vivian reden om gewoon verder te zingen, Njore had dat niet door en wilde al klappen, maar dat was duidelijk nog niet de bedoeling 🙂 Het is leuk om even wat te vernemen over het leven aan de andere kant van de wereld. Alles gaat goed, dus dat is fijn.